Uit alle hoeken van de wereld stroomden pakweg vijfhonderd internationale studenten woensdag naar de sporthal van het Universum om hun semester in Nederland te beginnen. ‘Ze moeten door veel bureaucratie, maar lopen weg met een glimlach,’ aldus UvA-projectleider Jasper Faber.
Een majestueuze rij trolleykoffers, tassen, fietsen en bussen kolkt richting het Science Park. Het is bijna als de openingsscène van The Lion King, als je de kolossale bagage voor olifanten en het hoekige Universum voor de koningsrots zou vervangen. Ook de zon moet men er even bijdenken: het weer is meteen goed Hollands, maar gelukkig rijden shuttlebussen direct van de uitgang van Schiphol naar de ingang van een waar welkomstcircus van loketten en balies. UvA, HvA, woningcorporaties, banken en de gemeente slaan hier tweemaal per jaar de handen ineen om de stroom internationale studenten in goede banen te leiden.
‘De Dutch girls are very pretty!’
Bij binnenkomst wordt de kersverse HvA- en UvA-populatie begroet door twee passend hoogblonde dames van woningcorporatie De Key in boerinnenmutsjes die over lijken van het WK. Naast de ingang is meteen de eerste photo-opportunity, maar de nieuwelingen negeren de grachtenpandjes-achtergrond en de boerenpetten: er zijn genoeg rijen om in aan te sluiten. Na De Key volgt een balie met een dozijn vrolijke Residence Assistants in felgekleurde t-shirts met adres van hun locatie. ‘Hi! Are you feeling tired?’ vraagt één met een stralende glimlach onder toch ietwat kleine oogjes aan een bedremmelde student. ‘Let’s see where you’re going to live!’
Er moet in korte tijd veel gebeuren met paspoorten, huissleutels en bankrekeningen, maar toch neigt de sfeer meer richting huishoudbeurs dan VN-vluchtelingenkamp. Breed lachende baliemedewerkers zitten schouder aan schouder tussen namenlijsten en laptops, de bar voorziet in koffie, uit de speakers pompt het soort optimistische muziek waar sportscholen in specialiseren en af en toe grijpt een olijke man van De Key de microfoon voor een mededeling in kermis-stijl (‘De Dutch girls are very pretty!’)
Ceci (23, accounting) uit Hong Kong heeft 18 uur gereisd. ‘Tot nu toe hield ik het vol, maar in de rij slaat de moeheid wel toe,' zegt ze met een klein lachje. ‘Maar het gaat gelukkig snel.’ De Spaanse Maria (21, communicatie) heeft voor vandaag wel genoeg in rijen gestaan. ‘Naar die bank ga ik morgen wel. Ik liep net ook al tegen de stroom in de zaal in, dat was niet de bedoeling. Het is goed georganiseerd – maar je moet wel met de kudde meelopen.’
Er ontstaat een beetje een bottleneck nu,’ zegt HvA-huisvestingsmedewerker Jordy, kijkend over de hoofden. De UvA-baliemedewerkers maken met iedereen een kort praatje, maar daardoor groeit de rij die door het middengedeelte van de zaal slalomt. ‘Een beetje small talk hoort bij de start-appointment,’ weet Jordy, ‘maar het is altijd schipperen tussen gastvrijheid en doorlooptijd’.
De hele wereld aan je balie
In het midden van de zaal overziet Jasper Faber, projectleider bij UvA studentenservices en verantwoordelijk voor het halfjaarlijkse welkomstfestival de bedrijvigheid. ‘Je krijgt de hele wereld langs je balie, dat is het leuke.’ Op Schiphol zijn ze vanochtend voor dag en dauw in de weer geweest om een balie op te zetten met International Students Network (ISN), vertelt hij. ‘Met een lichtbak met de logo’s van UvA en HvA zag de balie er zo officieel uit, dat we ook meermalen vragen van andere passagiers kregen. Na al die jaren kunnen we veel vragen beantwoorden, maar waar Singapore Airlines zit op Schiphol weten we nog niet.’
