We gooiden alles om. De daaropvolgende weken sliepen we op z’n vroegst om twee uur. Studeren bewaarden we voor ‘s nachts en ‘s ochtends. We solliciteerden op een stageplek bij Loyens & Loeff, meldden ons aan voor de reiscommissie en namen ons voor minstens drie keer per week mee uit te gaan na de roeitraining. Onze mentor had gelijk: we vonden niet alleen een stageplek bij een deftig advocatenkantoor, maar hadden ook heel veel plezier tijdens Techno Tuesday in de Melkweg. Niet slapen bleek ons enorm veel tijd op te leveren!

Tot die fatale woensdag. De dag ervoor hadden we een productieve dag gedraaid op stage zonder overuren. We liepen op schema met ons commissiewerk voor de reis naar Singapore en die avond zorgden we er, met behulp van shoarma en kroketten, voor dat de kater tot het minimum beperkt zou blijven. Maar de volgende ochtend appte een studiegenoot ons wakker om te vragen waar we bleven. Op dat moment realiseerden we dat we ons hadden verslapen en een tentamen hadden gemist. Met een rode vitstift schreven we de propedeuse die ochtend op onze buik.

We vroegen een nieuw mentorgesprek aan. Want dit mocht ons geen tweede keer overkomen. Toen we vertelden wat er was gebeurd, knikte onze mentor begrijpend. ‘Ik denk dat ik wel iets heb wat nog beter bij jullie past, ik gebruik het zelf ook: het Leonardo da Vinci-systeem. Het is een beproefd concept. Elke vier uur slaap je een kwartier, niet minder, maar zeker niet meer.’ We rekenden het even na en kwamen tot de conclusie dat het ons inderdaad nog meer tijd op zou leveren om echt alles uit onze studententijd te halen.

Om elk risico te vermijden, besloten we ons bed te verkopen en onze slaapkamer te verhuren. Het Leonardo da Vinci-systeem leverde dus niet alleen een succesvollere levensstijl op, maar bood ook financiële voordelen. We raden iedereen aan om meteen over te stappen.