‘Het is geen manifest of een kritiek op het systeem,’ zegt De Bloois. ‘Dat hebben UvA’ers als René Boomkens en Patricia Pisters al gedaan, en goed gedaan. Mijn essay is eerder een diagnose of een analyse.’ De Bloois liet zich daarvoor inspireren door filosofen Alain Badiou en Richard Seymour die eerder respectievelijk De quoi Sarkozy est-il le nom? en The Meaning of David Cameron schreven. ‘Daarin leggen ze uit waarvan Sarkozy en Cameron een symbool en een symptoom zijn. Het Maagdenhuis kun je als personage ook zien als een symbool van zijn tijd.’
‘Het klimaat is er niet naar’
Bijna anderhalf jaar na de Maagdenhuisbezetting is er landelijk niet veel veranderd, ziet De Bloois. ‘Het is jammer dat de Maagdenhuisbeweging geen aansluiting heeft weten te vinden bij andere bewegingen en is opgegaan in een grotere protestgroep, zoals dat in Frankrijk en België wel is gebeurd. Blijkbaar is het klimaat daar in Nederland niet naar.’
De toekomst van de UvA ziet hij wel wat rooskleuriger in: ‘Hier is wel het één en ander veranderd,’ zegt hij. ‘Ik verwacht bijvoorbeeld veel van de commissie-diversiteit en ik merk ook dat er veel meer aandacht is gekomen voor de precaire positie van jonge academici. Wat de UvA betreft ben ik dus hoopvol.’
Het essay In de naam van het Maagdenhuis is eind augustus verkrijgbaar.
