UvA voert zwalkend posterbeleid ten aanzien van demonstraties
Dat er nu posters worden verwijderd op de UvA met de oproep om te demonstreren tegen de bezuinigingen in het hoger onderwijs is enigszins ironisch, vindt universitair hoofddocent Candida Leone. ‘Het bestuur ziet nu zijn eigen regels in de weg staan om reclame te maken voor een protest dat zij steunt.’
Bijna een jaar geleden schreef ik in Folia over de huisregels van de UvA. In dat stuk werd enerzijds kritiek geuit op de neiging van de UvA om het campusterrein te zien als een privéruimte waar zij willekeurige regels kan dicteren, met voorbijgaan aan grondrechten en publieke functies. Anderzijds betoogde ik in het stuk dat de huisregels wel erg sterk leunden op het onderscheid tussen politieke (en dus verboden) en niet-politieke (dus misschien toegestane) uitingen en dat dit in theorie twijfelachtig was en in de praktijk moeilijk toe te passen.
Nu, tien maanden later, wil de universiteit dat studenten en medewerkers protesteren! Het doelwit van deze protesten zijn de geplande bezuinigingen op onderzoeksbudgetten (en indirect op onderwijsbudgetten) en de regering die ze heeft aangekondigd. De bezuinigingen zijn inderdaad heel erg en veel collega’s maken een overvloed aan goede argumenten tegen de bezuinigingen, variërend van bedrijfsbelangen tot sociale mobiliteit, democratie en menselijke bloei
Er zijn enkele goed ontworpen posters gemaakt door WO in Actie, en foto’s van versierde ramen in andere universiteitssteden zijn er in overvloed op sociale media - maar aan de UvA zijn de posters een probleem geworden. Hoewel niet consequent, zijn deze posters naar verluidt verwijderd door Facility Services op verschillende locaties - Bushuis, bepaalde verdiepingen van REC A, waarschijnlijk elders. Teleurgestelde collega’s en zelfs decanen voelen zich misschien gefrustreerd door deze hardnekkige kwestie - hoe is het mogelijk dat we op de campus geen reclame kunnen maken voor een evenement dat de universiteit openlijk steunt?
Het zijn de huisregels, alweer. De afgelopen maanden is duidelijk geworden dat niet de hele campus als “gewoon” privé-eigendom kan worden behandeld; bovendien hebben verschillende experts op het gebied van vrijheid van meningsuiting van mijn eigen faculteit de universiteit gewaarschuwd dat de huisregels niet in overeenstemming zijn met de gevestigde mensenrechten. We weten dat er een paar maanden geleden een voorstel is ingediend bij de centrale medezeggenschap, maar de keuze van de universiteit om met “de gebruikelijke kanalen” te werken betekent dat dit proces buiten het zicht van de meeste mensen blijft. Vandaar de verrassing!
Facility Services
We weten eigenlijk niet of het verwijderen van posters te maken heeft met een strikte interpretatie van de huisregels door Facility Services, of misschien met overijverige bezorgdheid over de brandveiligheid. We weten wel dat er al eerder posters zijn verwijderd - met name toen mensen muren of zelfs hun kantoordeuren gebruikten om op te roepen tot een staakt-het-vuren tussen Israël en Palestina of op een andere manier uiting te geven aan hun bezorgdheid over het aanhoudende bloedbad dat zich het afgelopen jaar heeft voltrokken.
Toen en nu geldt hetzelfde: Facility Services had nooit de leiding moeten hebben over het verwijderen of toestaan van posters. Van jezelf uitspreken kun je geen bureaucratische aangelegenheid maken. De collega’s die nu autorisatieverzoeken indienen en beweren dat de posters uiteindelijk educatief materiaal zijn, zoeken begrijpelijkerwijs een uitweg - maar ze maken gebruik van een goedkeuringsprocedure waar we gewoon vanaf moeten, en liegen daar eerlijk bij.
Koekjesmonster
De collega’s liegen, want de WO in actie-posters zijn natuurlijk politiek. Ook politiek, als je wilt. En toch uiten ze een oprechte bezorgdheid over een bepaalde visie op het openbaar onderwijs - terecht. De collega’s die zich nu zorgen maken over deze posters zien misschien niet meteen dat de posters van een paar maanden geleden ook een visie op het openbaar onderwijs uitdroegen. Dat zouden ze wel moeten zien. Het bestuur dat nu zijn eigen regels in de weg ziet staan om reclame te maken voor een protest dat zij steunen, wil misschien ook even blijven staan en bedenken: dit bureaucratische (koekjes)monster is niets anders dan een koekje van eigen deeg.
Candida Leone is universitair hoofddocent privaatrecht en voorzitter van de ondernemingsraad van de Faculteit der Rechtsgeleerrdheid. Bovenstaand artikel schreef zij op persoonlijke titel.
