Regisseur en UvA-alumna Ena Sendijarevic presenteert in juli haar derde film: Fernweh. Met een verhaal geïnspireerd op haar eigen verleden - ze vluchtte met haar gezin voor de Bosnische burgeroorlog - studeert zij deze zomer af aan de Nederlandse Filmacademie. Hoofdthema van de film is het idee van thuis zijn. Wat is een thuisplek en hoe verhouden we ons daartoe? De hoofdrol in Fernweh is voor een dertienjarig meisje dat in een meisjesinternaat woont. Als ze geadopteerd wordt door een boerengezin komt ze in een compleet nieuwe wereld terecht, waarvan ze een nieuw thuis probeert te maken.
Ena Sendijarevic
Waarom koos je voor de titel Fernweh?
‘Fernweh is een Duits woord. Eigenlijk heeft het woord de tegenovergestelde betekenis van heimwee. Het is niet per se een reisdrift, maar vooral een verlangen naar iets onbekends, iets wat ver weg is - een verlangen dat ik ook met mij mee draag. Noch in Nederland noch in Bosnië voel ik me echt thuis. Dat gevoel waw herkenbaar voor verschillende mensen in mijn crew en dat is de reden dat het het startpunt voor onze afstudeerfilm werd.’
Waarom heb je de film zo persoonlijk gemaakt?
‘Ik werd door de filmacademie aangemoedigd om mijn film zo persoonlijk als mogelijk te maken, omdat ik nu veel meer vrijheid heb dan ik later zal hebben. Het voelt als een afsluiting van een belangrijke periode in mijn leven waarin ik veel geleerd heb over mezelf. Ik wilde deze tijd afsluiten met een persoonlijk verhaal. Mijn afstudeerfilm is misschien niet voor een groot publiek, maar dat betekent niet dat ik in de toekomst geen films voor een groot publiek wil maken.’
Wat wil je met deze film bereiken?
‘Ik hoop dat mijn kijkers een bepaalde verbondenheid voelen. Als ik mij bijvoorbeeld eenzaam voel en een film kijk waar een personage ook eenzaam is, voel ik mij beter. Ik wil met deze film de imperfectie van de mens uitlichten en bieden. Tevens probeer ik een gevoel van thuisloosheid voelbaar maken, zonder het per se heel zwaarmoedig te maken. Ik hoop dat mijn personages een bepaalde ontroering teweeg brengen bij het publiek en dat het publiek even stil kan staan bij de thema’s die ik in de film behandel.’
Wat maakt jouw werk uniek?
‘Voor elke film gebruik ik een andere inspiratiebron en is er een andere nadruk. Over het algemeen probeer ik in mijn films echter de psychologie van een ietwat onbenaderbaar hoofdpersonage ontrafelen.’
Ena Sendijarevic
Waarom koos je voor de titel Fernweh?
‘Fernweh is een Duits woord. Eigenlijk heeft het woord de tegenovergestelde betekenis van heimwee. Het is niet per se een reisdrift, maar vooral een verlangen naar iets onbekends, iets wat ver weg is - een verlangen dat ik ook met mij mee draag. Noch in Nederland noch in Bosnië voel ik me echt thuis. Dat gevoel waw herkenbaar voor verschillende mensen in mijn crew en dat is de reden dat het het startpunt voor onze afstudeerfilm werd.’
Waarom heb je de film zo persoonlijk gemaakt?
‘Ik werd door de filmacademie aangemoedigd om mijn film zo persoonlijk als mogelijk te maken, omdat ik nu veel meer vrijheid heb dan ik later zal hebben. Het voelt als een afsluiting van een belangrijke periode in mijn leven waarin ik veel geleerd heb over mezelf. Ik wilde deze tijd afsluiten met een persoonlijk verhaal. Mijn afstudeerfilm is misschien niet voor een groot publiek, maar dat betekent niet dat ik in de toekomst geen films voor een groot publiek wil maken.’
Wat wil je met deze film bereiken?
‘Ik hoop dat mijn kijkers een bepaalde verbondenheid voelen. Als ik mij bijvoorbeeld eenzaam voel en een film kijk waar een personage ook eenzaam is, voel ik mij beter. Ik wil met deze film de imperfectie van de mens uitlichten en bieden. Tevens probeer ik een gevoel van thuisloosheid voelbaar maken, zonder het per se heel zwaarmoedig te maken. Ik hoop dat mijn personages een bepaalde ontroering teweeg brengen bij het publiek en dat het publiek even stil kan staan bij de thema’s die ik in de film behandel.’
Wat maakt jouw werk uniek?
‘Voor elke film gebruik ik een andere inspiratiebron en is er een andere nadruk. Over het algemeen probeer ik in mijn films echter de psychologie van een ietwat onbenaderbaar hoofdpersonage ontrafelen.’
