En toch: eens je dan zo’n bedrag van vier cijfers in al zijn glorie op je beeldscherm ziet verschijnen, dan ontwaakt je toorn. De studentenbeweging in België en Vlaanderen heeft immers jarenlang van de inschrijvingsgelden een stevig strijdpunt gemaakt. De Franstalige studentengemeenschap komt over het algemeen vaker en voor diverser actiepunten op straat, maar als ze aan de centen raken, dan is het ook hommeles in de Vlaamse studentenpopulatie. Op 2 oktober verzamelden er daarom zo’n tweeduizend studenten in Brussel.

Uiteindelijk verhoogde de Vlaamse regering de collegegelden nooit tot boven de magische grens. Toch nog niet meteen. Het artikel van De Morgen stond dan ook bol van de voorwaardelijke journalistenwijs: ‘in de wandelgangen’. Dat betekent zoveel als: ‘Ik heb lekker een primeur, maar als er niks van klopt is het mijn schuld niet’. En zo bleek de headliner van 1.072 euro een luchtbel. Maanden later pas, nota bene ruim twee weken na de studentenbetoging van 2 oktober, kon de regering dan officieel communiceren dat het inschrijvingsgeld slechts zou stijgen tot 890 euro. Geen verhoging van 72,9 procent, maar slechts van 43,6. Een knap staaltje politiek gespin, heet dat dan.

Over een jaar of vijf zal het bij ons ook wel prijs zijn. Ergens onderweg zal de regering het indexeringsknopje aanzetten, en zullen ook wij naar een viercijferig getal sluipen. En ook dan zal er geen haan naar kraaien. Geen betogingen, geen publiek debat. Behalve misschien een ironische twitteraar, of een verdwaalde blogger.