‘Omdat jij zo goed vragen kunt stellen.’ Dat kreeg Marjan Freriks in het verleden regelmatig te horen, als ze zich af vroeg waarom juist zij geschikt zou zijn voor een taak in het onderwijs. Voor één keer was Freriks gisteren zelf onderwerp van ondervraging, tijdens haar afscheid als domeinvoorzitter van het Domein Onderwijs & Opvoeding.
Zomergasten
De rode stoelen, het tv-scherm en de broeierige warmte: geen onderdeel van de setting van Zomergasten ontbrak gisteren tijdens het afscheidsprogramma in de Kohnstammzaal aan de Wibautstraat. De fragmenten die vertoond werden waren de keuze van Freriks zelf, de vragen kreeg ze gesteld van hoofdredacteur van Folia Jim Jansen. Wel zo prettig voor iemand die graag praat, maar niet zo graag spreekt, verklaarde Freriks het format bij aanvang.
Tijdens het praten over de fragmenten haalde ze met enige regelmaat herinneringen op aan haar tijd als voorzitter van het domein. Zes jaar had ze er de leiding, hoewel haar complete tijd aan de hogeschool inmiddels niet minder dan 35 jaar beslaat. Een domein met een grote relevantie maar weinig glamour, omschreef Freriks haar werkomgeving. Met vooral mensen die allemaal hun eigen koers varen. ‘Soms leek het wel alsof iedereen hier in een eigen hokje zit.’
Om die reden was het niet altijd even eenvoudig de kapitein van dat schip te zijn, vertelde Freriks. Vooral ten tijde van haar aantreden was dat het geval. ‘De verbinding met de hogeschool was er nog amper. Een van mijn speerpunten was er voor zorgen dat die door iedereen werd gevoeld. Maar ook andersom: door de hogeschool te laten bekennen tot het domein.’ Ook op het feit dat de opleidingen niet altijd even goed beoordeeld werden ging Freriks in. Vaak klopte die beoordelingen ook, vertelde ze. ‘Als je een gemiddeld cijfer krijgt van 5,9, dan is dat gewoon niet goed. Maar aan de andere kant hebben we door die kritische geluiden wel heel goed kunnen werken aan wat beter moest.’
Leraren
Tweemaal werden de fragmenten onderbroken door een gesproken intermezzo, door pabo-student Pieter Jan Visser en lerarenopleider Engels Aad Sinke. Beiden benadrukten in hun verhaal de schoonheid van het leraarschap. Iets dat Freriks ten volle beaamde. Na enig aandringen van de interviewer wilde ze het uiteindelijk zelf ook best bekennen: ‘De pabo is de belangrijkste opleiding van Nederland.’
Tot slot nam ook HvA-rector Huib de Jong het woord, om een laatste woord tot de scheidend voorzitter te richten. Hij zei het te betreuren slechts zo kort samen met Freriks aan de HvA te hebben kunnen samenwerken. Maar, benadrukte hij, ook in zijn tijd als vicevoorzitter van de Hogeschool Utrecht maakte hij mee hoe Freriks zich inzette voor een revival van de hele educatieve sector van Nederland. ‘Marjan wilde echt de vraag stellen wat er allemaal aan de hand was bij die sector en iedereen in heel Nederland op één lijn krijgen. Haar rol in de samenwerking tussen de vier educatieve faculteiten is ontzettend belangrijk geweest.’
Freriks zelf had ter afsluiting voor haar opvolgster Ietje Veldman een bijzonder kistje samengesteld, met daarin enkele essentiële voorwerpen voor een succesvol leiderschap. De belangrijkste daarvan was volgens Freriks het grote hart, symbolisch uitgebeeld in een knuffeltje, dat Veldman moest krijgen en houden voor de studenten en docenten van het domein.
Vanaf 1 mei heeft Veldman het stokje van Freriks overgenomen. Tot haar pensioen zal ook Freriks in een andere rol, die ze momenteel aan het vormgeven is, aan de HvA verbonden blijven.
Zomergasten
De rode stoelen, het tv-scherm en de broeierige warmte: geen onderdeel van de setting van Zomergasten ontbrak gisteren tijdens het afscheidsprogramma in de Kohnstammzaal aan de Wibautstraat. De fragmenten die vertoond werden waren de keuze van Freriks zelf, de vragen kreeg ze gesteld van hoofdredacteur van Folia Jim Jansen. Wel zo prettig voor iemand die graag praat, maar niet zo graag spreekt, verklaarde Freriks het format bij aanvang.
Tijdens het praten over de fragmenten haalde ze met enige regelmaat herinneringen op aan haar tijd als voorzitter van het domein. Zes jaar had ze er de leiding, hoewel haar complete tijd aan de hogeschool inmiddels niet minder dan 35 jaar beslaat. Een domein met een grote relevantie maar weinig glamour, omschreef Freriks haar werkomgeving. Met vooral mensen die allemaal hun eigen koers varen. ‘Soms leek het wel alsof iedereen hier in een eigen hokje zit.’
Om die reden was het niet altijd even eenvoudig de kapitein van dat schip te zijn, vertelde Freriks. Vooral ten tijde van haar aantreden was dat het geval. ‘De verbinding met de hogeschool was er nog amper. Een van mijn speerpunten was er voor zorgen dat die door iedereen werd gevoeld. Maar ook andersom: door de hogeschool te laten bekennen tot het domein.’ Ook op het feit dat de opleidingen niet altijd even goed beoordeeld werden ging Freriks in. Vaak klopte die beoordelingen ook, vertelde ze. ‘Als je een gemiddeld cijfer krijgt van 5,9, dan is dat gewoon niet goed. Maar aan de andere kant hebben we door die kritische geluiden wel heel goed kunnen werken aan wat beter moest.’
Leraren
Tweemaal werden de fragmenten onderbroken door een gesproken intermezzo, door pabo-student Pieter Jan Visser en lerarenopleider Engels Aad Sinke. Beiden benadrukten in hun verhaal de schoonheid van het leraarschap. Iets dat Freriks ten volle beaamde. Na enig aandringen van de interviewer wilde ze het uiteindelijk zelf ook best bekennen: ‘De pabo is de belangrijkste opleiding van Nederland.’
Tot slot nam ook HvA-rector Huib de Jong het woord, om een laatste woord tot de scheidend voorzitter te richten. Hij zei het te betreuren slechts zo kort samen met Freriks aan de HvA te hebben kunnen samenwerken. Maar, benadrukte hij, ook in zijn tijd als vicevoorzitter van de Hogeschool Utrecht maakte hij mee hoe Freriks zich inzette voor een revival van de hele educatieve sector van Nederland. ‘Marjan wilde echt de vraag stellen wat er allemaal aan de hand was bij die sector en iedereen in heel Nederland op één lijn krijgen. Haar rol in de samenwerking tussen de vier educatieve faculteiten is ontzettend belangrijk geweest.’
Freriks zelf had ter afsluiting voor haar opvolgster Ietje Veldman een bijzonder kistje samengesteld, met daarin enkele essentiële voorwerpen voor een succesvol leiderschap. De belangrijkste daarvan was volgens Freriks het grote hart, symbolisch uitgebeeld in een knuffeltje, dat Veldman moest krijgen en houden voor de studenten en docenten van het domein.
Vanaf 1 mei heeft Veldman het stokje van Freriks overgenomen. Tot haar pensioen zal ook Freriks in een andere rol, die ze momenteel aan het vormgeven is, aan de HvA verbonden blijven.
