Tijdens het proces werd Beens zijdelings begeleid door fotograaf Wout Nooitgedagt. Hij gaf haar een simpel advies: probeer zo veel mogelijk foto's te maken. ‘Ik heb uiteindelijk meer dan driehonderd foto's gemaakt. Ook van haar schoenen naast het ziekenhuisbed, bijvoorbeeld,’ vertelt Beens.

Ze geeft aan dat ook Alicia genoot van de aandacht: ‘Ik heb haar zodanig proberen te fotograferen dat je aan de ene kant kunt zien dat ze echt ziek is, maar aan de andere kant dat ze nog steeds dat mooie en gezellige meisje is dat ze altijd is geweest. Ik wilde laten zien dat de kanker haar niet definieert.’

Tekst loopt door onder de foto.

Expositie

Als slotstuk werd voor de excellente studenten een foto-expositie in het Kohnstammhuis georganiseerd. Een uitdaging voor Beens, ze moest daarvoor namelijk flink selecteren binnen haar enorme fotocollectie. Uiteindelijk poogde ze het verhaal van Alicia te vertellen aan de hand van zo'n acht foto's die ze van links naar rechts ophing. 

‘Van het beeld van het ziekenhuis, naar dat van slechts haar schaduw, tot een foto dat ze in bed ligt en je achter haar twee artsen ziet en je beseft dat ze echt ziek is. Vervolgens komt de ommekeer, en zie je dat ze naar het apparaat opkijkt dat haar in leven houdt, gevolgd door een foto waarop ze een pruik opzet en zelfverzekerd oogt. Daarmee wilde ik tonen dat ze ondanks haar ziekte nog steeds kan lachen en zichzelf kan zijn.’