De Amsterdam Student Games. De naam past bij een evenement van allure. Een soort Olympische Spelen, maar dan voor Amsterdamse studenten. In werkelijkheid is het de naam van een weinig verheffend voetbaltoernooitje, met wedstrijden van een kwartier, en met zes spelers per team. Donderdagmiddag vonden ze plaats, de Amsterdam Student Games. In het Olympisch Stadion. Dat wel.
Bij de vrouwen had de HvA één team gestuurd. De UvA niet. De VU ook niet. Het ROC en InHolland wel. Het duel tussen de laatste twee teams was een ode aan schoolvoetbal in groep zes. Zo liep tijdens de wedstrijd een verdedigster van het ROC naar de zijlijn om zich te wisselen. Ze was moe, vertelde ze aan de invalster. De twee bleven nog even kletsen. Ondertussen ging de aanval van de tegenpartij door. Schot. Goal.
'Kom nou dit kost ons een doelpunt,' reageerde de besnorde trainer van het damesteam. Toch presteerde het team van de ROC-leraar stukken beter dan het HvA-team, dat volledig bestond uit eerstejaars studenten fysiotherapie. Van de vier wedstrijden verloren de dames er vier. Zo gek is dat niet, vertelde Donna (18) na afloop. 'We zijn met zijn negenen. En zeven van ons voetballen eigenlijk nooit. Maar de spirit zat er wel in.' Het moet inderdaad gezegd worden, de meisjes hadden zichtbaar plezier in wat ze deden.
Bij de mannen hadden zich oorspronkelijk acht HvA-teams ingeschreven, maar een paar teams hadden op het laatste moment bedankt voor de bijzondere eer om aan de Amsterdam Student Games deel te mogen nemen. Het maakte de missie van HvA 5 wat makkelijker, erkende Nick, student sportmarketing. 'Wij hoefden maar één poulewedstrijd te spelen. Die verloren we helaas. Maar dat bleek goed genoeg om ons te plaatsen voor de kwartfinale.'
Met een golden goal in de kwartfinale dwong het zestal sportmarketeers een ticket voor voor de halve finale af. Die ging met 2-6 verloren. Nick: 'Onze tegenstander was veel beter ingespeeld. Wij hadden ons niet echt voorbereid alsof het de Champions League betrof, zeg maar. Maar ik heb best lekker gevoetbald hoor. Twee goals gemaakt, vier keer de paal geraakt. Ze hebben trouwens een prima mat hier. Mooi om in dit stadion te spelen.' En zo rechtvaardigde Nick met zijn oprechte voldoening, net als Donna eerder, toch wel het bestaansrecht van de Amsterdam Student Games. Maar niet de pretentieuze naam.
Bij de vrouwen had de HvA één team gestuurd. De UvA niet. De VU ook niet. Het ROC en InHolland wel. Het duel tussen de laatste twee teams was een ode aan schoolvoetbal in groep zes. Zo liep tijdens de wedstrijd een verdedigster van het ROC naar de zijlijn om zich te wisselen. Ze was moe, vertelde ze aan de invalster. De twee bleven nog even kletsen. Ondertussen ging de aanval van de tegenpartij door. Schot. Goal.
'Kom nou dit kost ons een doelpunt,' reageerde de besnorde trainer van het damesteam. Toch presteerde het team van de ROC-leraar stukken beter dan het HvA-team, dat volledig bestond uit eerstejaars studenten fysiotherapie. Van de vier wedstrijden verloren de dames er vier. Zo gek is dat niet, vertelde Donna (18) na afloop. 'We zijn met zijn negenen. En zeven van ons voetballen eigenlijk nooit. Maar de spirit zat er wel in.' Het moet inderdaad gezegd worden, de meisjes hadden zichtbaar plezier in wat ze deden.
Bij de mannen hadden zich oorspronkelijk acht HvA-teams ingeschreven, maar een paar teams hadden op het laatste moment bedankt voor de bijzondere eer om aan de Amsterdam Student Games deel te mogen nemen. Het maakte de missie van HvA 5 wat makkelijker, erkende Nick, student sportmarketing. 'Wij hoefden maar één poulewedstrijd te spelen. Die verloren we helaas. Maar dat bleek goed genoeg om ons te plaatsen voor de kwartfinale.'
Met een golden goal in de kwartfinale dwong het zestal sportmarketeers een ticket voor voor de halve finale af. Die ging met 2-6 verloren. Nick: 'Onze tegenstander was veel beter ingespeeld. Wij hadden ons niet echt voorbereid alsof het de Champions League betrof, zeg maar. Maar ik heb best lekker gevoetbald hoor. Twee goals gemaakt, vier keer de paal geraakt. Ze hebben trouwens een prima mat hier. Mooi om in dit stadion te spelen.' En zo rechtvaardigde Nick met zijn oprechte voldoening, net als Donna eerder, toch wel het bestaansrecht van de Amsterdam Student Games. Maar niet de pretentieuze naam.
