Lucia Admiraal (23, geschiedenis en Arabische taal en cultuur) blogt voor FoliaWeb over haar leven als student en beginnend journaliste in Caïro, de grootste Arabische metropool. Waar ze eerder schreef over gesluierde vrouwen in discotheken, moppen en koffiehuizen, doet ze nu voor verschillende radiostations waaronder BNR Nieuwsradio, Radio 1 en 3FM verslag over de politieke onrust rondom de afgezette president Mohamed Morsi.
Zondag 30 juni gingen miljoenen mensen de straat op in Cairo, precies een jaar nadat Morsi werd verkozen tot president. Tegenstanders om te protesteren uit ontevredenheid over de president, aanhangers om te laten merken dat Morsi democratisch verkozen is en daarom niet zomaar afgezet kan worden. De massaprotesten resulteerden uiteindelijk in afzetting van de president, woensdag 3 juli verklaarde het leger dat Morsi niet langer meer bestuurder van het land is. Sindsdien wordt de stad geteisterd door onrust en gevechten tijdens sit-in’s van de moslimbroederschap. Enerzijds heerst er vreugde onder de tegenstanders van Morsi, anderzijds leiden de spanningen tussen Morsi-aanhangers en het leger tot dodelijke slachtoffers. Afgelopen maandag kwamen meer dan veertig mensen om het leven.
Hoe was het om zo’n massaprotest mee te maken?
'De afgelopen week was een van de meest intense weken van m’n leven. Ik ben al vaker in Egpte geweest en volg de politiek op de voet maar wanneer je er plotseling middenin zit, merk je pas hoe heftig zo’n gebeurtenis is. Vorige week zondag ging ik met vrienden mee om samen met miljoenen mensen te demonstreren tegen Morsi. Het is extra bijzonder om zoiets met Egyptische vrienden mee te maken, het is immers hun land.'
Waar was je op het moment dat Morsi werd afgezet?
'Bij het presenditieel paleis. Er zijn twee plekken anti-Morsi betogers zich vooral verzamelen, bij het paleis en op het Tahirplein. Ik was de hele dag op de been met een vriend van me die erg bezorgd was over het uitbreken van geweld. De sfeer was eerst feestelijk, maar sloeg op een gegeven moment om in spanning. Het ultimatum kwam maar niet. Eigenlijk zou ik op dat moment verslag doen voor de radio maar in de enorme menigte had ik geen bereik, we zijn toen de mensenmassa uitgelopen en troffen toevallig iemand met een radio. Eindelijk, na uren wachten, was de aankondiging van het leger daar. Er heerste doodse stilte op straat. Het was een bizar moment, waar eerst constant het geluid klonk van vuvuzela’s en vuurwerk, luisterde iedereen naar de speech. Toen duidelijk was dat Morsi niet langer meer president was, wachtte niemand de rest van de boodschap af. Het was feest, mensen barstten in huilen uit en vielen elkaar in de armen. Ik weet nog dat ik op dat moment erg moe was en al redelijk vroeg de bus naar huis nam, de reis schoot echter niet op vanwege alle mensen die op straat dansten.'
Je blogt over je vrienden die op hun eigen manier rebbeleren en zich zelfs afzetten tegen hun ouders die Morsi wel steunen. Hoe is dat om samen met hen mee te protesteren, tegen de wil van hun ouders in?
'Wat je merkt, is dat iedereen op straat over politiek praat. Sinds de revolutie in 2011 is dat mogelijk, daarvoor was er geen vrijheid en leefde men in corruptie. Maar pas op 30 juni realiseerde ik me hoe verschillend de achtergronden van mijn vrienden zijn. De een is Christen, de ander Moslim, weer een ander steunde het oude regime. De demonstranten zijn ook een goede dwarsdoorsnede van de samenleving: vrouwen, kinderen, oma’s, maar vooral opvallend zijn de vele jongeren die meedoen. Zij laten duidelijk hun eigen stem horen. Ik denk dat dit een goede ontwikkeling is voor het land.'
Hoor je om je heen dat mensen afgelopen dagen vergelijken met de revolutie in 2011 toen de voormalige president Mubarak werd afgezet?
'Zeker! Bij veel mensen ligt het nog vers in het geheugen. Er zijn wel verschillen, zo was men in 2011 meer verbaasd over hun eigen kunnen. Dat Mubarak toen is afgetreden als gevolg van de massaprotesten bracht meer ontlading teweeg dan dit keer. Daarentegen was het feest dit keer uitbundiger en waren er meer mensen die meededen met de protesten.'
Is het spannend om als pers aanwezig te zijn bij de demonstraties? Heb je veel mensen gewond zien raken?
'Ja ik heb wel gewonden gezien maar geen dodelijke slachtoffers gelukkig. Overigens ben ik als beginnende journaliste niet aanwezig bij vechtpartijen. Ik ga wel naar protesten en betogingen, maar het ‘heetst van de strijd’ maak ik niet mee zoals correspondenten dat wel doen.'
Hoelang blijf je nog in Cairo?
'In augustus ga ik een aantal weken naar huis maar daarna kom ik terug om hier zes maanden Arabisch te studeren aan het Vlaams Nederlands Instituut. Dit is een onderdeel van de master Midden-Oosten studies die ik ga doen. Hoelang het nog onrustig blijft op straat vind ik moeilijk in te schatten. Vandaag is de Ramadan begonnen, voor moslims een heilige periode. Ik denk dat het geweld daarom momenteel beperkt blijft. Aan de andere kant zijn er nog veel Morsi-aanhangers in de stad die sit-ins houden en worden omsingeld door het leger. Dat zal de komende tijd nog de nodige spanningen opleveren.'
