Festival
Om de zoveel tijd verschijnt in de katernen van Het Parool gemopper over te veel festivals en toeristen in onze stad. Zoals u wellicht weet, woon ik in het verre nieuwe westen van Amsterdam. Daar merk ik amper iets van die pretparkcultus. Ik blijf gevrijwaard van getatoeëerde ontheemden in witte broeken, de ogen wijd van de pillen en poeders. Een tip voor alle jachtige dwalers voor wie het nooit genoeg is: kies één festival uit.
Ooit was er een Paleis voor Volksvlijt, ontsproten uit het brein van Samuel Sarphati (overigens net als het Amstel Hotel – wat ben ik deze briljante Portugees-joodse arts en aanjager van andere goede zaken dankbaar). Als je het Paleis voor Volksvlijt ooit op foto’s hebt gezien, baal je een beetje dat er zoiets als een heden bestaat. In 1929 fikte het af. Mijn opa was toen acht, hij heeft het mogelijk nog met eigen ogen in volle glorie overeind zien staan.
In de laatste jaren ging het eigenlijk al niet goed meer met dit gebouw, dat gemodelleerd was naar het Crystal Palace in Londen – veelal opgetrokken uit glas en staal. Een plek waar tentoonstellingen (over elektriciteit of tropische planten!), toneelstukken en muziekvoorstellingen werden bezocht door Amsterdammers. De trots van de negentiende eeuw. Maar vanwege de schimmige exploitatie en te hoge kosten raakte de klad er in. Een brand in de keuken werd het paleis fataal.
In het najaar, wanneer de ochtend soms asgrauw kan zijn, is De Nederlandsche Bank soms gehuld in mist. Precies op die plek stond het paleis. Dan fantaseer ik dat er vanuit alle windstreken mannen met hoeden en dames met enorme rokken toestromen en zich laten verrassen door de magie in een of andere zaal. Misschien één keer per jaar. Om er daarna nog lang bij stil te staan.
