Waar gaat de bundel over?

‘Elk gedicht behandelt een biografisch aspect van - meestal een Engelstalige - dichter. Dat anekdotische wordt gekoppeld aan het beeld van de trap. En in een volgende strofe komt daar vaak een essayistisch statement bij. Alle gedichten hebben de trap als thema met een biografische anekdote over een dichter.

Hoe komt u aan al die biografische kennis?

‘Ik lees al mijn hele leven biografieën van schrijvers, daar ben ik dol op dus dan heb je die kennis.’

Wie is uw favoriet?

‘Ik heb geen favoriet maar ik hou van Geoffrey Hill, een belangrijke Engelse hedendaagse dichter. Bijvoorbeeld het gedicht Ovid in the Third Reich. Zijn gedichten zijn altijd een ethische stellingname, zowel in zijn stijl als in zijn inhoud.

Waarom moesten we zo lang wachten op uw eerste gedichtbundel? 

‘Daar zijn heel veel redenen voor, dus ik kan er zo snel niet ééntje aanwijzen. Ik ben sowieso pas later begonnen met dichten en misschien heb ik nu pas mijn eigen stem, dat zou best kunnen.’

Waarom moeten iedereen uw gedicht XXV lezen?

‘Ik heb het gekozen omdat ik denk dat het anekdotische, biografische, het beeldende en het filosofische hierin goed samenkomen. Ik hou erg van beeldende gedichten bij andere dichters.’

Lees hieronder het gedicht XXV uit Postma’s bundel Trappen. 

XXV

William Morris leed onder het jarenlang vreemdgaan

van zijn vrouw met zijn vriend Rossetti

– iedereen wist dat ze hem bedroog –

maar hij kon ze moeilijk tegenhouden.

Hij betaalde zwijgend de huur van het landhuis buiten Londen

waar ze elk jaar samen met haar minnaar maanden doorbracht.

En in zijn zitkamer hing hij zonder iets te zeggen het portret op

dat Rossetti van haar had gemaakt.

Dan was er nog het verleden, ook

een deel. Draai het maar om.

En de van de honger stervende rest, die vormloos-

heid van het geheel.

Met zijn tanden op elkaar geklemd

koos hij koppig voor theorie én praktijk,

voor schilderijen én gedichten, kunst én politiek.

Zijn ontwerpen voor behangselpapier

weigerden te accepteren dat het buiten niet hier

is, dat het patroon niet gewoon doorgaat.

Wat binnen is, moest zich wel herhalen voorbij de trapmuur.

Overal waar je kijkt, klimmen de witte bloempjes

– of blauwe of roze of groene of grijze –

van de Delphinium elatum aan rijzige stengels.

De diep ingesneden bladeren maken een zwierige,

kolkende draai naar links of naar rechts

alsof ze de spiraalarmen van sterrenstelsels zijn.

Daartussen duiken de kelken van de ridderspoor

met hun vijf bloemblaadjes met vaste regelmaat op.

De repeterende stroken sluiten goed aaneen,

alles is met de vladder glad

gestreken. De tekening wordt nergens onderbroken.

We vergeten dat de trap slechts een part is.