Zondag 30 juni gingen miljoenen mensen de straat op in Cairo, precies een jaar nadat Morsi werd verkozen tot president. Tegenstanders om te protesteren uit ontevredenheid over de president, aanhangers om te laten merken dat Morsi democratisch verkozen is en daarom niet zomaar afgezet kan worden. De massaprotesten resulteerden uiteindelijk in afzetting van de president, woensdag 3 juli verklaarde het leger dat Morsi niet langer meer bestuurder van het land is. Sindsdien wordt de stad geteisterd door onrust en gevechten tijdens sit-in’s van de moslimbroederschap. Enerzijds heerst er vreugde onder de tegenstanders van Morsi, anderzijds leiden de spanningen tussen Morsi-aanhangers en het leger tot dodelijke slachtoffers. Afgelopen maandag kwamen meer dan veertig mensen om het leven.
Hoe was het om zo’n massaprotest mee te maken?
'De afgelopen week was een van de meest intense weken van m’n leven. Ik ben al vaker in Egpte geweest en volg de politiek op de voet maar wanneer je er plotseling middenin zit, merk je pas hoe heftig zo’n gebeurtenis is. Vorige week zondag ging ik met vrienden mee om samen met miljoenen mensen te demonstreren tegen Morsi. Het is extra bijzonder om zoiets met Egyptische vrienden mee te maken, het is immers hun land.'
Waar was je op het moment dat Morsi werd afgezet?
'Bij het presenditieel paleis. Er zijn twee plekken anti-Morsi betogers zich vooral verzamelen, bij het paleis en op het Tahirplein. Ik was de hele dag op de been met een vriend van me die erg bezorgd was over het uitbreken van geweld. De sfeer was eerst feestelijk, maar sloeg op een gegeven moment om in spanning. Het ultimatum kwam maar niet. Eigenlijk zou ik op dat moment verslag doen voor de radio maar in de enorme menigte had ik geen bereik, we zijn toen de mensenmassa uitgelopen en troffen toevallig iemand met een radio. Eindelijk, na uren wachten, was de aankondiging van het leger daar. Er heerste doodse stilte op straat. Het was een bizar moment, waar eerst constant het geluid klonk van vuvuzela’s en vuurwerk, luisterde iedereen naar de speech. Toen duidelijk was dat Morsi niet langer meer president was, wachtte niemand de rest van de boodschap af. Het was feest, mensen barstten in huilen uit en vielen elkaar in de armen. Ik weet nog dat ik op dat moment erg moe was en al redelijk vroeg de bus naar huis nam, de reis schoot echter niet op vanwege alle mensen die op straat dansten.'
Je blogt over je vrienden die op hun eigen manier rebbeleren en zich zelfs afzetten tegen hun ouders die Morsi wel steunen. Hoe is dat om samen met hen mee te protesteren, tegen de wil van hun ouders in?
'Wat je merkt, is dat iedereen op straat over politiek praat. Sinds de revolutie in 2011 is dat mogelijk, daarvoor was er geen vrijheid en leefde men in corruptie. Maar pas op 30 juni realiseerde ik me hoe verschillend de achtergronden van mijn vrienden zijn. De een is Christen, de ander Moslim, weer een ander steunde het oude regime. De demonstranten zijn ook een goede dwarsdoorsnede van de samenleving: vrouwen, kinderen, oma’s, maar vooral opvallend zijn de vele jongeren die meedoen. Zij laten duidelijk hun eigen stem horen. Ik denk dat dit een goede ontwikkeling is voor het land.'
Hoor je om je heen dat mensen afgelopen dagen vergelijken met de revolutie in 2011 toen de voormalige president Mubarak werd afgezet?
'Zeker! Bij veel mensen ligt het nog vers in het geheugen. Er zijn wel verschillen, zo was men in 2011 meer verbaasd over hun eigen kunnen. Dat Mubarak toen is afgetreden als gevolg van de massaprotesten bracht meer ontlading teweeg dan dit keer. Daarentegen was het feest dit keer uitbundiger en waren er meer mensen die meededen met de protesten.'
Is het spannend om als pers aanwezig te zijn bij de demonstraties? Heb je veel mensen gewond zien raken?
'Ja ik heb wel gewonden gezien maar geen dodelijke slachtoffers gelukkig. Overigens ben ik als beginnende journaliste niet aanwezig bij vechtpartijen. Ik ga wel naar protesten en betogingen, maar het ‘heetst van de strijd’ maak ik niet mee zoals correspondenten dat wel doen.'
Hoelang blijf je nog in Cairo?
'In augustus ga ik een aantal weken naar huis maar daarna kom ik terug om hier zes maanden Arabisch te studeren aan het Vlaams Nederlands Instituut. Dit is een onderdeel van de master Midden-Oosten studies die ik ga doen. Hoelang het nog onrustig blijft op straat vind ik moeilijk in te schatten. Vandaag is de Ramadan begonnen, voor moslims een heilige periode. Ik denk dat het geweld daarom momenteel beperkt blijft. Aan de andere kant zijn er nog veel Morsi-aanhangers in de stad die sit-ins houden en worden omsingeld door het leger. Dat zal de komende tijd nog de nodige spanningen opleveren.'
