Segregatie kenmerkt de wereld van het Amsterdamse studententennis. De VU heeft Tenista. De UvA heeft Chip & Charge. Twee universiteiten, twee tennisverenigingen, twee verzuilde werelden. Eén keer per jaar komen de rivaliserende clubs samen. Tijdens het door beide clubs georganiseerde Amsterdam Studenten Tennis Toernooi (ASTT). Dit weekend vond de vierde editie plaats.
Een eigen hal
Tenista en Chip & Charge verschillen in een aantal opzichten van elkaar. ‘Wij hebben veel meer leden,’ stelt Chip-voorzitter Bob Dolphijn (24). Tenista heeft er ongeveer tachtig. Chip meer dan driehonderd. Vanwaar dat grootte verschil? Tenista-lid Roland Alpherts (24) heeft een verklaring. ‘Chip heeft dankzij het USC een eigen clubhuis en bar. Wij niet. Wij moeten banen huren bij clubs als Joy en zijn afhankelijk van de barmensen daar.'
Maar Chip heeft nog een ander voordeel: een indoorhal. Het belang daarvan bleek vrijdag tijdens de eerste speeldag van het ASTT. Meer dan honderd deelnemers stonden ingepland voor wedstrijden op de banen van Joy. Uiteindelijk zou niemand in actie komen. ‘Het regende,' was het veelzeggende commentaar van Roland, die het toernooi mede organiseerde.
Zonder de indoorhal bij Chip was het ASTT totaal in het water gevallen.
Door alle afgelaste partijen beleeft Roland zaterdag een dag van absolute stress. Tientallen inhaalwedstrijden moeten worden ingepast in het toch al drukke schema. Sommige spelers bellen af. Roland zoekt vervangers. Anderespelers komen niet opdagen. Roland wijzigt de speelschema's en annuleert wedstrijden. Terwijl het feest al uren aan de gang is, wordt er om twee uur 's nachts nog steeds getennist.
Het einde van de nacht zou Roland ook niet halen. Niet gek, want een paar uur later moet met zijn kompaan Simon op de baan verschijnen, in de hoogste klasse van het heren dubbeltoernooi. Ze blijken succesvol. Aan het eind van de dag spelen ze een beslissende wedstrijd om de toernooizege.
'Sorry!'
Bij een stand van 8-8 in de tiebreak slaat Simon de bal tegen de rand van het net. Een eeuwigheid lang lijkt de bal langs de rand van het net te rollen, alvorens zachtjes op de helft van de tegenstander te landen. 9-8. Simon zakt door zijn knieën en roept ‘Sorry!’ Hij slaat zijn handen voor zijn ogen en herhaalt zijn kreet. 'Sorry!' Hij voelt zich schuldig. Typisch tennis. Zo'n lelijk punt op zo'n cruciaal moment - dat hoort niet.
Maar het is nu wel matchpoint voor Roland en Simon. Tegenstander Mendel slaat juist dan de bal in het net. Game over. Hij schreeuwt het woedend uit en smijt zijn racket over de baan. Ook dat is typisch tennis. Een vreemde wereld, waarin overdreven sportiviteit en overdreven onsportiviteit prima samen gaan. Een wereld waar een buitenstaander vreemd naar kijkt, maar bij Tenista en Chip begrijpen ze elkaar.
Een eigen hal
Tenista en Chip & Charge verschillen in een aantal opzichten van elkaar. ‘Wij hebben veel meer leden,’ stelt Chip-voorzitter Bob Dolphijn (24). Tenista heeft er ongeveer tachtig. Chip meer dan driehonderd. Vanwaar dat grootte verschil? Tenista-lid Roland Alpherts (24) heeft een verklaring. ‘Chip heeft dankzij het USC een eigen clubhuis en bar. Wij niet. Wij moeten banen huren bij clubs als Joy en zijn afhankelijk van de barmensen daar.'
Maar Chip heeft nog een ander voordeel: een indoorhal. Het belang daarvan bleek vrijdag tijdens de eerste speeldag van het ASTT. Meer dan honderd deelnemers stonden ingepland voor wedstrijden op de banen van Joy. Uiteindelijk zou niemand in actie komen. ‘Het regende,' was het veelzeggende commentaar van Roland, die het toernooi mede organiseerde.
Zonder de indoorhal bij Chip was het ASTT totaal in het water gevallen.
Door alle afgelaste partijen beleeft Roland zaterdag een dag van absolute stress. Tientallen inhaalwedstrijden moeten worden ingepast in het toch al drukke schema. Sommige spelers bellen af. Roland zoekt vervangers. Anderespelers komen niet opdagen. Roland wijzigt de speelschema's en annuleert wedstrijden. Terwijl het feest al uren aan de gang is, wordt er om twee uur 's nachts nog steeds getennist.
Het einde van de nacht zou Roland ook niet halen. Niet gek, want een paar uur later moet met zijn kompaan Simon op de baan verschijnen, in de hoogste klasse van het heren dubbeltoernooi. Ze blijken succesvol. Aan het eind van de dag spelen ze een beslissende wedstrijd om de toernooizege.
'Sorry!'
Bij een stand van 8-8 in de tiebreak slaat Simon de bal tegen de rand van het net. Een eeuwigheid lang lijkt de bal langs de rand van het net te rollen, alvorens zachtjes op de helft van de tegenstander te landen. 9-8. Simon zakt door zijn knieën en roept ‘Sorry!’ Hij slaat zijn handen voor zijn ogen en herhaalt zijn kreet. 'Sorry!' Hij voelt zich schuldig. Typisch tennis. Zo'n lelijk punt op zo'n cruciaal moment - dat hoort niet.
Maar het is nu wel matchpoint voor Roland en Simon. Tegenstander Mendel slaat juist dan de bal in het net. Game over. Hij schreeuwt het woedend uit en smijt zijn racket over de baan. Ook dat is typisch tennis. Een vreemde wereld, waarin overdreven sportiviteit en overdreven onsportiviteit prima samen gaan. Een wereld waar een buitenstaander vreemd naar kijkt, maar bij Tenista en Chip begrijpen ze elkaar.
