Benmiloud | Air kraak & braak
Wat elke onbevoorrechte twintiger elke paar maanden overkomt op deze verrotte woningmarkt van extreem dure kamers, tijdelijke contracten in gentrificatiewijken en leegstaande kantoorpanden: ik zoek een huis.
Dakloosheid hoort nu net zozeer bij de millenial-levensstijl als spelt en Spotify. Freelancers en studenten zijn altijd al overgeleverd geweest aan het bodemputje van de woningmarkt, maar nu is zelfs het bodemputje te klein.
Als Amsterdamse twintiger kun je in theorie terugvallen op een inschrijving bij Woningnet. In de praktijk kun je je nu na elf jaar inschrijving hoogstens beroepen op een flat in Buitenveldert voor 900 euro per maand. In theorie kun je ‘altijd wel ergens’ een kamer huren bij een hospita of in een studentenhuis. In de praktijk moet je auditeren met dansjes en cadeautjes in een eindeloze parade kijkavonden, in de tijd dat je eigenlijk had moeten werken achter een bar of aan je essay om het einde van dit studiejaar ook te halen. In theorie kun je altijd terecht bij de huurcommissie wanneer je onterecht veel betaalt – Amsterdamse studenten betalen gemiddeld 150 euro te veel per kamer. In de praktijk durven helaas weinig twintigers dat. Want dan wordt je tijdelijke contract niet verlengd, of erger: krijg je te maken met een knokploeg.
En nu Airbnb voor de laatste woningmarktbubbel zorgt, is een huis vinden echt onmogelijk geworden. Er zit maar één ding op als je geen rijke ouders hebt: vrienden zoeken met rijke ouders en voorkomen dat ze Airbnb inschakelen. De vader van een vriendin wil bijvoorbeeld het pand onder het hare kopen, maar de makelaar doet er nog een halve ton bovenop want ‘het is een goede locatie voor Airbnb’. Er zijn nu zelfs Airbnb-brokers, waardoor huizeneigenaren niks meer zelf hoeven te doen en de markt in rap tempo explodeert: meer geld voor de rijken, minder dak voor de arme studenten. Straks kunnen studeren en overleven in Amsterdam alleen nog maar per nacht – en dan moet je meestal ook nog je eigen ontbijt klaarmaken.
