Dit voorjaar meldden het AMC, VUmc en ziekenhuis Antoni van Leeuwenhoek nog blij dat ze groen licht hadden voor het Amsterdam Proton Therapy Centrum, voor protonentherapie aan kankerpatiënten. Woensdag legden Zorgverzekeraars Nederland echter een bom onder die plannen, met het bericht dat ze die zorg slechts in één en niet in de eerder voorgenomen vier nieuwe centra zullen vergoeden.
Naast het Amsterdamse centrum zouden er ook centra in Groningen, Delft en Maastricht verrijzen. Daar zouden in totaal zo’n 2200 patiënten behandeld moeten worden. Zorginstituut Nederland, dat bepaalt welke behandelingen tot de verzekerde zorg behoren, en minister Schippers stonden achter die plannen. ‘Daarmee behoort protonentherapie voor die 2200 patiënten dus tot de zorgplicht van verzekeraars,’ aldus AMC-hoogleraar Coen Rasch, tevens voorzitter van het samenwerkingsverband van de vier geplande protonencentra, ‘Dat ze nu slechts een contract met één centrum voor zo’n vierhonderd patiënten toezeggen is dus niet in de haak.’
Onzekerheid alom
Of dat ene centrum dan in Amsterdam zal komen is onduidelijk. De verzekeraars willen via een aanbesteding bepalen wie het centrum mag bouwen. Ook is het de vraag of de verzekeraars niet worden teruggefloten door de minister en ze zich alsnog aan de vier centra moeten committeren. Rasch: ‘Wat dat betreft is de timing van de verzekeraars voor hen optimaal, vlak voor de halve finale en tijdens het zomerreces, als mensen zich met andere dingen bezig houden.’
De verzekeraars melden in hun persbericht dat ze de bouw van vier centra een te grote investering vinden en dat het onzeker is hoeveel patiënten daadwerkelijk van de faciliteiten gebruik zullen maken. Rasch: 'Zo gaan de verzekeraars dus op de stoel van het Zorginstituut Nederland zitten en zelf bepalen welke behandelingen binnen hun zorgplicht zouden moeten vallen. Dat klopt niet.'
Rasch vindt de draai van de verzekeraars onbegrijpelijk. ‘Over de plannen voor de vier centra is jaren gedacht en gepraat, met patiënten, artsen, verzekeraars en politici. Ik vind dit geen verantwoorde introductie van nieuwe zorg. Iedere dag vertraging betekent dat zes mensen een behandeling mislopen.’ Volgens Rasch is de geplande capaciteit van 400 patiënten per jaar te klein en zijn de overige patiënten aangewezen op een behandeling in Duitsland, Zwitserland of de VS.
Naast het Amsterdamse centrum zouden er ook centra in Groningen, Delft en Maastricht verrijzen. Daar zouden in totaal zo’n 2200 patiënten behandeld moeten worden. Zorginstituut Nederland, dat bepaalt welke behandelingen tot de verzekerde zorg behoren, en minister Schippers stonden achter die plannen. ‘Daarmee behoort protonentherapie voor die 2200 patiënten dus tot de zorgplicht van verzekeraars,’ aldus AMC-hoogleraar Coen Rasch, tevens voorzitter van het samenwerkingsverband van de vier geplande protonencentra, ‘Dat ze nu slechts een contract met één centrum voor zo’n vierhonderd patiënten toezeggen is dus niet in de haak.’
Onzekerheid alom
Of dat ene centrum dan in Amsterdam zal komen is onduidelijk. De verzekeraars willen via een aanbesteding bepalen wie het centrum mag bouwen. Ook is het de vraag of de verzekeraars niet worden teruggefloten door de minister en ze zich alsnog aan de vier centra moeten committeren. Rasch: ‘Wat dat betreft is de timing van de verzekeraars voor hen optimaal, vlak voor de halve finale en tijdens het zomerreces, als mensen zich met andere dingen bezig houden.’
De verzekeraars melden in hun persbericht dat ze de bouw van vier centra een te grote investering vinden en dat het onzeker is hoeveel patiënten daadwerkelijk van de faciliteiten gebruik zullen maken. Rasch: 'Zo gaan de verzekeraars dus op de stoel van het Zorginstituut Nederland zitten en zelf bepalen welke behandelingen binnen hun zorgplicht zouden moeten vallen. Dat klopt niet.'
Rasch vindt de draai van de verzekeraars onbegrijpelijk. ‘Over de plannen voor de vier centra is jaren gedacht en gepraat, met patiënten, artsen, verzekeraars en politici. Ik vind dit geen verantwoorde introductie van nieuwe zorg. Iedere dag vertraging betekent dat zes mensen een behandeling mislopen.’ Volgens Rasch is de geplande capaciteit van 400 patiënten per jaar te klein en zijn de overige patiënten aangewezen op een behandeling in Duitsland, Zwitserland of de VS.
