Na meer dan vijftig jaar columns te hebben geschreven houdt NRC-columnist en UvA-eredoctor Jerôme Heldring (94) het columnistenschap voor gezien, zo heeft hij de hoofdredactie van NRC laten weten. Op 5 april verschijnt zijn laatste column Dezer Dagen.
Mr. J.L. Heldring (hij laat zich in het openbaar niet bij zijn voornaam kennen), telg uit een befaamd Amsterdams regentengeslacht, schreef columns over de wereldpolitiek en de plaats van Nederland daarin. Naast columnist was hij tussen 1968 en 1972 hoofdredacteur. In die periode begeleidde hij de fusie van het Algemeen Handelsblad en de Nieuwe Rotterdamsche Courant. Zelfs tijdens zijn hoofdredacteurschap continueerde hij – op uitdrukkelijk verzoek van de redacteuren – zijn columns. Daarvoor kreeg hij in 1993 een eredoctoraat van de UvA.
Het eredoctoraat had nog aardig wat voeten in aarde: niet alleen lekte de voordracht voortijdig uit, ook was lang niet iedereen binnen de (toenmalige) Faculteit der Letteren het eens met zijn benoeming. Studenten in de (toenmalige) faculteitsraad, een soort medezeggenschapsorgaan, twijfelden aan Heldrings wetenschappelijke kwaliteiten en vonden hem daarnaast veel te rechts en te conservatief en dus niet passen bij het progressieve karakter van de UvA.
De promotiecommissie schreef: ‘Dit eredoctoraat zal zeker niet oncontroversieel zijn, maar in die zin is het misschien wel een typisch Amsterdams eredoctoraat.’ De studenten gingen uiteindelijk toch akkoord met de voordracht. Heldring trad daarmee in de voetsporen van zijn vader Ernst, die in 1932 een eredoctoraat van de UvA kreeg.
Mr. J.L. Heldring (hij laat zich in het openbaar niet bij zijn voornaam kennen), telg uit een befaamd Amsterdams regentengeslacht, schreef columns over de wereldpolitiek en de plaats van Nederland daarin. Naast columnist was hij tussen 1968 en 1972 hoofdredacteur. In die periode begeleidde hij de fusie van het Algemeen Handelsblad en de Nieuwe Rotterdamsche Courant. Zelfs tijdens zijn hoofdredacteurschap continueerde hij – op uitdrukkelijk verzoek van de redacteuren – zijn columns. Daarvoor kreeg hij in 1993 een eredoctoraat van de UvA.
Het eredoctoraat had nog aardig wat voeten in aarde: niet alleen lekte de voordracht voortijdig uit, ook was lang niet iedereen binnen de (toenmalige) Faculteit der Letteren het eens met zijn benoeming. Studenten in de (toenmalige) faculteitsraad, een soort medezeggenschapsorgaan, twijfelden aan Heldrings wetenschappelijke kwaliteiten en vonden hem daarnaast veel te rechts en te conservatief en dus niet passen bij het progressieve karakter van de UvA.
De promotiecommissie schreef: ‘Dit eredoctoraat zal zeker niet oncontroversieel zijn, maar in die zin is het misschien wel een typisch Amsterdams eredoctoraat.’ De studenten gingen uiteindelijk toch akkoord met de voordracht. Heldring trad daarmee in de voetsporen van zijn vader Ernst, die in 1932 een eredoctoraat van de UvA kreeg.
