De behandelend arts van prins Friso had nooit de toestand van zijn patiënt mogen bespreken terwijl hij wist dat een journalist meeluisterde. Claudius Thomé, hoogleraar neurochirurgie van de Universitätskliniken in Innsbruck schond zo zijn medisch beroepsgeheim. Dit zegt UvA-hoogleraar gezondheidsrecht Johan Legemaate vandaag in Trouw.
‘Als een Nederlandse arts dat had gedaan, had hij voor de tuchtrechter moeten verschijnen,’ zegt Legemaate. ‘En dat had hem vermoedelijk een waarschuwing opgeleverd.’
Voorpagina
Afgelopen zaterdag publiceerde NRC Handelsblad een verslag van journalist Jannetje Koelewijn van het gesprek dat Thomé had gevoerd met haar echtgenoot, de Utrechtse emeritus hoogleraar neurochirurgie Kees Tulleken. Koelewijn had duidelijk gemaakt dat ze als journalist over dit gesprek zou publiceren, maar dat weerhield de Oostenrijker er niet van om met zijn Nederlandse collega in details te treden over de toestand van de prins.
Tulleken verklaarde dat het gesprek juist was weergegeven. Hij verdedigde de publicatie omdat hij vond dat er veel wilde verhalen in de media waren verschenen. Tulleken valt in beginsel niets te verwijten, vindt Legemaate. ‘Het ging niet om zijn patiënt. Tulleken wilde mythevorming tegengaan en sloot informatie uit. Maar hij wierp ook weer nieuwe vragen op.’
De Nederlandse neurochirurg was toevallig in het ziekenhuis om er een cursus te geven.
‘Als een Nederlandse arts dat had gedaan, had hij voor de tuchtrechter moeten verschijnen,’ zegt Legemaate. ‘En dat had hem vermoedelijk een waarschuwing opgeleverd.’
Voorpagina
Afgelopen zaterdag publiceerde NRC Handelsblad een verslag van journalist Jannetje Koelewijn van het gesprek dat Thomé had gevoerd met haar echtgenoot, de Utrechtse emeritus hoogleraar neurochirurgie Kees Tulleken. Koelewijn had duidelijk gemaakt dat ze als journalist over dit gesprek zou publiceren, maar dat weerhield de Oostenrijker er niet van om met zijn Nederlandse collega in details te treden over de toestand van de prins.
Tulleken verklaarde dat het gesprek juist was weergegeven. Hij verdedigde de publicatie omdat hij vond dat er veel wilde verhalen in de media waren verschenen. Tulleken valt in beginsel niets te verwijten, vindt Legemaate. ‘Het ging niet om zijn patiënt. Tulleken wilde mythevorming tegengaan en sloot informatie uit. Maar hij wierp ook weer nieuwe vragen op.’
De Nederlandse neurochirurg was toevallig in het ziekenhuis om er een cursus te geven.
