Elin van Erk en Maxime Kerstholt sliepen vorige week, zoals zoveel eerstejaars, niet in hun eigen bed. De twee UvA-studentes verbleven, in tegenstelling tot de meeste eerstejaars, in Nanjing, China. Niet vanwege een uit de hand gelopen introductieweek, maar in de hoop hockeygoud te veroveren bij de Olympische Jeugdspelen. Dat lukte, bijna.
Onder aanvoerig van Elin wonnen de Oranjedames de ene na de andere wedstrijd. Duitsland ging er met 8-1 aan, Japan met 12-1. Na drie weken hockey stonden Elin en Maxime in de finale. Daar wachtte gastland China.
‘Het publiek was tegen ons’
De eindstrijd werd een spektakelstuk. ‘Het hele stadion zat vol,’ herinnert Elin zich. ‘En het publiek was natuurlijk tegen ons. Zodra onze meegereisde ouders zachtjes ‘Hol-land’ durfden te roepen, schreeuwde het hele stadion minutenlang: Chi-na, Chi-na!’
Het enthousiasme van het nationalistische Chineze publiek werd verder opgevoerd door een reeks Chineze doelpunten. Halverwege de finale stonden Maxime en Elin met 4-0 achter. ‘We zeiden tegen elkaar: het is nu alles of niets,’ vertelt Elin.
Een grandioze comeback volgde. Het werd 4-1. Elin maakte de 4-2. Maxime de 4-3. De Nederlandse meisjes waren nu de baas op het veld. Ze passeerden de rode defensie, omspeelden de baard van Confucius en bliezen de as van Mao alle windstreken in. De gelijkmaker viel. 4-4. Meteen daarna werd het 4-5. Olympisch goud leek binnen.
Toch geen goud
Maar het werd zilver. China scoorde de 5-5 en won daarna de penalty-reeks. Einde verhaal voor Elin en Maxime. ‘Een domper,’ zo beschrijft Elin de nederlaag nu - vermoedelijk niet de term die ze direct na afloop in de kleedkamer bezigde. ‘Maar nu ik weer terug ben in Nederland kijk ik er positief op terug. Olympisch zilver is fantastisch. Ik heb ook echt zo’n grote olympische medaille gekregen. Alles bij elkaar was het een geweldige ervaring, daar in China. Al ademt het hier een stuk makkelijker,’ aldus de studente pyschobiologie.
Onder aanvoerig van Elin wonnen de Oranjedames de ene na de andere wedstrijd. Duitsland ging er met 8-1 aan, Japan met 12-1. Na drie weken hockey stonden Elin en Maxime in de finale. Daar wachtte gastland China.
‘Het publiek was tegen ons’
De eindstrijd werd een spektakelstuk. ‘Het hele stadion zat vol,’ herinnert Elin zich. ‘En het publiek was natuurlijk tegen ons. Zodra onze meegereisde ouders zachtjes ‘Hol-land’ durfden te roepen, schreeuwde het hele stadion minutenlang: Chi-na, Chi-na!’
Het enthousiasme van het nationalistische Chineze publiek werd verder opgevoerd door een reeks Chineze doelpunten. Halverwege de finale stonden Maxime en Elin met 4-0 achter. ‘We zeiden tegen elkaar: het is nu alles of niets,’ vertelt Elin.
Een grandioze comeback volgde. Het werd 4-1. Elin maakte de 4-2. Maxime de 4-3. De Nederlandse meisjes waren nu de baas op het veld. Ze passeerden de rode defensie, omspeelden de baard van Confucius en bliezen de as van Mao alle windstreken in. De gelijkmaker viel. 4-4. Meteen daarna werd het 4-5. Olympisch goud leek binnen.
Toch geen goud
Maar het werd zilver. China scoorde de 5-5 en won daarna de penalty-reeks. Einde verhaal voor Elin en Maxime. ‘Een domper,’ zo beschrijft Elin de nederlaag nu - vermoedelijk niet de term die ze direct na afloop in de kleedkamer bezigde. ‘Maar nu ik weer terug ben in Nederland kijk ik er positief op terug. Olympisch zilver is fantastisch. Ik heb ook echt zo’n grote olympische medaille gekregen. Alles bij elkaar was het een geweldige ervaring, daar in China. Al ademt het hier een stuk makkelijker,’ aldus de studente pyschobiologie.
