‘In Menouf kijken artsen niet alleen naar de aandoening, maar ook naar de patiënt’
UvA-geneeskundestudenten kunnen twee maanden lang een coschap lopen in het buitenland. Maar hoe is het om te werken in een ziekenhuis in Tanzania, Egypte of Nepal? De komende weken vertellen studenten over hun ervaringen. Deze week: Ella Metry (24) over haar belevenis in het Egyptische Menouf. ‘De meeste patiënten in dit christelijke ziekenhuis zijn islamitisch, en dat leidt helemaal niet tot spanningen.’
‘Het AMC regelt geen coschappen in Egypte, maar ik heb deze zelf kunnen regelen via persoonlijke contacten, omdat ik half Egyptisch ben. Mijn vader komt uit Egypte. En het grappige is – van tevoren wist ik dat niet – dat mijn oma zeventig jaar geleden in hetzelfde ziekenhuis stage heeft gelopen.’
‘Mijn laatste coschap wilde ik graag in een ander land doen, omdat het me interessant leek om de zorg in een ander land te ervaren. Zoveel aspecten zijn anders in het buitenland, zoals de patiëntcommunicatie. In Nederland willen we dat de patiënt alles weet. De artsen in Menouf vertellen een slechte prognose juist aan een familielid, zodat de patiënt niet zo’n harde klap krijgt.’
‘Verder gaan ze anders om met steriliteit. Deuren van operatiekamers stonden vaak open. En qua faciliteiten is het wel wat minder geregeld dan hier in Nederland. Hier is de opvang van neonaten [pasgeborenen, red] heel hightech. Daar niet, ze hebben bijvoorbeeld geen goede maskertjes op maat.’
Missionary hospital
‘Dit ziekenhuis is trouwens niet representatief voor alle ziekenhuizen in Egypte, het is heel speciaal: een missionary hospital. Daar wilde ik het liefst heen, want zo’n ziekenhuis kijkt op een andere manier naar zorgverlening. Het is gebaseerd op het christelijk geloof en op het ziekenhuisterrein staat ook een kerk. Ik ben zelf christen en was benieuwd hoe mensen geloof toepassen in het ziekenhuis. Ga je dan steeds bidden met een patiënt?’
‘In Nederland heb ik in de spreekkamer niet meegemaakt dat er over geloof werd gesproken. Als patiënt kun je wel om een geestelijke verzorger vragen als je dat wilt. In Menouf zag ik dat artsen en patiënten beiden steun halen uit het geloof, in het dagelijks leven, en in tijden van ziekte. Dat er altijd hoop is en mensen elkaar daarmee bemoedigen: “God houdt van je.”’
‘De meeste patiënten in dit christelijke ziekenhuis zijn islamitisch. Dat leidt helemaal niet tot spanningen, integendeel. Mensen komen vanuit verschillende dorpen en steden naar dit ziekenhuis omdat ze merken dat ze hartelijk welkom zijn en kwalitatief goede zorg ontvangen.’
- 07.30 uur – opstaan
- 08.30 uur – kerkdienst
- 09.00 uur – kliniek
- 14.00/15.00 uur – Lunchpauze met eten van het ziekenhuis of zelf gekookt eten
- 17.00 uur – Meestal avondkliniek op de kinderafdeling, anders klaar
- Avond – Op het dakterras, op een terrasje of in een restaurant zitten. Of eten bij een familie van het ziekenhuis. Daarna nog muziek maken in de kerk.
Weekend: uitstapjes met leeftijdsgenoten die ook in het ziekenhuis werkten, bijvoorbeeld een weekendje naar Alexandrië.
Wonen bij ziekenhuis
‘De ziekenhuismedewerkers wonen allemaal met hun families bij het ziekenhuis. Vaak waren de ouders van een gezin beiden werkzaam in het ziekenhuis, bijvoorbeeld een internist en een gynaecoloog, of een internist en een apotheker. Bij die families aten mijn vriendin Hannah – die samen met mij naar Egypte ging – en ik regelmatig. Het voelde allemaal als één grote familie.’
‘Hannah en ik woonden ook een appartement op de tweede verdieping in het ziekenhuis. Dat is handig als je opeens klaar moet staan voor een operatie. Ik hoefde dan maar één trap naar beneden te lopen en dan was ik al in de operatiekamer. Een keer werd ik ’s nachts gebeld door de gynaecoloog, omdat een vrouw aan het bevallen was. Ik mocht de opvang van het kind zelfstandig doen. Het kind had alleen wel een slechte start, ik moest reanimeren. Als er iets niet ging, kwam er altijd een ervaren iemand bij om te helpen. Je had nooit het idee dat je er alleen voor stond. Aan de andere kant had je toch de verantwoordelijkheid. Dat was een mooie situatie.’
‘Na een heftige gebeurtenis konden we lekker relaxen op een dakterras naast ons appartement. Daar zaten we vaak met andere artsen, verpleegkundigen en apothekers. Dan werd er meestal Arabisch gesproken. Dat spreek ik niet vloeiend, want wij spreken thuis altijd Nederlands. Maar na een tijdje kon ik een anamnese [intakegesprek met patiënt, red] zelf in het Arabisch doen.’
Brits medisch examen
‘De dokters spreken wel Engels, omdat hun medical school ook in het Engels is. Ze doen een Brits medisch examen, waardoor hun niveau vergelijkbaar is met dat van de artsen in Nederland. De artsen in Menouf studeren en werken hard. Ze hebben alleen vrij op zondag. En in de avonden zijn vaak nog werkzaamheden, zoals de avondkliniek op de kinderafdeling. Daar werkte een arts die al lang boven de pensioengerechtigde leeftijd zit, maar nog steeds blijft tot hij alles klaar heeft. Dat is heel mooi om te zien. Ik kwam daar regelmatig helpen.’
- Begin op tijd met het regelen van je coschap.
- Verdiep je van tevoren in het land waar je heen gaat.
- Sta open voor feedback.
‘In Menouf heb je meer van dat soort rolmodellen, mensen die commitment tonen. Ze zien patiënten niet gewoon als iemand met een slechte nier of een vergrote lever, ze kijken echt naar de patiënt zelf, hoe diegene is. Zo gaf een arts eens zijn telefoonnummer aan een jongen die aangaf eenzaam te zijn. Ook gingen de artsen soms na hun dienst nog even bij een patiënt langs om een praatje te maken.’
‘Die negen weken van het coschap waren heel intensief. We hadden een erg vol programma. Ik heb nog nooit zo weinig geslapen als toen. Maar het was een hele bijzondere ervaring. Ik moest erg wennen toen ik weer in Nederland was. Laatst ben ik zelfs nog een weekje in Menouf geweest om iedereen weer te zien. Later wil ik nog een keertje terug als ik in Nederland wat meer geleerd heb, zodat ik daar echt wat kan bijdragen.’
