Zo richt je je kamer in voor niks
Een ongemeubileerde studentenkamer is al duur genoeg, en de online deeleconomie viert hoogtij. Waarom door de Ikea sjouwen als je ook vanachter je laptop je meubels bij elkaar kunt scharrelen? Met zes simpele stappen scoor je een gratis kamerinrichting binnen 24 uur.
Een eigen plekje in Amsterdam is fijn, maar brengt de gemiddelde student aan de bedelstaf qua maandhuur. Goddank staat Amsterdam vol gratis spullen, en zijn er tal van sites om ze uit te wisselen of op te halen. We stellen onszelf een uitdaging: onze lege, nieuwe studentenkamer moet vol, binnen één dag, en voor geen tot zo min mogelijk geld. Want betalen op internet is iets voor beginners en vieze mannetjes.
Stap 1: Eerste levensbehoeften
Om niet als kippen zonder kop langs websites en vuilstortplaatsen te gaan rennen, maken we eerst een lijst met dingen die we sowieso moeten hebben. Een bed, een bureau en een stoel – meerdere, als het even kan: voor etentjes kun je natuurlijk niet altijd maar bij anderen aanschuiven. Een rek voor kleren, een kast voor boeken. Een lamp of twee. Een tosti-ijzer.
Stap 2: De webben op, de appen in
Op deeleconomie.nl en consumentenbond.nl vinden we een helder overzicht van Nederlandse deel- en ruilinitiatieven. Binnen een uurtje zijn we ondergedompeld in de wondere wereld van het geven. Elke website, app of groep heeft een eigen cultuur. Op de ietwat groezelige 1.0-site gratisspullenafhalen.nl staan posts als ‘ik ben uw redder’ en ‘loening in 24 uur’. Tofvuil.nl is meer een soort literair forum vol mijmeringen over antieke lampen en interieurhypes in plaats van een plek om meubels te scoren.
Het hippe Amsterdam Yard Sale wordt al snel onze absolute favoriet (denk letterkastjes en barokstoelen), maar is allesbehalve gratis. Die valt dus af. Een kleine bloemlezing van wat we zoal aan spullen voorbij zien komen: een piano. Een poef, een vacumeermachine, een kattenhangmat. Fietskralen. Een berg zwangerschaps- en ovulatietesten ‘Niet meer nodig!’. Heel veel beige laminaat en prachtmeubels uitgevoerd in rotan. ‘3,5 kuub wit vogelzand’, op te halen om de hoek. We kijken elkaar enigszins verward aan – ‘zonder anijsgeur’ staat er nog bij vermeld – wat niet helpt. Twee rollen graszoden. ‘Een tas vol snoeren en stekkers en andere dingen waarvan ik niet weet wat het is.’
Stap 3: Reageren
Door het enorme aanbod vervagen binnen luttele minuten alle grenzen van smaak en kwaliteit. Gratis maakt hebberig, merken we. Een oude kloosterstoel? Best leuk. Nep-klimop? Natuurlijk. Een tas vol multomappen? Kan handig zijn.
We grijpen onze lijst er weer bij: alleen op de dingen die we écht nodig hebben besluiten we te reageren. Dat moet wel zo snel mogelijk, want we zijn niet de enigen die op zoek zijn naar gratis meubels, zo blijkt als we ons voorzichtig kenbaar maken in de Facebookgroepen. En daar geldt: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Als een advertentie verschijnt dien je als de wiedeweerga een comment met ‘interesse’ te tikken. Als je de tweede bent, schrijft men ‘reserve’ – en dan heb je nog behoorlijk wat kans, want vaak lukt het gever en afnemer niet om het eens te worden over een ophaaltijdstip. Daar heeft de student een groot voordeel: hoeveel tentamens er ook zijn, je bent toch altijd nog net iets flexibeler dan de werkende mens.
