Om dat een beetje efficiënt en effectief te doen, móet je als eerste en tweede lezer wel met elkaar overleggen. Het is een silver lining aan de bureaucratische wolk. Meer in het algemeen is er veel overleg over hoe onderwijs verbeterd kan worden. Door de uitbarsting van ideeën van dit voorjaar, in Amsterdam maar ook elders, is er nu veel ruimte voor prikkelende visies op hoe het gaat en een kritische benadering. Het heeft voor een positieve energie gezorgd op de werkvloer.’
Dus je bent ook daar nog wel een beetje aan het ReThinken?
‘Daarvoor hoef je niet bij een bepaalde partij te zitten. Ik ben ReThink ingerold omdat daar dingen werden gezegd waar ik het mee eens was; er was opeens een platform om ideeën te uiten die ik al jaren besprak met mijn studenten. Die beweging heeft ook in Utrecht de gemoederen behoorlijk verhit, voor mijn aankomst is er een hele reorganisatie geweest om de faculteit minder top-down te maken.’
Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar?
‘Het is een onvoorstelbaar jaar voor me geweest. Het had een heel rustig voorjaar moeten zijn, waarin ik onder meer aan een boek wilde werken; maar dat pakte anders uit. Juist in de periode dat het heel spannend was of ik bij de UvA aan het werk kon blijven speelde de bezettingen en de protesten. Ik hinkte op twee gedachten. Aan de ene kant dacht ik: als ik dan toch niet kan blijven, neem ik ook spetterend afscheid – ik was niet eerder zo zichtbaar geweest binnen de UvA met mijn kritiek. Aan de andere kant deed dat me beseffen hoe veel ik in die universiteit geïnvesteerd had. We deden het niet voor onszelf, maar voor het instituut en de toekomst van het onderwijs. Dat maakte het afscheid een beetje weemoedig; na zo veel geïnvesteerd te hebben toch weg te gaan. Vooral omdat het twee kanten op had kunnen gaan: de UvA heeft me een positie aangeboden. Ik had ook kunnen blijven. Maar ik heb geen spijt van mijn keuze.’
‘Ik ben uitgesproken kritisch geweest over flexwerk, over de snelle doorstroom van goede mensen, die geen vooruitzicht hebben op een vaste aanstelling of afhankelijk blijven van een tijdelijk contract. Daardoor komt er namelijk ook weinig continuïteit in de onderwijspraktijk. Daarom voelde het gek om te ‘jobhoppen’ – al kun je daar na tien jaar bij een werkgever niet echt over spreken. Maar aan de UvA was het nooit vanzelfsprekend voor me dat ik er het volgende jaar nog zou zijn. Daardoor blijf je opletten wat er verder voor mogelijkheden zijn en ben je niet met onderwijs en onderzoeksprogramma’s bezig op langere termijn. Los van mijn proeftijd hier, die nog anderhalf jaar duurt, is me hier vanaf het begin gevraagd: waar wil je de komende jaren aan gaan werken, waar wil je heen? Dat maakt de context van het werk hier erg plezierig.’