Vooral studenten van ver, uit Amerika en China, zijn dan vaak al op Schiphol, zegt hij. ‘Die studenten zijn erg blij dat ze opgevangen worden.’ Want een warme ontvangst is absoluut beleid: ‘Hierheen komen is een bewuste keuze voor de stad en de onderwijsinstelling, waardoor vaak heel jonge studenten voor het eerst lang van huis gaan. Ze laten alle geborgenheid achter, daarom willen we ze dat hier meteen zo veel mogelijk bieden.’ Er is zelfs een speciale term voor onder medewerkers. ‘Een soft landing noemen we het. Ze moeten door veel bureaucratie, maar lopen weg met een glimlach. De hoofdzaak voor deze studenten is dat ze goed kunnen studeren, ze hoeven niet als veel expats van loket naar loket. Daarbij zou een bankfiliaal honderden studenten in een keer helemaal niet aankunnen.’
Nachtmerriescenario
De ING en de gemeente zijn dan ook maar wat blij dat ze hun standje op mochten zetten in het Universum. De gemeente neemt alle formulieren en gegevens hier in bulk aan, om ze de komende weken pas massaal in te voeren in speciale ‘inklopdagen’. Alles in de zaal is erop gericht om de studenten een vrolijk en vlekkeloos welkom te geven. ‘De baliemedewerkers hebben speciale training gekregen, en maken onder het werk met elke student een praatje. We hebben extra printers en een heel tweede draadloos netwerk standby: mocht er iets uitvallen, dan schakelen we direct over.’ Zijn nachtmerriescenario, honderden studenten die doodmoe in een overvolle zaal moeten wachten op hun eerste dag, lijkt dus zeer onwaarschijnlijk.
Of is het toch niet allemaal pais en vree in dit bolwerk van moederlijke efficiëntie? Een meisje met een Aziatisch uiterlijk loopt bezorgd naar Jordy. Ze is haar paspoort verloren, waarschijnlijk in de zaal. ‘Ik heb me er net nog mee ingeschreven’, legt ze uit, maar het document is nergens meer te bekennen. Dan schalt de kermisstem weer door de zaal: ‘Attention! We’ve found the passport of,' gespannen stilte vult de korte pauze, ‘Xian Huang? Is she still here?’ De muziek gaat weer aan, de student haalt opgelucht adem: haar begin heeft in elk geval een goede afloop.
Een majestueuze rij trolleykoffers, tassen, fietsen en bussen kolkt richting het Science Park. Het is bijna als de openingsscène van The Lion King, als je de kolossale bagage voor olifanten en het hoekige Universum voor de koningsrots zou vervangen. Ook de zon moet men er even bijdenken: het weer is meteen goed Hollands, maar gelukkig rijden shuttlebussen direct van de uitgang van Schiphol naar de ingang van een waar welkomstcircus van loketten en balies. UvA, HvA, woningcorporaties, banken en de gemeente slaan hier tweemaal per jaar de handen ineen om de stroom internationale studenten in goede banen te leiden.
‘De Dutch girls are very pretty!’
Bij binnenkomst wordt de kersverse HvA- en UvA-populatie begroet door twee passend hoogblonde dames van woningcorporatie De Key in boerinnenmutsjes die over lijken van het WK. Naast de ingang is meteen de eerste photo-opportunity, maar de nieuwelingen negeren de grachtenpandjes-achtergrond en de boerenpetten: er zijn genoeg rijen om in aan te sluiten. Na De Key volgt een balie met een dozijn vrolijke Residence Assistants in felgekleurde t-shirts met adres van hun locatie. ‘Hi! Are you feeling tired?’ vraagt één met een stralende glimlach onder toch ietwat kleine oogjes aan een bedremmelde student. ‘Let’s see where you’re going to live!’
Er moet in korte tijd veel gebeuren met paspoorten, huissleutels en bankrekeningen, maar toch neigt de sfeer meer richting huishoudbeurs dan VN-vluchtelingenkamp. Breed lachende baliemedewerkers zitten schouder aan schouder tussen namenlijsten en laptops, de bar voorziet in koffie, uit de speakers pompt het soort optimistische muziek waar sportscholen in specialiseren en af en toe grijpt een olijke man van De Key de microfoon voor een mededeling in kermis-stijl (‘De Dutch girls are very pretty!’)
