Archeoloog en erfgoeddeskundige Joris Kila, die tot 1 januari van dit jaar was verbonden aan de UvA en onderzoek deed naar de bescherming van cultureel erfgoed in oorlogsgebied, maakt zich grote zorgen over zijn vakgebied in Nederland. Zijn tijdelijke contract aan de UvA werd niet verlengd en er werd ook niemand anders op benoemd. ‘Mijn plek was de enige op dit vakgebied in Nederland.’
Juist deze dagen maakt Kila, inmiddels werkzaam aan het Kompetenzzentrum Kulturelles Erbe und Kulturgüterschutz van de universiteit van Wenen, zich extra ongerust over het verdwijnen van zijn vakgebied. Niet alleen heeft hij net weer een nieuw boek geschreven over de bescherming van cultureel erfgoed, ook door de burgeroorlog in Syrië en recente plunderingen in Egypte staat zijn vakgebied in het brandpunt van de actualiteit. ‘Strijdende partijen en lokale individuen in Syrië verkopen erfgoed aan Turkije of smokkelen dit via Turkije het land uit. Van de opbrengsten worden wapens gekocht.’
Maar afgezien daarvan vindt het jammer dat de UvA geen geld meer over had voor zijn leerstoel. ‘Ik genereerde niet genoeg geld, wist onvoldoende fondsen aan te boren en subsidies binnen te halen. Die cultuur van winst maken in en met de wetenschap begint in Nederland ernstige vormen aan te nemen. Ik ben wetenschapper en geen geldmachine. Bovendien is er internationaal veel vraag naar mijn vak door studenten en promovendi. Zo duur zijn wetenschappers vaak niet, rijk word je er sowieso niet van. Die indruk wordt wel vaak gewekt. De Nederlandse arbeidsmarkt is steeds meer verdeeld in mensen met een vast contract voor onbepaalde tijd en mensen die er wat omheen dwarrelen, komen en weer gaan. Op universitair niveau verdwijnt op die manier allerlei, ook valoriserend, onderzoek en dat is denk ik geen goede weg.’
Juist deze dagen maakt Kila, inmiddels werkzaam aan het Kompetenzzentrum Kulturelles Erbe und Kulturgüterschutz van de universiteit van Wenen, zich extra ongerust over het verdwijnen van zijn vakgebied. Niet alleen heeft hij net weer een nieuw boek geschreven over de bescherming van cultureel erfgoed, ook door de burgeroorlog in Syrië en recente plunderingen in Egypte staat zijn vakgebied in het brandpunt van de actualiteit. ‘Strijdende partijen en lokale individuen in Syrië verkopen erfgoed aan Turkije of smokkelen dit via Turkije het land uit. Van de opbrengsten worden wapens gekocht.’
Maar afgezien daarvan vindt het jammer dat de UvA geen geld meer over had voor zijn leerstoel. ‘Ik genereerde niet genoeg geld, wist onvoldoende fondsen aan te boren en subsidies binnen te halen. Die cultuur van winst maken in en met de wetenschap begint in Nederland ernstige vormen aan te nemen. Ik ben wetenschapper en geen geldmachine. Bovendien is er internationaal veel vraag naar mijn vak door studenten en promovendi. Zo duur zijn wetenschappers vaak niet, rijk word je er sowieso niet van. Die indruk wordt wel vaak gewekt. De Nederlandse arbeidsmarkt is steeds meer verdeeld in mensen met een vast contract voor onbepaalde tijd en mensen die er wat omheen dwarrelen, komen en weer gaan. Op universitair niveau verdwijnt op die manier allerlei, ook valoriserend, onderzoek en dat is denk ik geen goede weg.’
