Hicham El Ouahabi | Kan het woord ‘woke’ nu eindelijk weg?
Het nieuwe collegejaar is begonnen. Tijd om eindelijk eens afscheid te nemen van het woord woke, betoogt columnist Hicham El Ouahabi. ‘De kunst van een oprecht gesprek lijkt door onze handen te glippen, terwijl we in ruil daarvoor diverse nieuwe aanduidingen en labels omarmen.’
Het is september. Een nieuw academisch jaar is van start gegaan, wat aanvoelt als een nieuwe januari - een tijd van verse wensen en doelen. Te midden van deze vernieuwde energie koester ik een persoonlijke wens: de geleidelijke verdwijning van het woord ‘woke’.
Spreken over ‘woke’ of ‘wokeness’ is ook in onze academische omgeving plotseling alledaags geworden. En nee, dit is niet met een positieve connotatie, eerder met een negatieve. Of beter gezegd, het heeft een lucht van mysterie om zich heen. Voor sommigen fungeert het als een synoniem voor doordraaien, af en toe als een scheldwoord, en soms als een argument. Daarentegen omhelzen anderen het als een trotse identificatie in de strijd tegen sociale onrechtvaardigheid, wat ze bijvoorbeeld tot uiting brengen door weg te lopen of ritmisch op banken te kloppen. Kortom, het is een bron van verwarring.
Het is ook niet zozeer de inhoud van een specifieke strijd tegen sociaal onrecht waar mijn focus op ligt, noch gaat het om vermeende misstanden die er wel of niet zouden zijn. Daar zijn simpelweg mensen voor die zich daarop toeleggen. Ook schuilt het probleem voor mij niet in de wens om sociaal onrecht te bestrijden of afwijkende standpunten te uiten, maar in het verlies van de vaardigheid om met elkaar te praten en te luisteren. De kunst van een oprecht gesprek lijkt door onze handen te glippen, terwijl we in ruil daarvoor diverse nieuwe aanduidingen en labels omarmen.
Met het frisse begin hoop ik dat het woord ‘woke’ zijn greep op onze academische omgeving verliest, ongeacht of het nu positief of negatief wordt gebruikt. Dit woord doet simpelweg geen recht aan de complexiteit van de realiteit waarin we ons bevinden. Het getuigt van een zwaktebod van het onvermogen om gedachten en gevoelens adequaat in woorden uit te drukken. Het is een geestverschijning die ons denken vertroebelt en ons vermogen om duidelijk te communiceren ondermijnt.
In een academisch omgeving, waar het aankomt op het uitwisselen van ideeën, op een veilige manier, en het bevorderen van kennis, zouden we juist moeten streven naar duidelijkheid en precisie. Geen gekke wens, toch? Maar goed, wie weet, misschien noemen ze dit nu ook wel ‘woke’. In elk geval: proost op het nieuwe academische jaar!
Hicham El Ouahabi is rechtenstudent. Hij schrijft maandelijks een column.
