Crackmachine op NSK Boulderen laat klimmers dromen van Indian Creek
Sommige mensen maken het zichzelf graag moeilijk. Zo kent Nepal sinds 2014 een bond voor fanatieke surfers, heeft Ivoorkust een ijshockey competitie en vinden duizenden Nederlanders niets leuker dan bergbeklimmen. Afgelopen zaterdag vond het studentenkampioenschap boulderen plaats in Utrecht. Voor de liefhebbers was er een speciale attractie: een crackmachine.
Een paar honderd polderklimmers kwamen zaterdag bijeen in Utrecht voor het studentenkampioenschap boulderen. Dat is wandklimmen, maar dan zonder zekeringen. Grijp je mis, dan val je hard naar beneden. Maar je landt zacht, op een dikke mat, zoals vroeger bij gymles.
Alle muren zijn in de Utrechtse boulderhal hebben gekleurde grepen. Neprotsen. De kleur laat zien bij welke route ze horen. Middenin de hal staan twee grote bouldertorens, die imposanter zijn dan die bij het USC op Science Park.
In een speciale zaal staat zelfs een crackmachine. Geen apparaat waar je troostpoeder kunt fabriceren, maar een houten constructie waar je ingewikkelde grepen kunt oefenen, die nodig zijn als je een berg wil beklimmen via een spleet, zoals in het walhalla van het spleetklimmen: het Amerikaanse Indian Creek.
Controles
De klimmers in Utrecht hebben een heldere opdracht: binnen vijf uur zoveel mogelijk klimroutes afleggen. Opvallend genoeg zijn ze daarbij hun eigen jury - controle is er niet.
UvA-student natuurkunde Stan van Bovenschen (21) is de beste klimmer van de Amsterdamse afvaardiging en de hoop op Amsterdams eremetaal. Halverwege de dag toont hij zijn scoreformulier. Achter veel routes staat nog geen vinkje. De moeilijkste klim, die liefst 250 punten oplevert, ontbreekt ook. Stan wil graag de finale halen, maar dat gaat lastig worden. Vooral omdat hij heel eerlijk is.
Stan hoeft slechts een handbeweging te maken, de zware klim af te vinken, en zijn finaleplaats is verzekerd. Niemand zou het door hebben. Eerder dit jaar eindigde hij al als tweede bij het studentenkampioenschap wandklimmen. Maar boulderen ligt hem minder. Hij zou zichzelf een handje kunnen helpen door gewoon een paar vinkjes extra plaatsen als compensatie voor zijn slechte nachtrust of voor het feit dat de Utrechtse klimmers de routes veel beter kennen. Zo unfair zou dat helemaal niet zijn.
Maar Stan peinst er niet over. 'Nee, dat zou ik nooit doen.' Is hij naïef? Een brave borst temidden van wolven die vrijelijk hun pen over hun formulier laten dartelen? Stan weet zeker van niet. 'Valsspelen gebeurt niet bij het boulderen. Ik heb het echt nog nooit gezien of gehoord. Klimmen doe je op de eerste plaats voor jezelf, om een berg te overwinnen. Niet om anderen te verslaan. Daarnaast, straks sta je in de finale en kijkt iedereen mee, en dan blijk je het niet te kunnen. Dan ga ja heel erg af.'
Klimmen is duidelijk geen sport voor voetballers die wekelijks schwalbes maken of voor zwemmers die in het bad van hun concurrent spugen. Stan is klimmer, en doet het fair. En hij haalt de finale niet.
