Sommige sportevenementen zijn gaaf om te doen. Andere sportevenementen zijn vooral gaaf om gedaan te hebben. De Red Bull Voorbij Pampus Race behoort vermoedelijk tot categorie twee. Roeien van Volendam naar Amsterdam is zwaar genoeg, maar om daarna nog eens vijf kilometer te moeten hardlopen terwijl je met zijn vieren een roeiboot meesjouwt is een weinig aantrekkelijk vooruitzicht. Toch deden afgelopen zondag bijna honderdvijftig overmoedige en op glorie beluste atleten - voornamelijk studenten - mee die zich aan deze slijtageslag wilden wagen.
Hoe sterk de drang om te presteren ook was, de wind bleek zondagochtend sterker. 'We waren al om zeven uur op het Markermeer. De hoge golven maakten roeien te gevaarlijk,' constateerde Nereus-lid Mathew Kleine Punte (25). 'Iedere golf bracht water de boot in. Wij zouden zijn gezonken.'
28 verdwenen kilometers
De organisatie besloot het parcours om te gooien. De 29 boten, met daarin vooral Nederlandse studenten, maar ook Duitsers, Engelsen en natuurlijk uitputting-addict Erben Wennemars, hoefden in plaats van 30 nog maar 1,6 kilometer te roeien naar het Diemerparkstrand. Vanaf daar zou het zwaarste gedeelte beginnen. De hardlooprace.
UvA-student Robert Vicic tilt zijn boot uit het water. Ook na 1.6 kilometer roeien was de boot al aardig vol gelopen.
Elk team mocht zelf kiezen hoe het zijn boot wilde vervoeren. Met behulp van fietsbanden, touwen, stangen, schuimrubberen kussens of gewoon brede schouders tilden de atleten de boten over de Nesciobrug. Wennemars had gekozen voor elastieken banden (zie foto bovenaan). 'Ik kwam erop door de wedstrijden van kaasdragers,' had de voormalig schaatskampioen vooraf laten weten. Zijn geniale ingeving bleek weinig succesvol. Maar ook de snellere teams gingen zichtbaar gebukt onder een mix van ongemak en uitputting.
UvA-student Tim van den Ende zat tegen zijn limiet aan. 'Het was loodzwaar. Na drie kilometer krijg je echt een klap. Maar je wil niet toegeven aan je moeheid. Je wil niet afgaan in de ogen van je teamgenoten.'
Falende constructies
Tim had relatief makkelijk praten, want zoals de meeste stuurmannen hoefde hij slechts de roeispanen te tillen. Robert Vicic had minder geluk. De UvA-student zat in de topboot van Nereus. 'Onze stuurman had een hele constructie bedacht met touwen en kussens om de roeispanen te tillen. Alleen bleek dat niet echt te werken. Een van ons is terug gerend om hem te helpen. Dat kostte ons dus een wissel bij het lopen.'
De ingewikkelde draagconstructie van Nereus' stuurman werkte niet optimaal.
Robert's team kon de opgelopen achterstand in het slotgedeelte - roeien door de grachten naar het hoofdkwartier van Nereus aan de Amstelkade - niet meer goedmaken. Geen enkele Amsterdamse boot kwam ook maar in de buurt van de overwinning. Die eer ging naar het Delftse team 'Pompen tot Pampus'.
De heren van Nereus - Robert en zijn kompanen - moesten genoegen nemen met een negende plek. No Direction, van Mathew en Tim, eindigde dertiende. Verslagen door Duitsers en Delftenaren. Maar wel zes plaatsen boven Wennemars.
De atleten - en journalisten - mochten na afloop hun energievoorraad gratis aanvullen met wat broodnodige burgers.
Hoe sterk de drang om te presteren ook was, de wind bleek zondagochtend sterker. 'We waren al om zeven uur op het Markermeer. De hoge golven maakten roeien te gevaarlijk,' constateerde Nereus-lid Mathew Kleine Punte (25). 'Iedere golf bracht water de boot in. Wij zouden zijn gezonken.'
28 verdwenen kilometers
De organisatie besloot het parcours om te gooien. De 29 boten, met daarin vooral Nederlandse studenten, maar ook Duitsers, Engelsen en natuurlijk uitputting-addict Erben Wennemars, hoefden in plaats van 30 nog maar 1,6 kilometer te roeien naar het Diemerparkstrand. Vanaf daar zou het zwaarste gedeelte beginnen. De hardlooprace.
UvA-student Robert Vicic tilt zijn boot uit het water. Ook na 1.6 kilometer roeien was de boot al aardig vol gelopen.
Elk team mocht zelf kiezen hoe het zijn boot wilde vervoeren. Met behulp van fietsbanden, touwen, stangen, schuimrubberen kussens of gewoon brede schouders tilden de atleten de boten over de Nesciobrug. Wennemars had gekozen voor elastieken banden (zie foto bovenaan). 'Ik kwam erop door de wedstrijden van kaasdragers,' had de voormalig schaatskampioen vooraf laten weten. Zijn geniale ingeving bleek weinig succesvol. Maar ook de snellere teams gingen zichtbaar gebukt onder een mix van ongemak en uitputting.
UvA-student Tim van den Ende zat tegen zijn limiet aan. 'Het was loodzwaar. Na drie kilometer krijg je echt een klap. Maar je wil niet toegeven aan je moeheid. Je wil niet afgaan in de ogen van je teamgenoten.'
Falende constructies
Tim had relatief makkelijk praten, want zoals de meeste stuurmannen hoefde hij slechts de roeispanen te tillen. Robert Vicic had minder geluk. De UvA-student zat in de topboot van Nereus. 'Onze stuurman had een hele constructie bedacht met touwen en kussens om de roeispanen te tillen. Alleen bleek dat niet echt te werken. Een van ons is terug gerend om hem te helpen. Dat kostte ons dus een wissel bij het lopen.'
De ingewikkelde draagconstructie van Nereus' stuurman werkte niet optimaal.
Robert's team kon de opgelopen achterstand in het slotgedeelte - roeien door de grachten naar het hoofdkwartier van Nereus aan de Amstelkade - niet meer goedmaken. Geen enkele Amsterdamse boot kwam ook maar in de buurt van de overwinning. Die eer ging naar het Delftse team 'Pompen tot Pampus'.
De heren van Nereus - Robert en zijn kompanen - moesten genoegen nemen met een negende plek. No Direction, van Mathew en Tim, eindigde dertiende. Verslagen door Duitsers en Delftenaren. Maar wel zes plaatsen boven Wennemars.
De atleten - en journalisten - mochten na afloop hun energievoorraad gratis aanvullen met wat broodnodige burgers.
