Naast rechten en geesteswetenschappen is ook de bètafaculteit in therapie. Gistermiddag werd op Science Park volop gedebatteerd over medezeggenschap, onderwijs en onderzoek en hoe het allemaal beter kan. Verschillende panels gingen in debat met een bijna volle zaal, inclusief het voltallig aanwezige CvB. Rector magnificus Dymph van den Boom stelde voor het accreditatiesysteem te vereenvoudigen om de administratieve lasten te verlichten.
Het was niet het enige voorstel dat werd gedaan in zaal H.08 van de FNWI, waar het debat naar aanleiding van het tienpuntenplan plaatvond. Het ging ook om de bestuurstructuur en de bestuurscultuur van de faculteit en van de UvA in het algemeen. Die moeten op de schop, misschien door een verandering van de medezeggenschap, zoals die ook is voorgesteld aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid (FdR). Maar hoe, vroeg de voorzitter van de facultaire ondernemingsraad Piet Rodenburg zich af.
Rodenburg: ‘Moeten ondernemingsraad en studentenraad dan weer samengevoegd worden tot één faculteitsraad, zoals ook voorgesteld aan de rechtenfaculteit? Zo’n raad hebben we in het verleden al eens gehad, maar die was buitengewoon conflictueus en vol tegenstrijdige belangen.’ In het publiek werd daar anders over gedacht: ‘Een gezamenlijke faculteitsraad voor studenten en medewerkers zou juist heel mooi zijn. Daarin kan iedereen van elkaar leren.’ Temperature check door de presentatoren Mark Golden en Ramon Creyghton: opvallend veel handen gingen de hoogte in, dus misschien komt zo’n faculteitsraad er wel.
‘Waar het bij de medezeggenschap vooral om gaat is wat de medezeggenschap met zijn rechten doet,’ zei Jan Bergstra, oud-voorzitter van de centrale ondernemingsraad. ‘Er wordt altijd erg gefocust op instemmingsrechten, maar adviesrechten zijn eigenlijk veel belangrijker. Daarin gaat het om de argumenten. Met iets instemmen of je van instemming onthouden is veel makkelijker.’
Dropbox
Ander probleem in de medezeggenschap aan de FNWI: hoe komt de juiste informatie bij de juiste medewerkers en studenten terecht in een faculteit die steeds meer samenwerkt met de twee zusterfaculteiten van de VU en daardoor een grote organisatie is geworden. ‘Het kost vaak zeeën van tijd om rechten en plichten van de medezeggenschap te achterhalen. Het is heel ingewikkeld.’ Decaan Karen Maex, unidecaan van drie faculteiten (één UvA, twee VU): ‘Wij proberen een zo open mogelijke organisatie te zijn. We zetten zo veel mogelijk informatie in een Dropbox-map, samenvattingen van documenten zetten we op de website. Als het nog niet voldoende is, laat mensen mij dan vertellen hoe we hen het best kunnen bereiken.’
Maex benadrukte dat ze sinds haar aantreden in januari 2014 steeds heeft gestreefd naar het creëren van een open cultuur op haar faculteit. ‘Maar je moet altijd eerst een gevecht leveren voordat die openheid er ook echt is,’ werd vanuit de zaal geroepen. Voorbeeld par excellence was de benoeming anderhalf jaar geleden van Maex zelf. Voor de gang van zaken rond haar eigen benoeming was zij natuurlijk niet verantwoordelijk, maar toch: ‘Die benoeming is door de drie toenmalige zittende decanen bedisseld. Niet echt bottom-up dus,’ was het commentaar uit de zaal.
Excessive control
Ook op het gebied van onderwijs en onderzoek en vooral de samenhang daartussen werden tijdens het debat problemen gesignaleerd, die misschien niet per se aan de faculteit zijn gerelateerd, maar niettemin wel worden gevoeld. Docent en onderzoeker Jacobijn Sandberg signaleerde het probleem: ‘Vroeger hadden medewerkers zowel een onderzoek- als een onderwijstaak. Dat is essentieel voor het werk dat we doen, maar het is bijna niet meer mogelijk omdat je enorm veel tijd kwijt bent met administratieve lasten, het doen van onderzoeksaanvragen of het halen van deadlines voor NWO-subsidies. Hetzelfde geldt voor de onderwijskant.’
Gevolg is volgens haar dat er veel geld weglekt. ‘Excessive control is time consuming and costs a lot of money.’ Uit de zaal kwam een aanzet tot de oplossing: er zou meer vertrouwen moeten komen in mensen, in docenten en onderzoekers. ‘We willen bestuurlijk en administratief alles controleren en beheersen en dat heeft veel te maken met een gebrek aan vertrouwen dat we in onze mensen hebben. Laten we meer vertrouwen stellen in elkaars capaciteiten.’
Accreditatie
Het was mooi gezegd, maar probleem was en is dat onderzoekers permanent worden geconfronteerd met een gigantische papierwinkel en een enorme waslijst aan administratieve handelingen, gaf Van den Boom toe. Of ze misschien een kant-en-klare oplossing in petto had voor dit probleem, vroeg Ramon Creyghton. ‘I don’t have simple solutions,’ zei de rector magnificus maar weer eens. Maar ze had wel een suggestie voor de Nederlands-Vlaamse Accreditatie Organisatie (NVAO), die opleidingen accrediteert. ‘Het huidige accreditatiesysteem is echt een zeer zware administratieve last, juist omdat elk individueel onderwijsprogramma een eigen accreditatie heeft. Dat gaat eigenlijk veel te ver en moet veel eenvoudiger.’ Of het er van gaat komen was aan het eind van het debat niet zeker: keiharde vervolgafspraken met de zaal werden (nog) niet gemaakt.
