Ravensbergen en haar collega’s werken en praten met groeperingen waarmee overheden en de Verenigde Naties niet om tafel willen of mogen zitten, omdat het gaat om (al dan niet vermeende) terroristische organisaties. DAG kan dat vaak wel, ‘al moet dat meestal in het geheim gebeuren’. Contact met gewapende groepen of extremisten is in de landen waar ze werken vaak controversieel en soms strafbaar. Vorige maand was ze als toezichthouder verantwoordelijk voor de ontwapening van de Baskische terreurbeweging ETA.
ETA
‘In Spanje was het contact met de ETA erg ingewikkeld. Ze hebben daar strenge terrorismewetgeving. Je mag er van tevoren geen weet van hebben dat je iemand gaat ontmoeten van de ETA. Anders moet je het aan de autoriteiten melden.’ Om binnen de wet te blijven sprak Ravensbergen bijvoorbeeld af met mensen die niet officieel bij de ETA horen, maar er wel aan gelieerd zijn.
‘We zorgden ook dat we van tevoren niet wisten met wie we een ontmoeting hadden. Je spreekt met iemand af op de hoek bij het café die je weer in een auto zet, waarna je moet overstappen op een andere auto en nog een. Net zo lang tot je geen idee meer hebt waar je bent. Als het contact eenmaal is gelegd, is het een kwestie van duidelijk zijn,’ vertelt Ravensbergen. ‘Wij zijn niet van het ouwehoeren. We vertellen een groepering wat we ze kunnen bieden en wat ze van ons mogen verwachten.’
Wereldvrede
Wat ze hoopt te bereiken? ‘Wereldvrede. Dat is natuurlijk een verschrikkelijk miss-universe-antwoord, en op de meeste plaatsen waar ik actief ben niet realistisch. Ik vraag me eerlijk gezegd af of ik in mijn carrière überhaupt nog een ontwapening mee ga maken. Maar als ik de komende jaren iets kan bijdragen in het Midden-Oosten waardoor het in landen als Irak en Libië net iets minder uit de hand loopt, dan teken ik daarvoor.’
Lees hier (via Blendle) het hele interview in de Volkskrant met Fleur Ravensbergen.
