Batavierenracers scouten looptalent bij de Roetersrun
De Roetersrun is op zichzelf niet zo bijzonder. Maar bij de Roetersrun, zo bleek gisteravond, draait het niet echt om de Roetersrun. Het is vooral een voorportaal voor de Batavierenrace: de grootste studentenloopwedstrijd van het jaar.
Nog drie weken en twee dagen. Dan begint de 44e editie van de Batavierenrace: de 24 uur durende estafettewedstrijd van Nijmegen naar Enschede, waar duizenden en duizenden studenten aan mee doen. Team Amsterdam eindigde vorig jaar als tweede. Goed, maar niet goed genoeg. Dit jaar wil men voor de eerste plaats gaan. En in dat streven is de Roetersrun onmisbaar.
Waarom? Omdat de Roetersrun precies vijf kilometer lang is. Dat is ongeveer dezelfde afstand die lopers bij de ‘Bata’ om beurten moeten afleggen. Het maakt de Roetersrun de beste gelegenheid om nieuwe lopers te scouten. Zo werd vorig jaar dankzij een reeks toevalligheden de snelle Duitse Solveig Cunis ontdekt, die tijdens de Bata van onschatbare waarde bleek.
Nieuwe revelatie?
Als op Science Park om 19:00 het startschot klinkt, verdringen 64 lopers elkaar om als eerste uit de bocht te komen. Zou er tussen dat pak lopers een onbekende revelatie zitten die bij de Batavierenrace straks Team Amsterdam aan goud helpt?
Binnen een kwartier komt de eerste loper weer om de hoek om hollen. Het is HvA-alumnus Renyo Tielsema (25). Hij blijkt al op de Bata-lijst te staan. Jammer. Aan de andere kant: met een tijd van 15:16 demonstreert hij in elk geval in topvorm te zijn. De eerste vrouw komt drie minuten later binnen. Ene Natasja. Natasja Janssen. Niet iedereen herkent haar. Wie is zij? Studeert ze? Zou ze... zou ze mee willen doen aan de Bata?
Maar ze is geen student meer, zegt ze. Ze liep de Batavierenrace ooit, toen ze nog in Enschede studeerde. Maar ja, nu mag ze niet meer mee doen.
‘We hebben er eentje!’
Maar niet iedereen neemt genoegen met die snelle afzegging. Wat doet ze nu dan voor de kost? Docent misschien? ‘Ik ben PhD-student’ geeft ze toe. ‘Wacht, die mogen dit jaar ook meedoen aan de Bata!' roept iemand. Bart van Trigt van het Bata-team krijgt het goede nieuws te horen. ‘Yes, we hebben er eentje!’
Onmiddellijk gaat Bart naar Natasja toe. Als hij met dezelfde vastberadenheid meisjes in de supermarkt zou aanspreken zou hij een telefoonboek kunnen beginnen. Maar nu is het sympathiek, want hij doet het voor een groter doel.
‘Hey gefeliciteerd, zou jij voor het Bata-team Amsterdam willen lopen?’
‘Hey, eh nou de kans is klein. Mijn oma viert dat weekend haar negentigste verjaardag. Het wordt een groot feest.’
‘Wanneer begint dat feest dan precies?’
‘Zaterdagavond...’
‘Aha! Dan kunnen we je dus inroosteren op zaterdagochtend. Dan ben je ruim op tijd klaar. Wat is je telefoonnummer?’
‘Ik schrijf mijn e-mail wel op, oké?’
‘Ja is goed, als je me dan morgen een foto van je PhD-kaart kan sturen, die hebben we snel nodig om je in te schrijven. Wat is je voorkeur, wil je 's nachts rennen?’
‘Ehh, nou ja, ik moet er nog even over nadenken.’
‘We hebben een heel sterk team, we kunnen voor de eerste plaats gaan.’
‘Echt waar?’
‘Ja, zeker nu jij meedoet. We zijn er blij mee. Stuur ons snel die kaart, dan kunnen we het regelen.’
‘Haha oké, maar nogmaals, de kans is klein.’
‘Nee. De kans is groot!’ reageert Bart. Om daar later, terwijl Natasja ergens anders staat, aan toe voegen: ‘Ze heeft toch haar nummer opgeschreven. Ik ga haar morgenochtend gewoon bellen. Geen idee of ze het gaat doen. Maar ja, gewoon proberen hè.’
