Kleine jongens worden groot, en hun feestjes met hen. Het derde seizoen van Literaturfest opent triomfantelijk, met vintage meubels op het podium, pompende welkomstmuziekjes, en natuurlijk Toine Donk in bad. De gelukkige aanwezigen in de uitverkochte Rode Hoed wachten in spanning: alsof publiekslieveling David Sedaris, heel gewoontjes in een hoek tussen het publiek vooraan, niet genoeg was, stond met koeienletters een mystery guest op facebook geadverteerd. Het was een zij, en ze besprak Bleak House van Charles Dickens. Zelfs wie de eindeloze stroom interviews had gemist wist dat ze in Nederland was, om haar langverwachte nieuwste roman te presenteren: Donna Tartt. Maar zou de vrouw, die na sluitingstijd exclusief door het Rijksmuseum mocht drentelen en met veel poeha door de Stadsschouwburg was geboekt voor de ‘wereldprimeur’ van Het Puttertje, zo maar even langs dit uit zijn krachten gegroeide studentenfeestje komen?
Hoewel, studentikoos mag het al nauwelijks meer heten: Literaturfest is een avondvullende show geworden, en een behoorlijk gelikte. Het gekibbel van bedenkers en presentatoren Ernst-Jan Pfauth, Tim de Gier en Toine Donk lijkt niet veel veranderd, maar is wel degelijk gladder, met doorgewinterde interviewerstrucs als ‘leg eens uit wat je daarmee bedoelt’ en ‘kun je daar een voorbeeld van geven?’ Het kon ook niemand ontgaan dat de oorspronkelijke amateur-podcast nu wordt geregistreerd door camera’s, inclusief twee regisseurs (één voor de opnames en één voor het programma zelf).
Een andere belangrijke evolutie wordt duidelijk als de Vlaamse zanger Bent van Looy Franny and Zooey van J. D. Salinger komt bespreken. Hij kwijt zich goed van zijn ondankbare taak, zo vlak voor Sedaris, en legt verbanden met Salingers verdere leven en werk, en de zenboeddhistische trekken van diens filosofie. En zie! Waar Pfauth, De Gier en Donk eerder, onder het motto ‘niet gehinderd door enige kennis’, vaak tot vervelens toe op de rem trapten, komen ze in het korte gesprek tot een paar fijne inzichten. Hetzelfde geldt voor Bas Heijnes verhaal over Couperus’ De stille kracht: vooral, dat beide boeken het lezen waard zijn.
Sedaris is bedreven in het bespreken van andermans boeken – hij doet het elke tour – maar komt gek genoeg minder goed uit de verf. Hij vertelt meermalen met zijn gedecideerde, hoge stemgeluid dat schrijver George Saunders over ‘good, decent people’ schrijft. Wellicht zelf toch wat star struck interrumperen de Literaturders hem nauwelijks, wat de bespreking van Tenth of December niet ten goede komt. Hoewel het publiek - ongeduldig op hun stoelen schuivend in afwachting van de VIPs - maar met een half oor naar Van Looy luisterde, verovert hij toch nog vele harten wanneer hij achter de piano het laatste deel van de avond mag inluiden. En dan is het zover: aangevoerd per helikopter of limousine komt Donna Tartt het podium opgelopen. Donk is vermoedelijk de enige in de zaal die het meer dan vuistdikke Bleak House heeft gelezen. Een Dickens-thriller in een week doorwerken heeft hem in een euforische trance achtergelaten, en in staat gebracht om Tartts overweldigende enthousiasme te evenaren. Hij: ‘What did you think of Esther as a narrator?’ Zij: ‘Oh, I loved her!’ ‘Yes! I loved her too!’ Wanneer twee belezen mensen met zo veel smaak over een boek praten hoeft er geen literatuurgeschiedenis of boeddhisme aan te pas te komen voor de belangrijkste boodschap: we willen ook dit boek lezen.
Hoewel, studentikoos mag het al nauwelijks meer heten: Literaturfest is een avondvullende show geworden, en een behoorlijk gelikte. Het gekibbel van bedenkers en presentatoren Ernst-Jan Pfauth, Tim de Gier en Toine Donk lijkt niet veel veranderd, maar is wel degelijk gladder, met doorgewinterde interviewerstrucs als ‘leg eens uit wat je daarmee bedoelt’ en ‘kun je daar een voorbeeld van geven?’ Het kon ook niemand ontgaan dat de oorspronkelijke amateur-podcast nu wordt geregistreerd door camera’s, inclusief twee regisseurs (één voor de opnames en één voor het programma zelf).
Een andere belangrijke evolutie wordt duidelijk als de Vlaamse zanger Bent van Looy Franny and Zooey van J. D. Salinger komt bespreken. Hij kwijt zich goed van zijn ondankbare taak, zo vlak voor Sedaris, en legt verbanden met Salingers verdere leven en werk, en de zenboeddhistische trekken van diens filosofie. En zie! Waar Pfauth, De Gier en Donk eerder, onder het motto ‘niet gehinderd door enige kennis’, vaak tot vervelens toe op de rem trapten, komen ze in het korte gesprek tot een paar fijne inzichten. Hetzelfde geldt voor Bas Heijnes verhaal over Couperus’ De stille kracht: vooral, dat beide boeken het lezen waard zijn.
Sedaris is bedreven in het bespreken van andermans boeken – hij doet het elke tour – maar komt gek genoeg minder goed uit de verf. Hij vertelt meermalen met zijn gedecideerde, hoge stemgeluid dat schrijver George Saunders over ‘good, decent people’ schrijft. Wellicht zelf toch wat star struck interrumperen de Literaturders hem nauwelijks, wat de bespreking van Tenth of December niet ten goede komt. Hoewel het publiek - ongeduldig op hun stoelen schuivend in afwachting van de VIPs - maar met een half oor naar Van Looy luisterde, verovert hij toch nog vele harten wanneer hij achter de piano het laatste deel van de avond mag inluiden. En dan is het zover: aangevoerd per helikopter of limousine komt Donna Tartt het podium opgelopen. Donk is vermoedelijk de enige in de zaal die het meer dan vuistdikke Bleak House heeft gelezen. Een Dickens-thriller in een week doorwerken heeft hem in een euforische trance achtergelaten, en in staat gebracht om Tartts overweldigende enthousiasme te evenaren. Hij: ‘What did you think of Esther as a narrator?’ Zij: ‘Oh, I loved her!’ ‘Yes! I loved her too!’ Wanneer twee belezen mensen met zo veel smaak over een boek praten hoeft er geen literatuurgeschiedenis of boeddhisme aan te pas te komen voor de belangrijkste boodschap: we willen ook dit boek lezen.
