Weinig toenadering. Dat is de belangrijkste conclusie van het BètaBreak-debat in de centrale hal van de faculteit FNWI. Normaal gesproken gaat zo'n debat over actuele onderwerpen in de wetenschap. Bijvoorbeeld kernenergie. Of dopinggebruik in de sport. Zo niet vandaag. Nu stond de middag geheel in het teken van de voorgenomen fusie die geen fusie mag heten tussen de bètafaculteiten van de VU en UvA. Niets nieuws kwam naar voren, maar wel verrassend weinig toenadering van voor- en tegenstanders van de fusie. ‘De AFS is geen liefdeshuwelijk, maar een kind dat heen en weer moet fietsen tussen zijn gescheiden ouders,’ aldus Emma Boumans, voorzitter studentenraad FNWI.
Om 13.00 sharp ging het debat van start. Deelnemers waren Boumans, Ben Cornelissen, vice-decaan, Daniel Bonn, directeur van het Institute of Physics en Anne Schuth, voorzitter van de PhD-council. De gemoederen liepen hoog op tijdens het debat, waar soms de vonken vanaf sprongen en ook de goedgevulde zaal liet flink van zich horen.
Massa
Bonn steekt het niet onder stoelen of banken dat hij een uitgesproken voorstander van de fusie is. Zeker voor zijn vakgebied natuurkunde. Hij denkt dat een fusie tussen de bètafaculteiten het toponderzoek zal faciliteren. Als voorbeeld geeft hij ASML, dat een onderzoekscentrum gaat openen, omdat de VU en UvA gezamenlijk een bid gewonnen hebben. Samenwerken en verdere integratie kan het onderzoek zeer ten goede komen, zo vindt hij. Schuth bestrijdt dit. Hij is niet blind voor de voordelen van samenwerking, maar ziet geen heil in een superfaculteit. ‘Groter is niet altijd beter. Het is een holle frase. Het is een illusie dat meer mensen bij elkaar zetten tot meer samenwerking zal leiden.’
‘Voor toponderzoek is juist massa nodig!’ reageert Bonn krachtig. Volgens hem zijn onderzoeksgroepen nu te klein en daardoor vaak afhankelijk van maar een paar personen. ‘Je bent kwetsbaar als je klein blijft.’ Vice-decaan Cornelissen valt hem bij. Hij noemt ook een financieel voordeel. Door een grotere omvang is het makkelijker bezuinigingen op te vangen, zo stelt hij. De faculteit heeft in het verleden te maken gekregen met structurele kortingen op het budget.
Gescheiden ouders
Boumans vindt dat een fusie meer problemen creëert dan dat deze oplost. Ze is bang voor grootschaligheid, een afname van opleidingsdiversiteit en bestuurlijke chaos. Haar betoog kan op bijval rekenen van de vele studenten die aanwezig zijn en die luid beginnen te applaudisseren. Cornelissen verzekert de aanwezigen echter dat er geen massacolleges zullen komen en dat ook de diversiteit bewaard zal blijven. Desnoods worden colleges meerdere keren gegeven. ‘We willen geen grote groepen. Verbetering van het onderwijs is juist een van de argumenten. Studenten zullen college krijgen van de grote experts.’
Boumans geeft verder aan dat ze bang is dat de identiteit van de UvA verloren gaat doordat studenten en medewerkers steeds heen en weer moeten pendelen tussen twee locaties. Ze zet haar standpunt kracht bij met een one-liner. ‘De fusie is wel eens vergeleken met een liefdeshuwelijk. Maar de AFS is geen liefdeshuwelijk. Het is een kind dat heen en weer moet fietsen tussen zijn gescheiden ouders.’
Amsteldamme
Een medewerker heeft wel een oplossing zo verklaart hij triomfantelijk als hij het slotwoord krijgt. ‘Het ligt allemaal aan de Amstel. Het is die verrekte rivier die ons scheidt dus we moeten er maar van af. Daarom stel ik voor een dam te bouwen. En we noemen hem: ‘Amsteldamme’!’ Gelach en applaus. Voor een moment is de zaal met elkaar verbonden: vóór- en tegenstanders. Maar één ding is zeker. De discussie is na vandaag nog zeker niet ten einde gekomen.
Om 13.00 sharp ging het debat van start. Deelnemers waren Boumans, Ben Cornelissen, vice-decaan, Daniel Bonn, directeur van het Institute of Physics en Anne Schuth, voorzitter van de PhD-council. De gemoederen liepen hoog op tijdens het debat, waar soms de vonken vanaf sprongen en ook de goedgevulde zaal liet flink van zich horen.
Massa
Bonn steekt het niet onder stoelen of banken dat hij een uitgesproken voorstander van de fusie is. Zeker voor zijn vakgebied natuurkunde. Hij denkt dat een fusie tussen de bètafaculteiten het toponderzoek zal faciliteren. Als voorbeeld geeft hij ASML, dat een onderzoekscentrum gaat openen, omdat de VU en UvA gezamenlijk een bid gewonnen hebben. Samenwerken en verdere integratie kan het onderzoek zeer ten goede komen, zo vindt hij. Schuth bestrijdt dit. Hij is niet blind voor de voordelen van samenwerking, maar ziet geen heil in een superfaculteit. ‘Groter is niet altijd beter. Het is een holle frase. Het is een illusie dat meer mensen bij elkaar zetten tot meer samenwerking zal leiden.’
‘Voor toponderzoek is juist massa nodig!’ reageert Bonn krachtig. Volgens hem zijn onderzoeksgroepen nu te klein en daardoor vaak afhankelijk van maar een paar personen. ‘Je bent kwetsbaar als je klein blijft.’ Vice-decaan Cornelissen valt hem bij. Hij noemt ook een financieel voordeel. Door een grotere omvang is het makkelijker bezuinigingen op te vangen, zo stelt hij. De faculteit heeft in het verleden te maken gekregen met structurele kortingen op het budget.
Gescheiden ouders
Boumans vindt dat een fusie meer problemen creëert dan dat deze oplost. Ze is bang voor grootschaligheid, een afname van opleidingsdiversiteit en bestuurlijke chaos. Haar betoog kan op bijval rekenen van de vele studenten die aanwezig zijn en die luid beginnen te applaudisseren. Cornelissen verzekert de aanwezigen echter dat er geen massacolleges zullen komen en dat ook de diversiteit bewaard zal blijven. Desnoods worden colleges meerdere keren gegeven. ‘We willen geen grote groepen. Verbetering van het onderwijs is juist een van de argumenten. Studenten zullen college krijgen van de grote experts.’
Boumans geeft verder aan dat ze bang is dat de identiteit van de UvA verloren gaat doordat studenten en medewerkers steeds heen en weer moeten pendelen tussen twee locaties. Ze zet haar standpunt kracht bij met een one-liner. ‘De fusie is wel eens vergeleken met een liefdeshuwelijk. Maar de AFS is geen liefdeshuwelijk. Het is een kind dat heen en weer moet fietsen tussen zijn gescheiden ouders.’
Amsteldamme
Een medewerker heeft wel een oplossing zo verklaart hij triomfantelijk als hij het slotwoord krijgt. ‘Het ligt allemaal aan de Amstel. Het is die verrekte rivier die ons scheidt dus we moeten er maar van af. Daarom stel ik voor een dam te bouwen. En we noemen hem: ‘Amsteldamme’!’ Gelach en applaus. Voor een moment is de zaal met elkaar verbonden: vóór- en tegenstanders. Maar één ding is zeker. De discussie is na vandaag nog zeker niet ten einde gekomen.
