De HvA nam deze week niet alleen afscheid van haar toezichthouder maar ook van haar bindend studieadvies in het tweede jaar. Nadat men eerder al was gewaarschuwd, nam de hogeschool ironisch genoeg twee jaar na haar eerste veroordelingen afscheid van de rendementsmaatregel. Niet langer blijft een negatief advies als een zwaard van Damocles ruim twintig maanden boven het hoofd van de HvA-student hangen. Dat leidde naast opgeluchte reacties van rendementsarme studenten ook tot tientallen mailtjes en telefoontjes van HvA’ers die vroegen of we hen niet in het ootje namen. We zouden niet durven, lieve HvA’ertjes.

Jullie worden al genoeg voorgelogen: aan de bouw van het Conradhuis is men nog niet begonnen, de opkomstpercentages van de medezeggenschapsverkiezingen van vorig jaar werden deze week ineens met terugwerkende kracht gehalveerd en de HvA-medezeggenschap is ondanks het lovende schotschrift nog steeds woest op Atzo Nicolaï. Je zou dankzij al dat gekonkel bijna gaan begrijpen waarom de UvA graag afscheid wil nemen van de HvA.