Diezelfde ontkenning en verwarring over onze samenleving las ik in de antireacties op de voorgestelde cursus diversiteit aan de UvA van de commissie-Wekker.

Ooit bestond het idee dat mensen die niet op elkaar lijken door de moderne tijd en de welvaart vanzelf met elkaar in contact zouden komen. Die ontmoeting zou leiden tot een smeltkroes. Toen dat niet genoeg gebeurde, kwam de teleurstelling en werd het begrip multiculturele samenleving de kop van Jut.

De idee van de smeltkroes was de euforie van de jaren negentig. We weten nu dat ontmoetingen in verscheidenheid en verschil niet vanzelfsprekend zijn, waardoor we weinig van elkaar weten en elkaar niet goed begrijpen. Het resulteert in ontkenning en verwarring.

Opgroeien en omgaan met je spiegelbeeld en seks hebben met iemand die op je broer of zus lijkt, is iemands goed recht en is een privézaak, maar het is schadelijk voor het publieke leven van de multiculturele stad Amsterdam.

Ooit muntte een bekend socioloog het begrip ‘het multiculturele drama’, inmiddels kunnen we ook spreken van het monoculturele drama. En hier ligt een taak voor het onderricht. Ook voor de Universiteit van Amsterdam.