Onder het motto hoe vettiger, hoe prettiger spant die laatste kring de kroon met het fenomeen genaamd ‘roeien’. Bij gebrek aan prestigieuze waterwegen in het Brusselse geven zij de favoriete sport van Oxford en Cambridge een iets andere invulling: de roeiers zijn de vrouwelijke eerstejaars, de roeispanen zijn de penissen van het kringetje mannelijke collega’s. De dames moeten dan een rondje, inderdaad, roeien.

Nu denk ik niet dat (oud-)VUB studenten hier oprecht van opkeken. Gedoopt (Vlaams voor ‘ontgroend’) of niet, iedereen heeft zulke verhalen weleens gehoord. Een gerucht dat waarheid blijkt komt niet plots uit het niets. Sterker nog: ik begrijp best hoe deelnemers aan zulke kringactiviteiten het niet als seksistisch ervaren. Wat ik echter niet begrijp, is het onvermogen van de kringwereld om met de revelaties om te gaan.

De reacties van de kringen waren immers alles behalve nederig. De roeikring spande de kroon: ‘De over-seksualisering van deze perfect normale lichaamsdelen verplicht ons tot nodeloze schaamte, waarvan reeds veel is weggevallen in de westerse cultuur, maar waar men elders gemakkelijk ook vrouwelijk hoofdhaar, enkels, benen, tot zelfs gezicht kan aan toevoegen. Een realiteit waar we beter niet naar teruggaan. ‘Roeien bekeken vanuit dit standpunt, is niets erger dan handjes schudden. Vanuit proper maatschappelijk oogpunt, is het natuurlijk not done.’

Dat kon natuurlijk evengoed een vergoelijking van Charles Manson zijn. Als het bepotelen van penissen hetzelfde is als collega’s goeiemorgen wensen, dan is een groepsverkrachting onder bedreiging van een AK-47 het equivalent van kameraadschappelijk rollebollen.

Om maar te zeggen dat het afweergeschut van de kringen steevast voorbij ging aan de kern van de zaak: de inhoud, de getuigenissen. Nochtans ontkende niemand de feiten; hooguit vond men de getuigenissen uit de context gehaald.

Laten we wel wezen: van zodra je moet uitleggen waarom je meisjes aanmaant om meerdere jongeheren tegelijk vast te grijpen, heb je het pleit bij voorbaat verloren. Insgelijks voor het fabeltje dat het zwart geschminkt hulpje van de bejaarde man eigenlijk een schoorstenenfetisj heeft. En insgelijks voor het cadeaupapier dat we in tijden als deze massaal inkopen om op het moment suprême roemloos verscheurd te zien worden.

Ruben Claesen is de Vlaanderen-blogger van Folia. Hij schrijft over overeenkomsten en verschillen tussen hoger onderwijs en wetenschap in Nederland en Vlaanderen en wat we van elkaar kunnen leren. Dit is zijn laatste blog.