Driehonderdduizend kinderen tussen twaalf en vijftien jaar in Nederland werken. Niet omdat het leuk of leerzaam is, maar omdat ze geld 'nodig' hebben voor luxegoederen. En eigenlijk zijn het geen bijbaantjes, maar is het eerder pure kinderarbeid. Dat concluderen de emeritus hoogleraar kinderarbeid Kristoffel Lieten en oud-student antropologie en kinderrechten Sarah de Vos. Hun bevindingen staan in het boek Pubers aan het werk in Nederland – De kwetsbaarheid van de jonge consument.
Volgens de auteurs vallen veel van die 'leuke bijbaantjes' in de categorie kinderarbeid. Ouders en wetgever hebben een inschikkelijke houding aangenomen. Dit boek laat echter zien dat er in veel gevallen sprake is van kinderarbeid en dat pubers in tal van typische bijbaantjes, van oppassen tot de showbizz, grote risico’s lopen en kwetsbaar zijn. De nationale wetgeving en de internationale conventies worden op grote schaal overtreden.
Smartphone
Met de studie willen de onderzoekers inzicht geven in de wereld van de opgroeiende tiener en zijn/haar relatie met werk, inkomen, consumptie- en groepsdruk. Kinderen willen niet voor elkaar onderdoen, en een smartphone is het ultieme statussymbool.
Opvallend is dat het vooral kinderen uit de middenklasse-gezinnen zijn, die veel betaald werk doen. Deels omdat de ouders beschikken over een groot sociaal netwerk, waar veel klusjes beschikbaar zijn. En onder deze ouders heerst de consensus dat werken niet verkeerd is. Werken zou de kinderen leren om met geld om te gaan.
Supermarkten
Lieten en De Vos constateren dat de werkgevers ‘handig gebruikmaken' van het aanbod aan jonge, goedkope krachten. Bij supermarkten vinden nauwelijks controles plaats. En dat wringt bij de auteurs.
Lieten, die jarenlang onderzoek heeft gedaan naar kinderarbeid in ontwikkelingslanden, zou graag zien dat de overheid strenger de wet gaat handhaven. ‘We wijzen als Nederland met het vingertje naar de ontwikkelingslanden, terwijl wij onszelf, weliswaar in een andere context, ook schuldig maken aan kinderarbeid.’
Volgens de auteurs vallen veel van die 'leuke bijbaantjes' in de categorie kinderarbeid. Ouders en wetgever hebben een inschikkelijke houding aangenomen. Dit boek laat echter zien dat er in veel gevallen sprake is van kinderarbeid en dat pubers in tal van typische bijbaantjes, van oppassen tot de showbizz, grote risico’s lopen en kwetsbaar zijn. De nationale wetgeving en de internationale conventies worden op grote schaal overtreden.
Smartphone
Met de studie willen de onderzoekers inzicht geven in de wereld van de opgroeiende tiener en zijn/haar relatie met werk, inkomen, consumptie- en groepsdruk. Kinderen willen niet voor elkaar onderdoen, en een smartphone is het ultieme statussymbool.
Opvallend is dat het vooral kinderen uit de middenklasse-gezinnen zijn, die veel betaald werk doen. Deels omdat de ouders beschikken over een groot sociaal netwerk, waar veel klusjes beschikbaar zijn. En onder deze ouders heerst de consensus dat werken niet verkeerd is. Werken zou de kinderen leren om met geld om te gaan.
Supermarkten
Lieten en De Vos constateren dat de werkgevers ‘handig gebruikmaken' van het aanbod aan jonge, goedkope krachten. Bij supermarkten vinden nauwelijks controles plaats. En dat wringt bij de auteurs.
Lieten, die jarenlang onderzoek heeft gedaan naar kinderarbeid in ontwikkelingslanden, zou graag zien dat de overheid strenger de wet gaat handhaven. ‘We wijzen als Nederland met het vingertje naar de ontwikkelingslanden, terwijl wij onszelf, weliswaar in een andere context, ook schuldig maken aan kinderarbeid.’
