Al dat wijze geredeneer, al dat doorwrochte beklag mocht nooit baten. Maar ineens was er actie. Echte actie. Om inspraak vraag je namelijk niet beleefd, inspraak dwing je af. Het CvB pikte niet dat zijn eigen marketingslogans navolging vonden en zette financiële dreigementen en politiegeweld in om zijn macht te laten gelden. Boos liep ik mee in de protestmars. Het was prachtig om zoveel betrokkenheid te zien. Aan het einde van de demonstratie gebeurde wat niemand op het Spui tien minuten ervoor had durven dromen. De deur van het Maagdenhuis werd letterlijk en figuurlijk opengebroken.

De bezettingen van 2015 waren het kerstcadeau waar de academische gemeenschap al jaren op zat te wachten. Dankzij een groep dappere studenten hebben bestuurders nu eindelijk ook de alarmbellen horen rinkelen. Dankzij de competente rebellen van de UvA luisteren universiteiten nu overal in het land beter naar medewerkers en studenten. De demonstranten spraken niet voor een kleine groep, maar zorgden ervoor dat de alomtegenwoordige klachten nu ook buiten de wandelgangen gehoord werden. 2015 gaat mijn boeken in als het jaar dat ik oprechte trots voelde voor de studenten van de UvA. Waarvoor diepe dank.