Veel eten en Jezus eren: kerst bij de christelijke studentenvereniging
Nog een kleine week en dan staan de kerstdagen voor de deur. Reden voor de christelijke vereniging Ichthus om een kerstmaaltijd te organiseren voor leden en gasten, om samen te zingen, bidden en natuurlijk te eten. ‘Je wilt een lichtje zijn voor de mensen om je heen.’
Ichthus huist in een Engelse kerk in het centrum van de stad. Het is sinds mensenheugenis dat het bestuur, dit jaar het 54ste, een week voor kerst de maaltijd organiseert voor leden en gasten.
‘Het is een belangrijk feest voor ons, de geboorte van Jezus,’ zegt praeses en UvA-student conflictstudies Elisa van Dam (21). ‘We willen wat we hebben delen. Door met z’n allen te zingen bijvoorbeeld, maar ook door de overvloed die we hebben uit te delen.’ Ze wijst naar de dozen vol etenswaren die op tafel staan. Stond er vorig jaar nog een volledige naam met adres op de doos, nu is er een stickertje opgeplakt met ‘dakloze vrouw’ wegens de nieuwe privacywet. In haar doos zit naast voedsel ook een deken en een sjaal.
De kerstmaaltijd is in de nok van de kerk. Daarvoor moeten allerlei kleine trappetjes verspreid in het gebouw beklommen worden. Boven is het smal en knus, met hanenbalken en lange tafels met stoelen. Vanuit de ramen kijken zo’n zestig aanwezigen, waarvan veertig leden, uit op de gracht. De driegangenmaaltijd begint met een gebed. Tijdens de stilte klinkt er een telefoon. Er wordt onderdrukt gegniffeld.
Durven ontvangen
Geneeskundestudent Allard Huizinga (20) vindt kerst het mooiste feest van het jaar. ‘Het gaat volgens mij om twee dingen: geven en ontvangen,’ zegt hij terwijl hij zijn soep naar binnen werkt. ‘Geven is makkelijk, maar ontvangen is een stuk lastiger. Kijk maar naar het feit dat een derde van de studenten burnoutklachten heeft: je moet wel durven ontvangen.’ Wat hij ontvangt? Hoop, van God, zegt hij. ‘Als ik soms zie hoe we met de aarde omgaan, hoop en bid ik dat Hij dat kan oplossen.’
UvA-alumnus Mirjam van den Hoorn (24), die tegenover Huizinga zit, vindt daarentegen het ‘wereldse kerstfeest’ net zo mooi. ‘En dan bedoel ik de lichtjes, de kerstboom, de mooie kleren – ook het niet-religieuze aspect dus. Mijn moeder vindt dat vervelend en zegt, dat is niet het échte kerstfeest.’
Gemeenschapszin
Na elke gang verwisselen mensen van plaats, zodat iedereen de tijd krijgt een praatje te maken met een ander. Na de het toetje worden alle tafels snel afgeruimd, de stoelen rij aan rij klaargezet en de instrumenten gestemd. Josien Paeper (20), UvA-student economie, pulkt de versiering die op de tafels is geplakt van tafel. ‘Het is de gemeenschapszin hier bij Ichthus die me aanspreekt en die je ook in kerken ziet. Wij gingen thuis wel naar de kerk maar ik ben niet naar een christelijke school geweest, zoals veel mensen hier wel. De betrokkenheid, wat een belangrijk deel is van het christelijk geloof, is voor mij erg belangrijk. Je wilt een lichtje zijn voor de mensen om je heen.’
Na het zingen, van onder meer ‘Stille Nacht’, spreken er twee gasten uit China: een Nederlandse missionaris en de uit een klein, Chinees dorpje afkomstige ‘Debbie’, die in het christelijk geloof rust en liefde vond. ‘Ik had wel ooit eens van Jezus gehoord maar ik dacht dat dit een god was voor het westen, niet voor het oosten.’ Hierna volgt het afscheidsgebed, opnieuw onderbroken door telefoongeluid – en iets harder gelach. Dan volgt – jawel – de borrel.
Volgens Paeper is dat vrij gebruikelijk. ‘We doen om de week bijbelstudie, en daarin gaan we soms heel diep en intensief op persoonlijke zaken in. Dan is zo’n borrel erna met z’n allen fijn. Dat luchtige wat er tijdens drankjes wordt besproken is dan juist wel lekker, voordat je daarna op je fiets weer het “normale leven ingaat”.’
