Van Aalten | Langs de oevers van het onderwijs
De Telegraaf kopte op 15 april: ‘Docenten zien niets in onderwijs van de toekomst.’ Die nogal suggestieve kop hoort bij een rondgang langs docenten die niets zien in het plan Onderwijs 2032 (een door de overheid geïnitieerd en door meerdere partijen samengesteld ‘visiedocument’).
Knap: toen ik de PDF doornam, was er niets waar ik tegen was. ‘Elitair grachtengordelrapport!’ roept Karin den Heijer, wiskunde- en scheikundedocent aan het Erasmiaans gymnasium in Rotterdam en bestuurslid bij Beter Onderwijs Nederland (BON) in de Telegraaf.
Ah, BON! Daar zijn ze weer. De club van PVV-Tweede Kamerlid Beertema. Den Heijer poseert met krijtje en wijzende vinger (zo’n krijtje is toch een beetje de Maggi van het klaslokaal: wie gebruikt dat nog?). Wat wil Den Heijer dan? ‘kleinere klassen’, ‘meer bevoegde docenten’. Tja, geef haar ongelijk. Kun je niet. Vervolgens las ik een brief, gericht aan de minister, vol bezwaren en zorgen over Onderwijs 2032 van de Vereniging Hogescholen, de mbo-raad en VSNU. Zat ook weer wat in. Er stond niets in de brief waar ik tegen was.
Ik keek naar de documentairereeks Langs de oevers van de Yangtze van Ruben Terlou. Hij bezoekt een enorm stuwmeer in China. Het peil van de rivier ligt stukken hoger dan vroeger; de bewoners die ooit aan de oevers woonden, moesten verkassen. Voor de economie is het beter, maar of het de flora en fauna en de volksgezondheid goed heeft gedaan, betwijfelt Terlou. Als hij het de Chinezen vraagt, schieten ze in een meningloze reflex. ‘Maar bent u dan niet kwaad?’ ‘Dat maakt niet uit, we hebben geen mening.’ God, dat lijkt me ook wel eens wat. Voor mezelf.
Er is een manier om de kolkende rivier van onderwijs in te dammen. De bouwmaterialen zijn de prijzige grondstoffen ‘vertrouwen’ en ‘geduld’.