Ceci (23, accounting) uit Hong Kong heeft 18 uur gereisd. ‘Tot nu toe hield ik het vol, maar in de rij slaat de moeheid wel toe,' zegt ze met een klein lachje. ‘Maar het gaat gelukkig snel.’ De Spaanse Maria (21, communicatie) heeft voor vandaag wel genoeg in rijen gestaan. ‘Naar die bank ga ik morgen wel. Ik liep net ook al tegen de stroom in de zaal in, dat was niet de bedoeling. Het is goed georganiseerd – maar je moet wel met de kudde meelopen.’
Er ontstaat een beetje een bottleneck nu,’ zegt HvA-huisvestingsmedewerker Jordy, kijkend over de hoofden. De UvA-baliemedewerkers maken met iedereen een kort praatje, maar daardoor groeit de rij die door het middengedeelte van de zaal slalomt. ‘Een beetje small talk hoort bij de start-appointment,’ weet Jordy, ‘maar het is altijd schipperen tussen gastvrijheid en doorlooptijd’.
De hele wereld aan je balie
In het midden van de zaal overziet Jasper Faber, projectleider bij UvA studentenservices en verantwoordelijk voor het halfjaarlijkse welkomstfestival de bedrijvigheid. ‘Je krijgt de hele wereld langs je balie, dat is het leuke.’ Op Schiphol zijn ze vanochtend voor dag en dauw in de weer geweest om een balie op te zetten met International Students Network (ISN), vertelt hij. ‘Met een lichtbak met de logo’s van UvA en HvA zag de balie er zo officieel uit, dat we ook meermalen vragen van andere passagiers kregen. Na al die jaren kunnen we veel vragen beantwoorden, maar waar Singapore Airlines zit op Schiphol weten we nog niet.’
Vooral studenten van ver, uit Amerika en China, zijn dan vaak al op Schiphol, zegt hij. ‘Die studenten zijn erg blij dat ze opgevangen worden.’ Want een warme ontvangst is absoluut beleid: ‘Hierheen komen is een bewuste keuze voor de stad en de onderwijsinstelling, waardoor vaak heel jonge studenten voor het eerst lang van huis gaan. Ze laten alle geborgenheid achter, daarom willen we ze dat hier meteen zo veel mogelijk bieden.’ Er is zelfs een speciale term voor onder medewerkers. ‘Een soft landing noemen we het. Ze moeten door veel bureaucratie, maar lopen weg met een glimlach. De hoofdzaak voor deze studenten is dat ze goed kunnen studeren, ze hoeven niet als veel expats van loket naar loket. Daarbij zou een bankfiliaal honderden studenten in een keer helemaal niet aankunnen.’
Nachtmerriescenario
De ING en de gemeente zijn dan ook maar wat blij dat ze hun standje op mochten zetten in het Universum. De gemeente neemt alle formulieren en gegevens hier in bulk aan, om ze de komende weken pas massaal in te voeren in speciale ‘inklopdagen’. Alles in de zaal is erop gericht om de studenten een vrolijk en vlekkeloos welkom te geven. ‘De baliemedewerkers hebben speciale training gekregen, en maken onder het werk met elke student een praatje. We hebben extra printers en een heel tweede draadloos netwerk standby: mocht er iets uitvallen, dan schakelen we direct over.’ Zijn nachtmerriescenario, honderden studenten die doodmoe in een overvolle zaal moeten wachten op hun eerste dag, lijkt dus zeer onwaarschijnlijk.
Of is het toch niet allemaal pais en vree in dit bolwerk van moederlijke efficiëntie? Een meisje met een Aziatisch uiterlijk loopt bezorgd naar Jordy. Ze is haar paspoort verloren, waarschijnlijk in de zaal. ‘Ik heb me er net nog mee ingeschreven’, legt ze uit, maar het document is nergens meer te bekennen. Dan schalt de kermisstem weer door de zaal: ‘Attention! We’ve found the passport of,' gespannen stilte vult de korte pauze, ‘Xian Huang? Is she still here?’ De muziek gaat weer aan, de student haalt opgelucht adem: haar begin heeft in elk geval een goede afloop.
