Column | Das Volk
In de literaire echelons denken ze vaak dat de wereld ophoudt buiten de ring A10. Toegegeven, dit is niets nieuws en het is ook niet strikt voorbehouden aan de literaire branche. Wie ’s avonds aan tafel zit bij de keuvelshows zit daar dikwijls omdat de reisafstand tot de hoofdstedelijke studio’s gering is.
Ik heb me altijd meer verwant gevoeld met Rotterdam. Rotterdam heeft een nieuwe zakelijkheid, die ook doorwerkt in de letteren. O, Bordewijk! Stalen frames en brede alleeën spreken me meer aan dan smalle stegen vol guirlandes en kitschlantaarns. Ik woon en werk in Amsterdam, maar goddank doe ik dat in complexen die je met enig fatsoen (zeer bescheiden) hoogbouw zou kunnen noemen. Zodra vloeren kraken of ik mijn hoofd stoot door de vermeende authenticiteit van een pand, ben ik weg. Ik houd van flats, van metro’s, van lekker grote pleinen waar de wind tegen spuitende fonteinen beukt.
Onlangs richtten twee idealisten uitgeverij Das Mag op. In de kiem een mooi plan. Das Mag gaat uit van een kleine goegemeente van de goede smaak, het idee dat de mensen het allemaal wel mooi zullen vinden. Maar zo zijn er wel meer kleine uitgeverijen. Met een handjevol auteurs en een veelvoud aan verkochte exemplaren is het nog een flinke uitdaging om een team meer dan het minimum loon uit te betalen. Wil je écht meedoen, dan heb je ook thrillers en boeken over wijn, zwangerschappen en pubers nodig. Liefst van BN’ers. Dat wil Das Volk nu eenmaal. We zullen het zien.
