Nadia heeft de afgelopen jaren al talloze lessen mindfulness gegeven, maar zelfs zij weet nu even niet wat ze moet zeggen. Enthousiast als altijd was ze bezig geweest om een groep HvA-medewerkers in het kader van de Vitaliteitsweek uit te leggen hoe belangrijk het is om gedachtes over verleden en toekomst los te laten. Om je volle aandacht te richten op het moment. 'Blijf een keer staan en kijk naar de bloemen die je normaliter gehaast voorbij loopt,' had ze gezegd, ervan uitgaande dat iedereen de waarde daar wel van in zou zien. Dat bleek een misvatting.
‘Maar wat als je, zoals ik, bloemen lelijk vindt?’ had een jonge vrouw gereageerd. Sindsdien is het stil. Een seconde passeert. En nog een. De jonge vrouw weet inmiddels alle blikken op zich gericht. Ze neemt weer het woord. ‘Ik zou het zonde van mijn tijd vinden om stil te staan bij die bloemen, terwijl ik ook kan nadenken over wat ik ga zeggen op de aankomende vergadering. Dat is toch veel nuttiger?'
Met haar woorden lanceert ze, ondanks haar vriendelijke gezichtsuitdrukking, een frontale aanval op het hele concept van mindfulness. Haar wereldbeeld is er een van efficiëntie, ambitie en rendement. Van een streven naar succes. Maar dan wel het soort succes dat in getallen kan worden uitgedrukt. Het is een machinale manier van denken, die het in zich heeft om te twijfelen aan het nut van de geur van koffie.
Ja, als er iemand baat bij zou hebben bij een stuk of tachtig mindfulnesslessen, dan ben jij het, zie je Nadia denken. Maar ze zegt het niet.
En ergens heeft de jonge vrouw ook wel een punt. Want hoe kun je iets presteren in onze samenleving als je al gelukkig wordt van het turen naar kringen op het water, de toekomst vergetend?
Dagdromen
De twee wereldbeelden komen vandaag niet tot volle botsing. Nadia gaat de confrontatie uit de weg. ‘Nou ja, ik probeer hier niemand te overtuigen, ik wil alleen laten zien welke mogelijkheden er bestaan' zegt ze. Daarna volgt een meditatiesessie. Makkelijk is het zeker niet. De een valt bijna in slaap, de ander vervalt in dagdromen. En in het hoofd van één iemand is de vergadering al begonnen.
‘Maar wat als je, zoals ik, bloemen lelijk vindt?’ had een jonge vrouw gereageerd. Sindsdien is het stil. Een seconde passeert. En nog een. De jonge vrouw weet inmiddels alle blikken op zich gericht. Ze neemt weer het woord. ‘Ik zou het zonde van mijn tijd vinden om stil te staan bij die bloemen, terwijl ik ook kan nadenken over wat ik ga zeggen op de aankomende vergadering. Dat is toch veel nuttiger?'
Met haar woorden lanceert ze, ondanks haar vriendelijke gezichtsuitdrukking, een frontale aanval op het hele concept van mindfulness. Haar wereldbeeld is er een van efficiëntie, ambitie en rendement. Van een streven naar succes. Maar dan wel het soort succes dat in getallen kan worden uitgedrukt. Het is een machinale manier van denken, die het in zich heeft om te twijfelen aan het nut van de geur van koffie.
Ja, als er iemand baat bij zou hebben bij een stuk of tachtig mindfulnesslessen, dan ben jij het, zie je Nadia denken. Maar ze zegt het niet.
En ergens heeft de jonge vrouw ook wel een punt. Want hoe kun je iets presteren in onze samenleving als je al gelukkig wordt van het turen naar kringen op het water, de toekomst vergetend?
Dagdromen
De twee wereldbeelden komen vandaag niet tot volle botsing. Nadia gaat de confrontatie uit de weg. ‘Nou ja, ik probeer hier niemand te overtuigen, ik wil alleen laten zien welke mogelijkheden er bestaan' zegt ze. Daarna volgt een meditatiesessie. Makkelijk is het zeker niet. De een valt bijna in slaap, de ander vervalt in dagdromen. En in het hoofd van één iemand is de vergadering al begonnen.
