‘De film is een persoonlijke zoektocht, maar ik merk dat het ook bij andere mensen speelt,’ vertelt Frank. ‘Volgens mij is de hele maatschappij verslaafd aan vlees: maar drie procent van de mensen is vegetariër.’

Respectvolle slagers

Haar documentaire leidde er echter niet toe dat ze zich bij die drie procent voegde. Ze blijft wel vlees eten, maar veel minder vaak dan eerst. ‘De conclusie is dat we weinig, maar goed vlees zouden moeten eten. Dat is volgens mij de oplossing voor ons vleesprobleem. Ik wil niemand afschrikken, maar wil mensen wel laten realiseren hoeveel er eigenlijk is gebeurd voor dat lapje vlees.’

Door de documentaire is ze niet alleen van haar vleesverslaving af gekomen, maar heeft ze ook respect gekregen voor het slagersvak. ‘Eigenlijk wilde ik filmen bij een grote slachterij, maar ik belandde bij een kleinere slager. Daar namen ze meer de tijd, ze deden alles rustig en respectvol. Ik dacht eerst altijd dat er een steekje los moest zitten bij slachters, maar dat is enorm veranderd.’

Vleesverlangen draait nu in enkele bioscopen.