'Op het moment suprême ging het toch mis'
2015 was het jaar van de langstdurende Maagdenhuisbezetting in de geschiedenis van de UvA, maar ook van de invoering van het leenstelsel en de oplevering van het Wibauthuis. Nu de dagen op hun kortst zijn en de deuren van de UvA en HvA een tijdje sluiten kijkt Folia terug op het grote en minder grote nieuws van 2015. Vandaag blikken we terug met voormalig Mei-voorzitter Tom Tawfik. ‘We hadden er zin in, wilden er iets van maken.’
In april was hij vijfentwintig minuten te laat met het inleveren van de kieslijsten. ‘Op een afspraak met de democratie kom je niet te laat,’ zei de voorzitter van het Centraal Stembureau. En dus mocht studentenpartij Mei, sinds jaar en dag de grootste partij in de Centrale Studentenraad, niet meedoen aan de verkiezingen voor de studentenraden. Partijvoorzitter Tom Tawfik nam zijn verantwoordelijkheid en stapte op als voorzitter. ‘Wij hadden gewoon op tijd moeten zijn.’
‘In een eenpartijstaat kon partij Mei haar kandidatenlijst altijd te laat inleveren. Tom had echter net zo min als Louise [Gunning] door wat de nieuwe werkelijkheid is: bestuurlijke arrogantie wordt keihard afgestraft,’ schreven Folia-redacteuren Henk Strikkers en Bob van Toor in hun satirische rubriek De Week. Nu, acht maanden later kan Tawfik de woorden van die column nog precies reproduceren. ‘Hij pakte […] zijn rust en leverde uitgeslapen en wel om vijf voor half zes zijn kandidatenlijst in. Het stembureau zou er toch niet over piekeren de hegemonie van zijn Mei te ondermijnen.’
Het zat Tawfik dwars, omdat het niet waar was. Er was geen sprake van bestuurlijke arrogantie en hij had ook niet te lang in zijn bed gelegen. ‘Het is gewoon niet gelukt. Het was hectisch en we hadden te weinig mankracht. Daar komt het op neer,’ zegt Tom Tawfik die, op zoek naar zijn droombaan, inmiddels deeltijd bij een pensioenfonds werkt.
Hij zegt dat zijn bestuur was aangetreden in een moeilijke periode. Het lukte partij Mei niet goed om nieuwe bestuursleden te vinden. ‘Er was geen beurs, terwijl je als je er iets van wilt maken best veel tijd in moet steken,’ zegt Tawfik. ‘Daarnaast doen mensen ook nog een studie, of twee studies, en zitten ze in andere besturen.’
‘Uiteindelijk ging ik toch voor het nieuwe bestuur. We hadden er zin in, wilden er iets van maken.’
(De tekst loopt door onder de foto.)
Verantwoordelijkheid
Tawfik en zijn bestuursgenoten zetten alle zeilen bij om veertig kandidaten te werven voor de studentenraden. Dat lukte. ‘Maar op het moment suprême ging het toch nog mis.’ Volgens Tawfik was het overzicht er gewoon niet meer. Hoe het precies gegaan is die dag wil Tawfik niet zeggen. ‘Als bestuur namen we gezamenlijk onze verantwoordelijkheid – dat zegt ook al iets.’
‘Het is heel lullig dat het zo heeft uitgepakt. Dat is vervelend voor mijn reputatie, en voor die van partij Mei. En belangrijker: voor alle mensen die we overtuigd hadden om zich voor onze partij te kandideren.’
‘Ik was als voorzitter natuurlijk eindverantwoordelijke en kon niet verder als ik niet op zijn minst mijn ontslag had aangeboden aan de Algemene Ledenvergadering,’ legt Tawfik uit. ‘Als ze hadden gezegd, je kunt doorgaan, dan had ik dat misschien wel gedaan. Maar dat is niet gebeurd.’