Het was niet het enige voorstel dat werd gedaan in zaal H.08 van de FNWI, waar het debat naar aanleiding van het tienpuntenplan plaatvond. Het ging ook om de bestuurstructuur en de bestuurscultuur van de faculteit en van de UvA in het algemeen. Die moeten op de schop, misschien door een verandering van de medezeggenschap, zoals die ook is voorgesteld aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid (FdR). Maar hoe, vroeg de voorzitter van de facultaire ondernemingsraad Piet Rodenburg zich af.
Rodenburg: ‘Moeten ondernemingsraad en studentenraad dan weer samengevoegd worden tot één faculteitsraad, zoals ook voorgesteld aan de rechtenfaculteit? Zo’n raad hebben we in het verleden al eens gehad, maar die was buitengewoon conflictueus en vol tegenstrijdige belangen.’ In het publiek werd daar anders over gedacht: ‘Een gezamenlijke faculteitsraad voor studenten en medewerkers zou juist heel mooi zijn. Daarin kan iedereen van elkaar leren.’ Temperature check door de presentatoren Mark Golden en Ramon Creyghton: opvallend veel handen gingen de hoogte in, dus misschien komt zo’n faculteitsraad er wel.
‘Waar het bij de medezeggenschap vooral om gaat is wat de medezeggenschap met zijn rechten doet,’ zei Jan Bergstra, oud-voorzitter van de centrale ondernemingsraad. ‘Er wordt altijd erg gefocust op instemmingsrechten, maar adviesrechten zijn eigenlijk veel belangrijker. Daarin gaat het om de argumenten. Met iets instemmen of je van instemming onthouden is veel makkelijker.’
Dropbox
Ander probleem in de medezeggenschap aan de FNWI: hoe komt de juiste informatie bij de juiste medewerkers en studenten terecht in een faculteit die steeds meer samenwerkt met de twee zusterfaculteiten van de VU en daardoor een grote organisatie is geworden. ‘Het kost vaak zeeën van tijd om rechten en plichten van de medezeggenschap te achterhalen. Het is heel ingewikkeld.’ Decaan Karen Maex, unidecaan van drie faculteiten (één UvA, twee VU): ‘Wij proberen een zo open mogelijke organisatie te zijn. We zetten zo veel mogelijk informatie in een Dropbox-map, samenvattingen van documenten zetten we op de website. Als het nog niet voldoende is, laat mensen mij dan vertellen hoe we hen het best kunnen bereiken.’
Maex benadrukte dat ze sinds haar aantreden in januari 2014 steeds heeft gestreefd naar het creëren van een open cultuur op haar faculteit. ‘Maar je moet altijd eerst een gevecht leveren voordat die openheid er ook echt is,’ werd vanuit de zaal geroepen. Voorbeeld par excellence was de benoeming anderhalf jaar geleden van Maex zelf. Voor de gang van zaken rond haar eigen benoeming was zij natuurlijk niet verantwoordelijk, maar toch: ‘Die benoeming is door de drie toenmalige zittende decanen bedisseld. Niet echt bottom-up dus,’ was het commentaar uit de zaal.
Excessive control
Ook op het gebied van onderwijs en onderzoek en vooral de samenhang daartussen werden tijdens het debat problemen gesignaleerd, die misschien niet per se aan de faculteit zijn gerelateerd, maar niettemin wel worden gevoeld. Docent en onderzoeker Jacobijn Sandberg signaleerde het probleem: ‘Vroeger hadden medewerkers zowel een onderzoek- als een onderwijstaak. Dat is essentieel voor het werk dat we doen, maar het is bijna niet meer mogelijk omdat je enorm veel tijd kwijt bent met administratieve lasten, het doen van onderzoeksaanvragen of het halen van deadlines voor NWO-subsidies. Hetzelfde geldt voor de onderwijskant.’
Gevolg is volgens haar dat er veel geld weglekt. ‘Excessive control is time consuming and costs a lot of money.’ Uit de zaal kwam een aanzet tot de oplossing: er zou meer vertrouwen moeten komen in mensen, in docenten en onderzoekers. ‘We willen bestuurlijk en administratief alles controleren en beheersen en dat heeft veel te maken met een gebrek aan vertrouwen dat we in onze mensen hebben. Laten we meer vertrouwen stellen in elkaars capaciteiten.’
Accreditatie
Het was mooi gezegd, maar probleem was en is dat onderzoekers permanent worden geconfronteerd met een gigantische papierwinkel en een enorme waslijst aan administratieve handelingen, gaf Van den Boom toe. Of ze misschien een kant-en-klare oplossing in petto had voor dit probleem, vroeg Ramon Creyghton. ‘I don’t have simple solutions,’ zei de rector magnificus maar weer eens. Maar ze had wel een suggestie voor de Nederlands-Vlaamse Accreditatie Organisatie (NVAO), die opleidingen accrediteert. ‘Het huidige accreditatiesysteem is echt een zeer zware administratieve last, juist omdat elk individueel onderwijsprogramma een eigen accreditatie heeft. Dat gaat eigenlijk veel te ver en moet veel eenvoudiger.’ Of het er van gaat komen was aan het eind van het debat niet zeker: keiharde vervolgafspraken met de zaal werden (nog) niet gemaakt.
