‘Frexit’ voor decaan Geesteswetenschappen in debatcentrum De Rode Hoed
Met een allerlaatste Fredvlog nam Fred Weerman gisteren in debatcentrum De Rode Hoed afscheid als decaan van de Faculteit der Geesteswetenschappen. Zijn laatste, speciale vlog was een persiflage op alle voorgaande wekelijkse vlogs (zie hier, intranet) en op zijn eigen decanaat, een ‘Frexit’ op de dag dat Marieke de Goede de voorzittershamer van Weerman overnam.
Neerlandicus Fred Weerman heeft gisteren in De Rode Hoed afscheid genomen als decaan van de Faculteit der Geesteswetenschappen (FGw). Gelijktijdig werd de nieuwe decaan Marieke de Goede begroet als zijn opvolger. Voor het eerst in lange tijd was er weer een fysieke bijeenkomst mogelijk. Veel facultaire studenten en medewerkers waren op de bijeenkomst afgekomen. Eindelijk weer eens een ouderwetse UvA-bijeenkomst met receptie en bubbels, moeten veel aanwezigen hebben gedacht. Ook voormalige FGw-decanen Aafke Hulk en Karel van der Toorn gaven acte de présence. De bijeenkomst werd omlijst door toespraken, een muziekstuk, een miniballetvoorstelling en een ouderwetse UvA-receptie met bubbels.
Fred Weerman is de afgelopen vijf jaar decaan geweest van de FGw en had daar in een tweede termijn nog graag een paar jaar aan toegevoegd, maar het mocht niet zo zijn: in het bijzonder onder studenten was veel onvrede over de manier waarop Weerman met sociaal onveilige situaties om was gegaan, in het bijzonder de kwesties rond een docent papierrestauratie en een docent bij de opleiding Frans. Als gevolg daarvan stelde Weerman zich niet kandidaat voor een nieuwe termijn, waarna de UvA op zoek kon naar een andere decaan. Dat was nog niet zomaar gepiept, waarna hij uiteindelijk nog een half jaar langer bleef. Tot gisteren.
Resultaatcultuur
Weerman keek in zijn afscheidstoespraak niet zo zeer terug op zijn decanaat, maar vooral op de troebelen die de FGw de afgelopen twintig jaar doormaakte na en door de invoering van de bachelor-masterstructuur in 2002. ‘De tijd waarin we van een zesjescultuur naar een prestatiecultuur gingen met honoursprogramma’s, selectie aan de poort en cum laude-certificaten.’ Die ‘platte resultaatcultuur’ is volgens hem ‘funest’ geweest voor de academie, niet in de laatste plaats voor zijn eigen vakgebied, de neerlandistiek, dat de afgelopen jaren ‘in een glijbaan naar beneden’ terecht is gekomen. Zelfs het landelijke programma ‘Erkennen en waarderen’, waarin het werk van wetenschappelijke medewerkers breed wordt erkend en gewaardeerd, gaat volgens Weerman ‘meer over het narratief van de “ik”, dan over teams'. Weerman: 'Wij zijn een verzameling zzp’ers geworden in plaats van een team.’
Koudwaterzwemmer
Aan zijn opvolger Marieke de Goede (Nijmegen, 1971) de taak die kritiek eventueel ter harte te nemen. Ze zei in elk geval verder te willen gaan met het bouwen van ‘bruggen tussen disciplines en faculteiten’. Daarmee wordt ze op haar wenken bediend met het net uitgekomen Sectorplan Geesteswetenschappen. Traditie in transitie (zie hier, intranet), een plan waarbinnen geesteswetenschappen, sociale wetenschappen, rechtsgeleerdheid en economische wetenschappen op landelijk niveau samenwerken om slagvaardiger te kunnen opereren over de grenzen van universiteiten en disciplines heen. De Goede lijkt de juiste papieren te hebben om daaraan richting te geven: ze was jarenlang hoogleraar politicologie aan de Faculteit Maatschappij en Gedrag van de UvA. Gisteren liet ze weten vooralsnog ‘geen actiepunten en geen agenda’ te hebben. Met andere woorden: ze treedt de faculteit met open vizier tegemoet. Koudwatervrees heeft ze daarbij in elk geval niet: ze liet met een knipoog weten ‘een koudwaterzwemmer’ te zijn.
