Deze HvA’ers hielpen bij de eerste opleiding ergotherapie in Mongolië
Drie HvA-studenten reisden het afgelopen semester af naar Mongolië. Ze hielpen er bij het verbeteren van de opleiding ergotherapie, waarvan volgend jaar de eerste klas afstudeert. Daarvoor dompelden ze zich onder in de Mongoolse cultuur. ‘Sommige dingen waren wel even wennen, zoals het drinken van thee met melk en zout.’
Bijna elk weekend logeerden Ryosuke Asao (22), Merel Kremer (23) en Anja van Staa (24) bij een andere Mongolische familie. ‘De ene keer was dat in een appartement in de stad, de andere keer op het platteland in een ger, een traditionele Mongoolse tent,’ vertelt Anja. Het afstudeerproject van de drie ergotherapiestudenten duurde vijf maanden, waarvan ze er drie in de Mongolische hoofdstad Ulaanbaatar verbleven.
‘De eerste maanden bereidden we het project in Nederland voor. We volgden de participatory action research-methode. Dat betekent samenwerken met de gemeenschap daar voor de invulling van ons project. We bedachten dus niet alles vooraf, maar inspeelden op hun behoeften,’ zegt Anja. Aangekomen in Mongolië bleek die behoefte vooral het ondersteunen van de lessen en het bespreken van Nederlandse en Mongolische ideeën over ergotherapie. Ook droegen de studenten met hun afstudeerproject bij aan de ontwikkeling van de studie ergotherapie. Die opleiding bestaat sinds 2014 in Mongolië en volgend jaar studeren de eerste ergotherapeuten af. ‘Maar om het project goed te laten verlopen moesten we eerst de Mongoolse cultuur leren kennen.’
Nomadencultuur
Daar hielpen de plaatselijke ergotherapiestudenten ze bij. ‘Ze waren enorm verwelkomend en betrokken ons overal bij. Dat was erg bijzonder. In het weekend mochten we zelfs met ze mee naar huis.’ Daar leerden ze de nomadencultuur van Mongolië kennen. ‘Het rondtrekken zit echt in de cultuur. Mongoolse nomaden verhuizen soms wel vijf keer per jaar,’ vertelt Anja. ‘De tent waarin ze wonen kunnen ze binnen een uur opzetten en ze leven van hun dieren. Vaak hebben ze vijf soorten: koeien, paarden, geiten, schapen en kamelen.’
(Tekst loopt door onder de afbeelding.)
Overal waar de studenten op bezoek kwamen werd er uitgebreid voor ze gekookt. ‘In Mongolië zijn er een aantal standaard gerechten, waarvan iedereen de bereiding weet. Daar zijn ze heel trots op,’ zegt Anja. ‘Daardoor kon iedereen altijd meteen aan de slag en had iedereen een eigen rol. Mongoliërs zien koken als activiteit die mensen samenbrengt. Dat vond ik bijzonder.’ Vaak bleven de studenten het hele weekend. Ook als de famile van de student in de ger woonde. Als de maaltijd dan verorberd was en het tijd werd om te slapen, werden er midden in de tent matjes op de grond gelegd voor Ryosuke, Merel en Anja. ‘We voelden ons erg thuis.’
Inventief
Het viel Anja en haar groepsgenoten op hoe flexibel en inventief Mongoliërs zijn. ‘Ze leven vaak met zijn vieren of zessen in de tent. De ruimte wordt gebruikt als woonkamer, slaapkamer, badkamer en keuken in één. Het bed is ook gewoon een bank en door er een plank op te leggen wordt het een aanrecht.’ Het communiceren vonden de studenten soms wel lastig. Ze konden daar maar een beetje Engels en zelf wisten ze slechts een paar woorden Mongools. Wel was er een begeleider vanuit de universiteit die veel voor hen vertaalde. ‘We onthielden onze vragen voor als we haar na het weekend weer zagen op school.’
De studenten keken ook mee in de Mongoolse gezondheidszorg. Daar zagen ze bijvoorbeeld dat de scheiding tussen traditionele en westerse geneeswijzen niet zo scherp is als hier. ‘Op revalidatieafdelingen werd westerse zorg gegeven, maar ook acupunctuur, massagebehandelingen en elektrotherapie. Dat zijn in Nederland alternatieve geneeswijzen,’ zegt Anja. Inmiddels is het drietal weer in Nederland en hebben ze hun afstudeeropdracht succesvol afgerond. ‘We hopen dat we een positieve bijdrage hebben kunnen leveren aan de opleiding ergotherapie in Mongolië. Wij hebben in ieder geval zeker veel van hen geleerd.’
Lees aanstaande zaterdag De Stad Van waarin Ryosuke vertelt over Ulaanbaatar.
