‘Vallen? Dat doe je bij parkour niet’
Dit weekend overspoelden straatvoetballers, skateboarders en BMX’ers de stad om in het kader van Urban Sports Week hun vaardigheden te tonen met bal, board of bike. Maar op de IJpromenade gebruikten een paar honderd ‘traceurs’ enkel hun eigen lichaam als instrument.
Ze blijven staan, de toeristen die eigenlijk voor Eye zijn gekomen. Ze zien deze zondag iets veel leukers op de IJpromenade. Hooibalen, kisten, steigers en dikke matten staan kris kras opgesteld. Jongeren en kinderen slingeren en springen over en langs en op en door de obstakels.
Gravity X heet het evenement. Mede-organisator Luciano Balestra (20) kijkt tevreden toe. ‘Als ik van tevoren dit weer had kunnen kopen had ik er honderden euro’s voor neergelegd,’ aldus de UvA-student. In het dagelijks leven studeert hij psychologie. Maar tik zijn naam in op Youtube, en je krijg een buffet met filmpjes voorgeschoteld waarin zijn ware passie naar voren komt. Hij is een traceur. Een beoefenaar van parkour. Hij reist de wereld af om te springen en klauteren op de coolste plekken, geeft les in Amsterdam, en organiseert met het bedrijf Back2BasicsPK allerlei evenementen.
‘Parkour is geen Jackass,’ benadrukt Luciano. ‘Het gaat niet om dom risico nemen. We trainen heel goed. Visualiseren onze sprongen. Vallen doen we niet. Het is een levenswijze, en… okee wacht. Ik kom zo terug.’ Hij heeft het druk vandaag. Halverwege elke zin wordt zijn aandacht opgeslokt door iets anders. Vergeetachtige crew-leden voorziet hij van instructies. Een klein kind dat radeloos staat te kijken helpt hij de mat op waar koprollen worden geoefend. Een nare opschepper spreekt hij streng toe. Nee, aan zelf springen komt hij vandaag niet toe.
Maar Luciano is de grote uitzondering. Honderen liefhebbers kunnen tijdens Gravity X hun vaardigheden naar hartelust oefenen. Het zijn veel kleine kinderen, maar ook een veteraan als Peter 'The Beast’ Spoelma (28), die tijdens zijn parkour-carrière regelmatig door huisbewoners is gesommeerd om van hun dak af te komen.
Eén grote familie
‘Dankzij parkour heb ik overal ter wereld familie,’ stelt Luciano nu. ‘Toen ik in onlangs in Buenos Aires was hoefde ik maar één Facebookberichtje te plaatsen en ik had een slaapplek. De volgende avond wachtten twintig Argentijnen me op om samen parkour te doen. Het is een community vol waardering, verbondenheid en respect. Het gaat niet om imponeren, competitie of overdreven gevaarlijk doen.’
In dat opzicht is parkour anders dan de meeste urban sports, waar status, dissen, showen en trashtalk een grote rol spelen. ‘Weet je waar parkour om draait?’ vervolgt Luciano. ‘Om spelen. Om kind zijn. Als kind kon je lekker buiten spelen, spontaan plezier hebben. Dat willen we terugbrengen.’
Er zijn een hoop kinderen bij Gravity X. Die hoeven toch niet te leren om kind te zijn? ‘Nee. Maar die leren juist verantwoordelijkheid. Ze leren doorzettingsvermogen. Ze leren hun grenzen verleggen. Met parkour worden kinderen volwassen, en volwassenen worden kinderen.’
