.jpg)
‘De hele maatschappij is verslaafd aan vlees’
Een knipperlichtvegetariër, zo noemt ze zichzelf. Jaren geleden werd Marijn Frank, bekend van de Keuringsdienst van Waarde, genomineerd als meest sexy vegetariër van het jaar. Om definitief van haar vleesverslaving af te komen, maakte ze de documentaire Vleesverlangen. Daarover vertelde ze gistermiddag bij het praatprogramma InMedia in het Benno Premselahuis (HvA), waar iedere maand een mediaprofessional te gast is. ‘Ik wil mensen laten realiseren hoeveel er eigenlijk is gebeurd voor dat lapje vlees.’
.jpg)
Eigenlijk wilde ze de documentaire al tien jaar maken, zo zegt Frank direct. ‘Maar vlees is natuurlijk een heel breed onderwerp, dan is het moeilijk om een verhaal te kiezen.’ Haar dochtertje was een goede aanleiding. ‘We voeden haar vegetarisch op, want ik wil haar niet ‘‘verpesten’’. Eigenlijk was dat heel hypocriet, want mijn vriend en ik aten wel gewoon vlees.’
In Vleesverlangen probeert Frank van haar vleesverslaving af te komen door stage te lopen bij een slachthuis. Tegelijkertijd gaat ze in therapie. Het is niet altijd even gemakkelijk om zowel regisseur als hoofdpersonage te zijn, zegt Frank. Ze zocht daarom de samenwerking met een co-regisseur, want ‘als je in therapie bent, kun je niet nadenken over de beste shots.’
‘De film is een persoonlijke zoektocht, maar ik merk dat het ook bij andere mensen speelt,’ vertelt Frank. ‘Volgens mij is de hele maatschappij verslaafd aan vlees: maar drie procent van de mensen is vegetariër.’
Respectvolle slagers
Haar documentaire leidde er echter niet toe dat ze zich bij die drie procent voegde. Ze blijft wel vlees eten, maar veel minder vaak dan eerst. ‘De conclusie is dat we weinig, maar goed vlees zouden moeten eten. Dat is volgens mij de oplossing voor ons vleesprobleem. Ik wil niemand afschrikken, maar wil mensen wel laten realiseren hoeveel er eigenlijk is gebeurd voor dat lapje vlees.’
Door de documentaire is ze niet alleen van haar vleesverslaving af gekomen, maar heeft ze ook respect gekregen voor het slagersvak. ‘Eigenlijk wilde ik filmen bij een grote slachterij, maar ik belandde bij een kleinere slager. Daar namen ze meer de tijd, ze deden alles rustig en respectvol. Ik dacht eerst altijd dat er een steekje los moest zitten bij slachters, maar dat is enorm veranderd.’
Vleesverlangen draait nu in enkele bioscopen.
