En dat is niet zo makkelijk. ‘Het is ontzettend veel werk. Een kort filmpje bestaat uit honderden fragmenten. Over zes minuten animatie kan je wel drie jaar doen. Dat vergt veel geduld en kan ontmoedigend zijn. Maar als je doorzet kan je animatie de kijker net zo in een ander universum zuigen als een echte film.’ Dammers heeft het trouwens niet over Disney – waar veel mensen aan denken bij animatie. Afkeurend: ‘Dat zijn tekenfilms. Het ziet er wel mooi uit, maar is gelikt en saai, zonder een greintje originaliteit. Bovendien ontbreekt de vervreemding. Het haalt je niet, zoals goede kunst, uit je comfortzone.’
Intuïtief
Dammers liet de cursisten aan het begin van de week een voorwerp van huis meenemen dat een geluid kan produceren. Dat moesten ze vervolgens opnemen en werd het startpunt van hun filmpje. ‘Normaal maak je eerst het beeld en bedenk je daar geluid bij. Als je het andersom doet, wordt het veel fantasierijker. Ga met het geluid in je achterhoofd naar plaatjes kijken en bedenk wat er in je opkomt. Dat is intuïtiever en associatiever.’ Je moet volgens Dammers ‘niet te veel nadenken, maar vooral op je onderbuikgevoel afgaan.’
De cursisten namen bijvoorbeeld een kaasmolen, stuiterballen en krantenpapier mee. Nora maakte geluid met een zakje Scrabbleblokjes. Die komen nu weer goed van pas. Ze bewerkte het geluid van de rammelende blokjes zo dat het klonk als voetstappen. ‘Ik vertraagde het en maakte het doffer, zodat het paste bij mijn verhaal.’ Uit tijdschriften knipte ze het decor voor haar animatie. Bergen op de achtergrond, een flatgebouw, rood haar als de grond en vier dinosaurussen. ‘Ik begon met 35 foto’s, maar toen werd het filmpje heel hakkelig. Het bleek dat ik wel tien frames per seconde moest schieten om het vloeiend te laten lijken. Dus ik begon overnieuw en maakte er toen veel meer.’
Het verhaal van haar filmpje begint met een kat die een grote steen van het flatgebouw afgooit. ‘Die steen is toevallig het hoofd van Jozef Stalin. Precies op dat moment komt er een vrouw langslopen. Met een doffe klap komt de steen neer, de vrouw schrikt, haar mond valt open. Dan rent ze gauw weg. Heel simpel eigenlijk.’ Maar simpel is goed volgens Dammers. ‘Less is more, dat vind ik de enige regel die echt een regel is in kunst.’
