UvA-studenten blikken terug: dít nooit meer in 2024
Naaktzwemmen in Miami, de ellenlange rijen op Lowlands, twee maanden noodgedwongen slapen in een hostel: deze ervaringen willen UvA-studenten maar al te graag achterlaten in 2023 en vóóral niet herbeleven in het volgende jaar.
Slapen in hostel en gymzaal
‘Als de universiteit zegt: kom niet naar Amsterdam, tenzij je een accommodatie hebt, dan maken ze geen grapje,’ weet politicologiestudent Francesco Macagno (19) inmiddels. Vol goede moed stapte hij vanuit thuisland VS het vliegtuig in naar Nederland. Maar een kamer vinden? Dat bleek niet zo gemakkelijk te gaan als in de VS. Dus kwam hij in een hostel terecht. Twee maanden lang verbleef hij daar.
Geen pretje, zegt hij nu, al terugkijkend op die tijd. ‘Amsterdam is een aantrekkelijke plaats voor Britse mensen, type seks- en wiettoerist. Met hen zit je vaak op de kamer en ze zijn nógal onopgeruimd. Daar zit je dan tussenin met al je studiespullen.’ Maar het ergste vond hij nog de douches; die waren gezamenlijk. ‘Stel je de meest vreselijke situatie met mensen van je vroegere kleedkamer op school voor,’ aldus Macagno.
Dergelijke praktijken zijn precies de reden dat Dennis Gronert van UvA-huisvestingsontwikkeling internationale studenten van tevoren waarschuwt voor de moeilijke woningmarkt in Amsterdam. ‘In de basis willen we niet dat studenten in hostels zitten,’ legt hij uit. ‘Daarom zeggen we heel duidelijk: zorg dat je een plek hebt, en anders: kom niet! Maar als ze tóch komen, geven we als UvA wat alternatieven waar ze tijdelijk kunnen verblijven. Dat zijn dan hostels.’
De UvA heeft dit jaar en in het verleden een aantal contracten gesloten met hostels, waaronder City Trip Hostels in Zaandam en het Stayokay-hostel in Amsterdam-Oost. Studenten kunnen daar met voorrang terecht, zegt Dennis Gronert. ‘Zo hebben ze in ieder geval een plek om op terug te vallen.’
Erger dan slapen in de gymzaal van het USC tijdens de Intreeweek, vond Macagno – ervaren kampeerder – het hostel overigens niet. ‘Het is zwaar om op de vloer te slapen,’ zei hij daar eerder over tegen Folia. Hij kreeg er last aan zijn schouder door. Na zijn barre nachten in het hostel en de gymzaal, is Macagno maar al te blij dat hij inmiddels een ‘normale kamer’ in Amsterdam heeft gevonden.
Spullen kwijt in Miami (of op de UvA)
De laptoptas van de Slowaakse PPLE-studente Anka Susicka (22) ligt nog midden in REC-E. Maar niet onbemand. Voorheen liet ze die nog weleens zonder toezicht slingeren, maar nu doet ze dat niet meer. Nooit meer. Ze heeft een jongen, die in de vide aan het studeren is, gevraagd om een oogje in het zeil te houden.
Sinds ze dit jaar immers samen met een Tsjechische vriendin in de late uurtjes is gaan skinny dippen (naaktzwemmen) op het strand van Miami, is ze ontzettend beducht op diefstal. Toen ze samen uit de zee kwamen, was haar vriendin ál haar spullen kwijt; paspoort, telefoon, portemonnee. Vooral een nieuw paspoort aanvragen in de VS, bleek nog een heel gedoe te zijn, vertelt Susicka.
Zelf had ze geluk – haar spullen lagen nog op het strand – maar ze heeft naar eigen zeggen ‘een grote les’ geleerd. ‘Het was zó stom,’ zegt ze, ‘want de diefstalcijfers in Miami zijn enorm hoog en precies daarom is het verboden om ’s avonds naar het strand te gaan.’
Ook aan de UvA komt diefstal voor, weet ze inmiddels. Om nietsvermoedende studenten te waarschuwen houdt de UvA bij hoeveel laptops er onlangs uit de bibliotheken van de universiteit gestolen zijn. ‘Eerst waren het er zes, toen acht, en nu al negen,’ zegt de jongen die op haar laptoptas let.
.jpg)
Bibliotheekmedewerkers zijn daarom extra alert, laat UvA-bibliothecaris Wilma Goossen desgevraagd weten per mail. Susicka inmiddels ook.
Drukte op Lowlands
‘Het was leuk…’ begint rechtenstudente Victoria Dreijer (21) over muziekfestival Lowlands. Maar daar is ook al het positieve mee gezegd, blijkt al snel. Vervolgens brandt ze los. ‘Het was óveral druk.’ Dat begint al op het moment dat je de auto instapt, vertelt ze. Files – lange files, vanuit de Randstad. Dan kom je eindelijk aan op het festivalterrein, vroeg in de ochtend, ‘moet je alsnog gaan strijden voor een plek om je tent op te zetten,’ zegt Dreijer. ‘Het slaat echt nergens op.’
Moet je vervolgens naar de wc? Rijen. Dreijer slaat haar handen voor haar ogen. Op een gegeven moment had ze een tactiek bedacht: ‘Alleen drinken als je kán plassen.’ Stond ze in een menigte, dan dronk ze bewust geen water of ander drankje meer. Anders moet je je eerst nog een weg door allerlei mensen zien te banen, legt ze uit, vóórdat je in de rij voor de wc kan gaan staan.
Ze is niettemin het hele weekend gebleven. ‘Op de laatste dag was het heel warm. Dus zocht ik naar een plek om even in de schaduw te liggen, maar nérgens was plek. Letterlijk bij de containers, naast de luchtventilatoren van een eettent, zaten nog mensen.’
En goedkoop is het niet. Integendeel. Voor de volle drie dagen betaal je – ‘ik wil het eigenlijk niet eens meer weten’ – 300 euro. ‘Maar dat is nog zonder vervoer, campinggerei en drankjes,’ somt Dreijer op. Met een dure vakantie en nog een ander groot festival in Nederland, was dat een aanslag op haar portemonnee. ‘Volgend jaar wil ik vooral weer op vakantie. Lowlands, daar heb ik écht geen zin meer in.’
