Lekker stereotyperen | De banenloterij
‘Nederland heeft de laatste jaar weer vaste grond onder de voeten gekregen. De financieel-economische crisis ligt achter ons.’ De koning had gelijk: buiten gekomen lagen de stoeptegels keurig recht. De zon brak door en met de economische wind in de rug was het tijd om flink te investeren. In plaats van diepvrieszalmfilet, gingen we nu naar de traiteur voor een goed stuk zwaardvis. Alles zat mee. Nu nog een baan.
Na het afronden van een onderzoeksmaster, vonden we dat we geschikt waren voor een carrière in de wetenschap. De afgelopen jaren hadden we flink aan ons cv gewerkt: onderzoeksassistentschappen, publicaties en het licht uitdoen op de verjaardagen van professoren. We hoorden er al helemaal bij. Dus wachtten we al netflixend op een op maat gesneden vacature. En toen die voorbijkwam - een promotieplek bij onze favoriete hoogleraar wiens cavia we nog verzorgd hadden toen hij op vakantie was - dachten we dat de sollicitatie een formaliteit zou zijn.
We waren al halverwege de brief, toen we voor de zekerheid nog even de criteria checkten. We verslikten ons in onze vlierbessenlimonade. We moesten niet alleen een motivatiebrief schrijven, maar ook foutloos slagen voor een cognitievevaardighedentest en een character assessment test. Daarnaast was een onderzoeksvoorstel van 2.500 woorden vereist, inclusief een financieringsparagraaf met daarin uitleg over welke organisaties we zouden aanschrijven voor onderzoeksbudget. Ook moesten we drie handgeschreven aanbevelingsbrieven aanleveren, minstens twee wetenschappelijke stukken en één populairwetenschappelijk stuk hebben gepubliceerd, en een onderwijskwalificatie op zak hebben. En een CV. En een tijd van onder de 5:20 bij de stormbaan van Outdoorcentrum Nunspeet.
Van de schrik bekomen, beseften we hoeveel geluk we eigenlijk hadden. Onze ouders hadden al beloofd dat we na ons afstuderen een extra toelage zouden krijgen om ons eerst even lekker te kunnen oriënteren op de arbeidsmarkt. We wisten al van één studiegenoot dat hij zwetend in de keuken van een grillrestaurant een benedenmodaal salaris bij elkaar harkte. Die zou vast te moe zijn voor de stormbaan. Een ander hadden we bij de verjaardagsfeestjes nooit gezien, dus die kon vast geen hoogleraar vinden die zijn onderzoeksvoorstel wilde redigeren. We hadden bovendien een goed Hollands klinkende achternaam en konden steunen op het feit dat we man waren. Het zou kat in ’t bakkie worden.
Maar na vier werkdagen hadden we nog steeds niks gehoord. We besloten onze vrije tijd ten goede te gebruiken en alvast langs te gaan bij onze beoogde promotor. Misschien wist hij al wanneer de gesprekken plaats zouden vinden. We klopten kort en openden de deur. Daar zagen we hoe de professor een grote stapel papier klaar legde voor zijn assistent. Bovenop de stapel zat een geeltje geplakt met daarop in krasse hanenpoten: ‘Graag versnipperen’. Toen we een vluchtige blik wierpen herkenden we onze capaciteitentest. Hij zag ons gezicht en begon zich meteen te verontschuldigen ‘Uhm, ja jongens als ik alles moet gaan lezen kost me dat klauwen met tijd. Dit doen we gewoon steekproefsgewijs - ik trek vijf mensen uit de stapel en die mogen op gesprek komen.’ We voelden de vaste grond onder onze voeten wegzakken