In de middag lijkt iedereen bovenop Amsterdam deelt en geeft te zitten. Lindy plaatst een stoel en twee tafels, in één album. Onze ‘interesse!’ eronder wordt meteen bestraft door een administrator: alleen reacties onder de aparte foto’s tellen! Tegen de tijd dat we daarheen zijn geklikt hebben we kostbare seconden verloren. Er staan godbetert al vijf reacties onder de tafel. Iedereen houdt zich wijselijk aan de regels: rondom gratis spullen liggen tranen, elleboogpartijen en ruzies op de loer. Een halfslachtige poging om bij de stoelen – waar we wel vooraan stonden – meteen de bijbehorende tafel op de kop te tikken wordt vriendelijk maar beslist van de hand gewezen
Stap 4: Op zoek naar een bus
We hebben bijna alles van onze lijst bij elkaar gescharreld. Maar hoe komen we aan een busje waar we in één dagdeel heel Amsterdam mee door kunnen rijden om alles op te halen? Het gratis aspect blijkt hier lastig – iemand moet toch de benzine betalen. Dan maar zo goedkoop mogelijk. We vragen naar tips in de groep Amsterdam Durft te Vragen. ‘Snappcar’, reageert iemand kort en simpel. Op deze website kun je voor een bescheiden bedrag (tussen 30 en 200 euro) een auto huren van particulieren. Maar Mark van Peugeot Partner (35 euro voor een hele dag) reageert niet, en Expat Helpers Amsterdam Moving (deze jongens, eveneens een tip, kosten 15 euro per uur inclusief sjouwen) sturen een privébericht terug: er ligt een zijspiegel af, de bus rijdt niet. Het is de keerzijde van de deeleconomie: bij producten en diensten die niet worden gedreven door winstoogmerk, moet je onbetrouwbaarheid en onzekerheid op de koop toe nemen. Bijna laten we ons verleiden tot een busje van Ouke Baas: meteen beschikbaar en verzekerd van goede kwaliteit. Maar dan krijgen we via via Fran with a Van door, een vrolijke Griek die zichzelf op Facebook aanbiedt als verhuizer/sjouwer voor 25 euro per uur en de telefoon opneemt met ‘Hellooooooo Nina’. Meteen zitten we weer in blije sferen van de sharing is caring-hype.
Stap 5: A free ride – bijna
De volgende dag spreken we met Frankie af bij de eerste stop op de Marnixstraat, waar we bij twee blonde studentes, van wie er een gaat samenwonen, de ijskast ophalen. Voor de zekerheid laten ze even zien hoe het moet: stekker erin – ‘jep, het lampje werkt!’ – stekker eruit en in de auto ermee. Tien minuten later staan we bij de volgende aanwinst: de boxsprings van Jeroen. Ook Jeroen helpt vriendelijk mee om alles het busje in tillen. We lachen, high-fiven en wensen elkaar een fijne dag. O ja, roept Jeroen als we al met één been in de auto zitten. ‘Bijna vergeten: je moet er alleen nog even bevestigingsstukjes bij kopen. Vind je zo bij de Ikea en zijn 2,50 per stuk.’ Beetje jammer om dit nu pas te horen, maar toch waarderen we zijn eerlijkheid. Volgende stop: het bureau, in Amsterdam-Noord. ‘We zijn maar een armoedige stichting,’ verontschuldigt Peter Schmidt zich als we binnenkomen in de bescheiden kamer van buurthuis De Kleine Wereld. ‘Maar het is hier wel áltijd gezellig.’
Druk pratend over Griekenland, vakanties en zijn caravan raast Fran ons vakkundig door de stadsdelen. Maar dan slaat het noodlot toe. De eigenaar van de kledingkast, die we met een bliksemsnelle INTERESSE! wisten te veroveren op Owana, laat ons een halfuur wachten in ons busje. Als we eenmaal in de ravage van zijn verhuizing staan, blijkt de kast veel, veel te groot – en bovendien volgeramd met schroeven, zodat demonteren onmogelijk is. We sjorren hoopvol aan de deurtjes, zoeken even een schroevendraaier. Dan herinneren we ons het eerdere devies: dat het gratis is, betekent niet dat je het ook moet willen. We laten het bakbeest schieten.
Stap 6: Inrichten
Het is tijd om onze buit uit te laden, Fran een paar tientjes en een zeer warme handdruk te geven en ons nieuwe stulpje in te richten. Maar er is nog veel meer leuks te doen in de online jungle van gratis spullen. Wil je een rondborstige blondine met geshampood haar aan je muur, op monsterlijk formaat? Reclamegigant JCDecaux doet de posters uit bushokjes gratis van de hand. Een vriend komt met een nog creatiever idee: we sieren de muren op met de prachtige gratis stockfoto’s van Unsplash, geprint met een aanbieding van Pixum.nl. Die site biedt elke maand een andere kortingsactie, waarmee je gratis een poster of foto’s kunt drukken. Twee dagen later hangen de muren vol met landschappen en ander moois.
En zo hebben we ineens een ingerichte kamer. Tevreden en nog wat onwennig zitten we in onze nieuwe zithoek, die even geleden nog bij andere mensen trouwe dienst heeft gedaan – en eerlijk gezegd ook wel zo ruikt. Maar goed, we hoeven nog even niet in een strak tweeverdieners-interieur te wonen. We trekken een biertje uit ons nachtkastje – een kratje – en fantaseren over wat er allemaal nog voor gratis moois bij zou kunnen. Maar de 24 uur zijn voorbij, en we kunnen tevreden zijn: als we naar Ikea waren gegaan, berekenen we, waren we niet alleen verlost geweest van de weeïge lucht, maar ook van bijna duizend euro. Terwijl we een studentikoos paradijsje bij elkaar klikten en tilden, hebben we bovendien prachtige mede-Amsterdammers ontmoet en oneindig vertrouwen gekregen in de vrijgevigheid – zij het niet in de goede smaak – van onze medemens. En we gaan nooit meer naar Ikea.
