Lijst Malou Sprinkhuizen: ‘Ik ben het altijd unaniem eens met mezelf’
Hoe is het om een ‘eenmanspartij’ te starten? UvA-student Malou Sprinkhuizen – van Lijst Malou Sprinkhuizen – deed het vorig jaar op de Faculteit der Natuurwetenschappen, Wiskunde & Informatica en behaalde een raadszetel. ‘Ik had wel een gunfactor.’
Dit jaar had iemand met háár partijnaam willen doorgaan, vertelt UvA-student Malou Sprinkhuizen in het kantoor van de Facultaire Studentenraad op het Science Park 904. Ze ploft op de blauwe Ikea-bank in de hoek. ‘Een ludiek idee. Dat zie je vaak bij de studentenraadsverkiezingen: je moet het leuk maken. Studenten staan niet te juichen bij verhalen over onderwijsreglementen en examencommissies.’
Malou (21, biomedische wetenschappen) – nu lid van de Facultaire Studentenraad (FSR) en afgevaardigde in de Centrale Studentenraad (CSR) – begon vorig jaar een eenmanspartij: Lijst Malou Sprinkhuizen. Ze kreeg 140 stemmen. ‘Voor één zetel moest ik zo’n 120 stemmen halen,’ zegt ze. ‘Ik was bang dat het niet zou lukken, maar het bleek het risico waard.’
1. Sta stevig in je schoenen. Malou: ‘Het is goed om te weten wat je wilt. Als je té onzeker bent is het niet leuk, maar als je wordt gekozen, is dat een boost voor je zelfvertrouwen.’ Twijfel je toch? Ga dan bij een partij zodat je wat meer sparringpartners hebt.
2. Laat je helpen door medestudenten. Er zijn altijd mensen die het tof vinden dat je in je eentje meedoet. Malou: ‘Sommigen zullen aanbieden om je te helpen. Maak daar vooral gebruik van.’
3. Zoek contact met toekomstige raadsleden. Zo voelt het minder alsof je er alleen voor staat. Malou: ‘Handig om te weten met wie je later zal gaan vergaderen.’
Waarom besloot je een solopartij te beginnen?
‘In 2017 ontmoette ik op een vrijdagmiddagborrel iemand die Slaafs [een andere studentenpartij, red.] wilde oprichten. Ik vond dat interessant en besloot me te verdiepen in de studentenraad en het UvA-beleid. Ik ging steeds vaker chillen in het FSR-kantoor. Later, bij de studentenraadsverkiezingen, bleken de partijen niet echt binnen mijn straatje te passen. Ik vond ze niet superafschuwelijk, maar wilde liever mijn eigen ding doen. Ik vond dat ik inmiddels ook genoeg kennis had om een redelijke campagne te starten.’
Wat was het probleem met de andere partijen?
‘Slaafs zegt: we hebben geen centraal partijstandpunt, maar we zijn wel voor meer bier. Grappig idee, en bier is lekker, maar het standpunt van individuele kandidaten is onduidelijk. Ik had wél sterke standpunten en die wilde ik ook uitdragen zodat studenten wisten wat ik in de studentenraad ging doen. De standpunten van Lief, de andere partij, vond ik vaag – denk aan “duurzaamheid”. Ik vond ook dat mensen van Lief onderling erg van mening verschilden. Hoe kun je dan partijstandpunten uitdragen? In je eentje is dat makkelijker. Ik ben het altijd unaniem eens met mezelf.’
De andere partijen zijn groot en krijgen doorgaans veel steun. Waarom dacht je als eenling toch kans te maken?
‘Lief had acht mensen die in de studentenraad wilden, dus moest meer zetels veroveren en meer stemmen halen. Ik had één zetel nodig. Verder hadden Lief en Slaafs grote netwerken, maar ik heb de hele week non-stop campagne gevoerd, en wist precies hoeveel stemmen ik had. Ik kende veel mensen via studievereniging Congo en kreeg daarnaast stemmen van studenten die het cool vonden dat ik mijn eigen ding deed.’
Hoe is het om in je eentje campagne te voeren?
‘Ik dacht: het is het effectiefst om studenten zelf aan te spreken, dus ik heb geen acties opgezet. Wel heb ik posters van mijzelf besteld om aan het kraampje te hangen en heeft een vriend een website gebouwd. ’s Avonds ging ik naar borrels van studieverenigingen – daar hebben studenten meer tijd. In de centrale hal lopen ze soms met een boog om je heen. Daarnaast heb ik veel gesproken met kandidaten van andere partijen om toekomstige raadsleden te leren kennen: als je in je eentje staat, krijg je bij een decaan ook niets gedaan.’
Was je bang dat het zou mislukken?
‘Vooral het begin was spannend. Ik schreef in m’n eentje het partijprogramma en wilde me bijvoorbeeld richten op duurzaamheid, toegankelijkheid van gebouwen en diversiteit. Ik dacht voortdurend: wat vind ik eigenlijk, en waarom, en hoe verwoord ik dat? Kan ik dit wel genoeg verdedigen? Als ik niet genoeg stemmen haalde, had ik me beter bij Lief kunnen aansluiten. En als mensen commentaar hadden, was dat commentaar op míj en míjn mening, niet op de partijnaam. Je moet dus zelfverzekerd zijn en jezelf verkopen – “kijk hoe goed ik ben” – en dat is niet altijd makkelijk. Uiteindelijk vonden veel mensen mijn “eenmansfractie” juist leuk, trouwens. Je hebt er lef voor nodig en het was al jaren niet gedaan. Ik denk dat ik een gunfactor had.’
Waarom doe je deze verkiezingen niet mee?
‘Ik vind het genoeg. Door mijn rol in de CSR is mijn raadsfunctie nu full time. Volgend jaar wil ik studeren, al blijf ik wel betrokken, bijvoorbeeld in een klankbordgroep diversiteit.’
Je bent nu een jaar raadslid geweest. Wat kan de studentenraad voor studenten betekenen?
‘Het is medezeggenschap, daarmee heb je direct controle in het bestuur. De studentenraad heeft veel officiële rechten en heeft een kritische houding. Als je niet namens studenten kunt zeggen wat je vindt, heb je geen stem in de toekomst van jouw universiteit. Terwijl: de universiteit ís grotendeels van de studenten.’
Wat heb jij concreet bereikt?
‘Dat is lastig te zeggen. Zaken gaan langzaam op de UvA, maar de raad zet veel ideeën op de agenda. Ook voeren we aanpassingen door in onderwijs- & examenregelingen of studentenstatuten. Ik heb vooral veel gesprekken gevoerd over invoering van specialistische honoursprogramma’s en een vakantieweek in het 8-8-4-systeem – door die vorm worden alle opleidingen in hetzelfde plaatje gedrukt. Naar die vakantieweek wordt nu goed gekeken.’
Op welke partij ga je nu zelf stemmen?
‘Ik twijfel. Slaafs heeft niet echt standpunten, en Lief heeft wel goede standpunten, maar het heeft geen inhoudelijke concurrentie. Ik moet nog goed gaan praten met alle kandidaten om hun ideeën te horen.’
