‘Ik was klaar met topsport. Jaren trainen en niet eens de finale halen’
Dennis van Vlaanderen, de topsportgoeroe van de HvA, organiseerde eerder dit jaar ‘de Olympische Borrel’. De genodigde UvA/HvA-Olympiërs kwamen toen echter niet opdagen. Vrijdag probeerde Van Vlaanderen het gewoon opnieuw, met ‘de Olympische Lunch’. Zouden de druk bezette topsporters dit keer wel komen?
Onbekende bewonderaars, aanhoudende media-aandacht en een eigen Wikipedia-pagina waar de ene na de andere topprestatie op staat vermeld. Voor Olympische atleten kan het rond de Spelen best lastig zijn om niet te verdrinken in een bad van zelfverheerlijking. Maar een paar maanden na de Spelen zijn de camera's verdwenen en vraagt niemand meer om een handtekening. De stroom fanmail is opgedroogd.
‘Daarom denk ik dat de Olympische UvA/HvA-studenten dit keer wél komen,’ voorspelt Dennis van Vlaanderen vlak voor zijn Olympische Lunch in het Dr. Meurerhuis van de HvA. ‘Nu het steeds stiller wordt, willen ze graag weer herinnerd worden aan hun Olympische status.’ Dertig minuten later zit Dennis smakelijk belegde broodjes naar binnen te werken. Niet alleen, maar samen met UvA/HvA-coryfeeën, én ruim een dozijn Olympiërs. Missie geslaagd.
‘Nu is alles weer lekker normaal’
Tijdens de lunch praten de Olympiërs openhartig over de post-Olympische leegte. Is die drastische afname in interesse vanuit de buitenwereld vervelend? ‘Vervelend? ik vind het juist heerlijk!’ zegt hockeyer Kitty van Male (28), student sociaal pedagogische hulpverlening aan de HvA. ‘De week na de Spelen had ik élke dag ergens een huldiging. Toen had ik het echt wel gehad hoor met al die aandacht. Nu is alles weer lekker normaal.’
Ook roeier Jort van Gennep (22, Politicologie) mist weinig van het randgebeuren. ‘Die aandacht kon me na afloop gestolen worden. We hadden slecht gepresteerd en ik moest steeds weer uitleggen wat er fout was gegaan.’
Doelloos dobberen
‘Wat ik wél miste,’ vervolgt de roeier, ‘was mijn motivatie. Ik was helemaal klaar met topsport. Al die jaren trainen en dan niet eens de finale halen.’ Van Male herkent het beeld: ‘Plots moest ik in een leeg stadion spelen ergens in de provincie.’
Ook rolstoeltennisser Jiske Griffioen (31, Johan Cruyff Academy), met twee gouden medailles wél heel succesvol in Rio, merkte na de Spelen dat er iets was verdwenen. ‘Jarenlang had ik een punt op mijn horizon gehad. Goud winnen. In Rio lukte het me, eindelijk. Vervolgens wist ik het even niet meer. Wat nu?’
Ze mogen dan liever niet te veel aandacht willen, ze verdienen het wel. En dus staat rector Huib de Jong halverwege de lunch op en strooit hij met complimenten. ‘Jullie stralen zoveel wilskracht uit. Jullie zijn een voorbeeld voor iedereen.’ Tevreden knikkend neemt menig studerend Olympiër op dat moment nog een hap van de Thaise kipsalade of het vanilleroomtoetje. Een uitstekende lunch dit, zie je ze denken, één die koolhydraten, eiwitten én trots terug op peil brengt.
